"သူေဠး ကေလးအဖ်ားအရမ္းတက္ေနတယ္ "
"ဘာ!!!"
တညလံုးစာၾကၫ့္ခန္းထဲမွာ မၿပီးျပတ္ႏိုင္ေသးတဲ့အလုပ္ေတြလက္စသတ္ေနရာ
မနက္မိုးေသာက္လင္းသည္အထိျဖစ္သြားခဲ့လို
ကေလးကို သတိေမ့သြားခဲ့သည္။
"ဘာရပ္ၾကၫ့္ေနၾကတာလဲ ေဒါက္တာမေခၚဘဲ!!"
သူကိုလာေျပာေသာ အိမ္အကူေကာင္မေလးအား
ေငါက္လႊတ္ရင္း ကေလးငယ္ရိွရာအခန္းသို႔ အေျပးတပိုင္းသြားမိသည္။
ညက အေနြးထည္ထူထူဝတ္ေပးၿပီး ေဆာင္ေတြလဲၿခံဳေပးခဲ့ပါလ်က္ တညေလးသူ ဂရုမစိုကါမိလိုက္သည္ႏွင့္ ဒီလိုျဖစ္ရသည္တဲ့ေလ။
"မေန့ကညက ကေလးကို ဒိုင္ဘာ မဝတ္ေပးမိခဲ့လို
အေအးပတ္သြားတာပဲ!! အခုေတာ့ စိတ္ခ်ရသြားပါၿပီ
ေဒါက္တာ အဖ်ားက်ေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့တာမို႔ "
"ဟုတ္ကဲ ေက်းဇူးပါပဲ ေဒါက္တာ!!"
"နမ္ဂြၽန္းရွီက companyကိစၥေတြေၾကာင့္ အလုပ္မ်ားတယ္ဆိုတာမွန္ေပမယ့္ ကေလးအေပၚဂရုစိုက္မို႔လဲမေမ့ေလ်ာ့ပါနဲ႔လိုေျပာခ်င္တယ္။
ကေလးက အခုမွ လသားေလးမို႔ ပိုဂရုစိုက္ရမယ္ နမ္ဂြၽန္းရွီ!!"
"ဟုတ္ကဲ့ ၊ေဒါက္တာ က်ေတာ္မွားသြားပါတယ္
အလုပ္ထဲအာရံုနစ္ၿပီး ကေလးအေပၚေပါ့ေလ်ာ့မိသြားခဲ့တယ္ "
"ဒါဆိုလဲ ေနာက္တခါမျဖစ္ရေအာင္ ဂရုစိုက္ေပါ့
ကဲဒါဆို ေဒါက္တာျပန္ေတာ့မယ္ နမ္ဂြၽန္း!!"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ ၊ ခ်န္း ေဒါက္တာကိုအိမ္ထိလိုက္ပို႔လိုက္"
ေဒါက္တာတို႔ျပန္သြားေတာ့မွ ကုတင္ေပၚမွာ
ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သားငယ္ေလးရဲ့ေဘး ဝင္လဲလိုက္ရင္း သားငယ္ေလးရဲ့
ပါးျပင္အိအိ႔ေလးကို ပြတ္သပ္ေပးမိသည္။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ သားငယ္ေလးရယ္
ဒယ္ဒီ သားငယ္ေလးအေပၚ ဂရုမစိုက္မိသလိုျဖစ္သြားခဲ့လို
အခုလိုဖ်ားရတာ!!"
သားငယ္ေလးရဲ့ ပါးျပင္မို႔မို႔ေလးနဲ့ ဖူးလံုးေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလး
ကိုၾကၫ့္ရင္း တစံုတေယာက္ကို ေျပးျမင္သြားမို႔ သူမ်က္ခုံးေတ္းတြန႔္က်ိဳးကုန္သည္။
