Met mijn voeten van de grond

Thuisloos

Nu ik jou verlies
Ja, je bent er nog
Ja, je belooft contact te houden
Maar nee
Helaas verloor ik mijn geloof in sprookjes
Jaren geleden al

Ik weet dat dit het einde is
Ja, ik zal proberen te vechten
Zolang jij meevecht
Maar de geschiedenis toont mij
Dat ik achteraf alleen achterblijf
Dat eens in de week
Eens om het half jaar wordt
Dat berichten onbeantwoord blijven
Beloftes leugens worden

Dus ja
Dit voelt voor mij aan als een breuklijn
Als een verlies
Vanaf nu zal ik je langzaamaan moeten laten gaan
En ik kan er niet tegen
Ik wordt gek

Al huilend
Tokkel ik wat op mijn gitaar
Starend in het niets
Want niets is wat overblijft
Niets

Jij was mijn thuis
Mijn enige veilige plek
En nee, zelfs bij jou was ik niet helemaal
Wie ik echt was
Maar jij kende me op se minst al deels
Jou beeld was niet zo vervormd als dat van al de rest

Waarom?
Waarom moest ik ook mijn laatste veilige haven verlaten
De laatste persoon die naar mij luisterde
Vol aandacht
Omdat hij wilde en niet omdat hij moest
Met interesse
En niet met verveling

Ik ben kapot
Ik ben stervende
En dat net op een moment
Waarop ik niet kalm kan uithuilen
Niet kan helen
Want ik moet door
Op een razend tempo moet ik nu vechten

Waarom?
Waarom ben ik nergens anders thuis?
Ik wilde dat je niet de enige was
Die mij me speciaal liet voelen
Want dat maakt het verlies des te harder

En keer op keer
Vallen net zij ertussen uit
Zij van wie ik het meeste hield
Zij die mij zagen
Wilden zien

Iedereen die ik hoor
Trekt naar een andere geliefde
Laat zich in de armen sluiten
Wordt getroost
En ik zit hier
Alleen
In mijn kamer
Verdrinkend in de zoute tranen