Sexlessons ft. my uncle

Deel 61

Wanneer ik wakker wordt herken ik Lorenzo's kamer.

Ook zie ik hem zitten midden op een stoel in de kamer zitten.

Hij heeft tranen in zijn ogen.

"Hey," zeg ik.

"Gaat het een beetje?" vraagt Lorenzo.

"Ja hoor. Hoe lang heb ik geslapen?"

"Het is 3 uur s'middags. Ik heb je ziek gemeld voor school en Babs heeft tegen je ouders gezegd dat je bij hier sliep," antwoordt Lorenzo.

Nog steeds staan er tranen in zijn ogen. "Maar.... Hoe kon je? Ik dacht echt dat we iets waren?" De tranen stromen ondertussen over Lorenzo's wangen.

"Ik wilde het niet, Lorenzo! Je moet me geloven. Ik ben stapel gek op jou!"

Lorenzo staat op en loopt naar het bed toe waar ik op lig. "Waarom duwde je Bradley niet weg dan?"

"Dat wilde ik, maar het lukte niet!"

Lorenzo zucht en pakt mijn hand. "Ik weet echt niet of ik je nog wel kan vertrouwen. Ik zag jullie echt lang zoenen en je deed niks. Je stond gewoon stil. Je nam geen eens de moeite om hem weg te duwen. Het was alsof je genoot."

Ik word boos. "Ik genoot echt niet! Daarin tegen was het super goor, maar ik was super dronken. Het lukte me gewoon niet om hem weg te duwen! Je moet me geloven! En vertrouwen!"

"Hoe kan ik jou in vredesnaam nog vertrouwen?" roept Lorenzo uit. "Je snapt niet hoeveel fucking pijn dit doet Chrissy."

"Maak er niet zo'n probleem van!" schreeuw ik terug. "Ik heb het toch al uitgelegd!"

Er valt een stilte in de kamer. Lorenzo laat mijn hand los. Na een paar secondes staat hij op en loopt hij naar de deur.

"Het is over tussen ons, Chrissy. Dit heeft meer tijd nodig voor mij. Je mag nog wel even hier liggen, maar over een half uur wil ik je weg hebben uit mijn huis. Regel zelf maar een bus of trein die je thuis brengt." Met die woorden verlaat Lorenzo de kamer.

Ik begin te trillen. Is dit zojuist allemaal echt gebeurt? Ben ik nou gedumpt? Wat nu?! Zou ik Lorenzo ooit nog normaal als oom kunnen zien...?

Ik begin te huilen.

Na een paar minuten besluit ik maar te vertrekken. Het heeft toch geen zin meer om te blijven. Het is klaar tussen mij en Lorenzo...

Snikkend verlaat ik Lorenzo's huis.

Ik begin te lopen. Eigenlijk zou ik nu naar het treinstation moeten om naar huis te gaan, maar ik wil nu echt niet naar huis.

Ik wil ook even niet meer nadenken. Gewoon even ontspannen. Alles vergeten.

Ik begin te lopen richting een aantal bomen.

Waarschijnlijk een bos. De tranen zijn gestopt.

Ik draag nog steeds mijn kleren van de club en mijn make-up zit waarschijnlijk overal op mijn hoofd.

Wanneer ik aankom bij het bos twijfel ik even of ik erin ga. Over een paar uur wordt het wel donker. Maar dat boeit me eigenlijk niet. Ik loop het bos in.

"Hey Chrissy!" hoor ik ineens.