Sexlessons ft. my uncle

Deel 112

7 maanden later

Glimlachend neem ik mijn diploma aan. Mijn mentor kijkt me lachend aan.

Ik kijk de zaal rond. Iedereen is er. Mam, pap, oma, opa, Jente, Babs, Lucas en Jazz.

Samen met mijn diploma loop ik weer terug naar mijn plekje in de zaal naast Babs.

Zodra ik zit geeft Babs me een knuffel. "Lekker gedaan, Chris. Je bent gewoon geslaagd!"

"Jij ook," grijns ik. "Ik vind dat we dat best mogen vieren? Vanavond feestje geven. Iedereen mag komen die dit geweldige nieuws mee wil vieren."

"Wat een goed idee!"

-

Ik kijk de versierde gymzaal rond. Niet te geloven dat hier van ochtend nog de diploma's werden uitgereikt. Na de uitreiking zijn Babs en ik met onze mentor gaan praten. We hebben geregeld dat we hier vanavond het feest mogen houden. En iedereen mag komen.

Ik heb alle mensen die belangrijk zijn uitgenodigd.

Op één persoon na dan...

De persoon wiens nummer ik al maanden geblokkeerd heb. De persoon die al maanden niet meer op familiefeesten opdaagt. De persoon die ik nog steeds niet 100% uit mijn hoofd kan zetten. Ik probeer te doen alsof hij wel uit mijn hoofd is, maar alsnog helpt dat niet veel.

Op sommige momenten voelt het alsof ik hem ben vergeten, maar op andere verlang ik erg naar hem.

Ergens wil ik hem gewoon weer opzoeken, maar dat zou een foute keuze zijn.

Het gaat goed met me, ook al is hij uit mijn leven.

Ik moet toegeven dat de laatste paar maanden zwaar waren. Ik kon me niet altijd even goed concentreren op het leren van mijn examens, maar toch is het me gelukt.

Sinds dien voel ik me sterker dan ooit. Het is mij gelukt, ondanks mijn deels gebroken hart, om mijn examens te halen. Dat is niet niks! Ik weet zeker dat als ik Lorenzo nog een keer was tegen gekomen het helemaal mis zou zijn gegaan en ik zou instorten.

En dat gaat natuurlijk zo gevierd worden!

Op dat zelfde moment kijkt Babs me vragend aan. "Waar zit jij toch de hele tijd met je gedachtes?"

Ik glimlach. "Ik ben trots op mezelf. Ik weet dat dit misschien een beetje egoïstisch klinkt ofzo, maar ik had niet gedacht dat ik zover zou komen na alles."

Babs weet meteen waar ik het over heb en zegt: "ik ben ook trots op jou, Chris, en het klinkt zeker niet egoïstisch. Je zei elke keer maar tegen mij dat je over Lorenzo heen bent, maar ik ken je en weet wel beter. Ondanks al dat drama heb je toch doorgezet en dit gehaald, dus reken maar dat je trots mag zijn op jezelf!"

Even vloog er een fijne rilling door mijn lijf toen Babs Lorenzo's naam uitsprak, maar al snel concentreer ik me weer op haar erg lieve woorden. "Dankje Babs. Zonder jou was me dit alles ook nooit gelukt!" Ik geef haar een korte knuffel en zeg daarna: "het is bijna acht uur. Ik denk dat er al mensen buiten staan, dus zullen we die maar alvast naar binnen laten?"

Babs knikt en volgt me naar de voorkant van de school waar zoals we hadden verwacht al heel wat mensen staan.

Mijn ogen glijden over de massa met mensen, maar blijven haken op één persoon.

Nee...

Dit kan niet...

Onmogelijk...

Droom ik?

Wie heeft hem uitgenodigd?

Wie de fuck heeft Lorenzo uitgenodigd?