"သူဠေး ကလေးအဖျားအရမ်းတက်နေတယ် "
"ဘာ!!!"
တညလုံးစာကြည့်ခန်းထဲမှာ မပြီးပြတ်နိုင်သေးတဲ့အလုပ်တွေလက်စသတ်နေရာ
မနက်မိုးသောက်လင်းသည်အထိဖြစ်သွားခဲ့လို
ကလေးကို သတိမေ့သွားခဲ့သည်။
"ဘာရပ်ကြည့်နေကြတာလဲ ဒေါက်တာမခေါ်ဘဲ!!"
သူကိုလာပြောသော အိမ်အကူကောင်မလေးအား
ငေါက်လွှတ်ရင်း ကလေးငယ်ရှိရာအခန်းသို့ အပြေးတပိုင်းသွားမိသည်။
ညက အနွေးထည်ထူထူဝတ်ပေးပြီး ဆောင်တွေလဲခြုံပေးခဲ့ပါလျက် တညလေးသူ ဂရုမစိုကါမိလိုက်သည်နှင့် ဒီလိုဖြစ်ရသည်တဲ့လေ။
"မနေ့ကညက ကလေးကို ဒိုင်ဘာ မဝတ်ပေးမိခဲ့လို
အအေးပတ်သွားတာပဲ!! အခုတော့ စိတ်ချရသွားပါပြီ
ဒေါက်တာ အဖျားကျအောင် လုပ်ပေးခဲ့တာမို့ "
"ဟုတ်ကဲ ကျေးဇူးပါပဲ ဒေါက်တာ!!"
"နမ်ဂျွန်းရှီက companyကိစ္စတွေကြောင့် အလုပ်များတယ်ဆိုတာမှန်ပေမယ့် ကလေးအပေါ်ဂရုစိုက်မို့လဲမမေ့လျော့ပါနဲ့လိုပြောချင်တယ်။
ကလေးက အခုမှ လသားလေးမို့ ပိုဂရုစိုက်ရမယ် နမ်ဂျွန်းရှီ!!"
"ဟုတ်ကဲ့ ၊ဒေါက်တာ ကျတော်မှားသွားပါတယ်
အလုပ်ထဲအာရုံနစ်ပြီး ကလေးအပေါ်ပေါ့လျော့မိသွားခဲ့တယ် "
"ဒါဆိုလဲ နောက်တခါမဖြစ်ရအောင် ဂရုစိုက်ပေါ့
ကဲဒါဆို ဒေါက်တာပြန်တော့မယ် နမ်ဂျွန်း!!"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ ၊ ချန်း ဒေါက်တာကိုအိမ်ထိလိုက်ပို့လိုက်"
ဒေါက်တာတို့ပြန်သွားတော့မှ ကုတင်ပေါ်မှာ
နှစ်ခြိုက်စွာအိပ်ပျော်နေသော သားငယ်လေးရဲ့ဘေး ဝင်လဲလိုက်ရင်း သားငယ်လေးရဲ့
ပါးပြင်အိအိ့လေးကို ပွတ်သပ်ပေးမိသည်။
"တောင်းပန်ပါတယ် သားငယ်လေးရယ်
ဒယ်ဒီ သားငယ်လေးအပေါ် ဂရုမစိုက်မိသလိုဖြစ်သွားခဲ့လို
အခုလိုဖျားရတာ!!"
သားငယ်လေးရဲ့ ပါးပြင်မို့မို့လေးနဲ့ ဖူးလုံးနေသော နှုတ်ခမ်းလေး
ကိုကြည့်ရင်း တစုံတယောက်ကို ပြေးမြင်သွားမို့ သူမျက်ခုံးတေ်းတွန့်ကျိုးကုန်သည်။
