De twee en het grijpende hand

Hoofdstuk 8

O nee, de directeur heeft ons gevangen! De directeur staat te schater lachen en komt voorlopig nog niet bij. Jemig, wat een vuile streek!

'Snoepje, kom eens?' hoor ik Guus vragen aan Sally. Nou, ik hoef niet veel te doen om hun dichterbij elkaar te krijgen!

'Waarom noem je me snoepje?'

'Omdat ik, -euh...' Ik zie dat hij zich schaamt.

'Omdat hij verliefd op je is.' Help ik Guus en meteen kijkt Sally Guus verrast aan.

'Echt?'

'Wat Colin zei is... is... '

'Waar!' Maak ik zijn zin af. Ik grijns van oor tot oor.

'Maar wat ik wou zeggen is: jij past makkelijk tussen die tralies. Als je daar nou eens door heen ga, dan kan jij zoeken naar de verdwenen kinderen. Dan lijden wij de directeur af.' vertelt Guus. Sally knikt en loopt naar de tralies achter onze rug.

Ik bestudeer de tralies van alle kanten en kijk of ik er ook echt tussen pas, voordat ik dalijk vast zit. Tot mijn ontdekking pas ik hier prima tussen. Met mijn rechter schouder duw ik me tussen de tralies.

Niet veel later sta ik aan de andere kant van de tralies. Ik draai me om en zie Guus en Colin me stilletjes geluidloos toe juichen. Plotseling vraag ik me af of ik hier misschien die ene keer was wakker geworden. Dan draai ik me eigen om, waarna ik opzoek ga naar de ruimte. Waarvan ik denk dat die zich in het huis bevindt, alleen weten de jongens dat niet.

Aan het einde van de gang zie ik twee trappen. Een die lijdt naar boven en de andere naar beneden. Tja nu sta ik voor een raadsel, waar is de kamer en waar zitten de kinderen?

Ik kan me herinneren dat er geen ramen waren, dus dan is het logischer dat het beneden is. Maar wil ik echt perse weten of die kamer hier echt in huis is?

'Het liefst wel ja.' zegt een stemmetje in mijn hoofd. Ik zucht en begin te twijfelen. Moet ik het doen ja of nee? 'Ja!'

'Nee! Sally, denk goed na over deze stap. Breng je jezelf in gevaar of de kinderen? De keus is aan jou, maar vergeet niet dat Guus en Colin ook in gevaar zijn. Kies de juiste keuze!' zegt plots een tweede stemmetje. Daar heeft het tweede stemmetje wel een punt.

'Dat is allemaal onzin! Gelul noemen ze dat. Sally, ga er gewon voor! Luister niet naar het goede stemmetje, maar naar mij.' buldert het eerste stemmetje. Ik ga met mijn handen door mijn haar heen en zit in gevecht met mezelf. Wat moet ik nou doen?

'Hallo Sally, wat leuk dat je naar mij zoekt?' hoor ik plots de stem van de directeur achter me zeggen.

'Ik zoek niet naar u, meneer de directeur.' zeg ik netjes.

'Pech voor je! Daal deze trap af en doe wat ik zeg. Anders loopt het niet goed af met jou, je broer en je vriendje. Misschien loopt het met jou het zelfde af net zoals met jou juf en de meester van je broer en je vriendje.' Mijn ogen worden direct groot van verbazing.

'Wat probeert u me te vertellen?'

'Ik zal het jou straks vertellen. Ga maar eerst nar beneden toe.' zegt de directeur.

'Ja en nu?' vraag ik aan Guus.

'Ik weet het niet Colin!' zegt Guus gefrustreerd.

'Hallo daar, kan ik jullie ergens mee helpen?' horen we plots een meisjesstem vragen. We kijken op en zien een meisje van 11 jaar achter de tralies staan. Ik loop direct naar haar toe, terwijl Guus paniekerig naar de andere kant kijkt waar Sally heen is gelopen. Het meisje heeft bruin lang krullend haar met groene ogen. Ze heeft een jurkje aan die net over haar knieën heen hangt. Haar jurkje bestaat uit meer lagen en er staan vrolijke verschillende kleuren bloemen op.

'Hoi meisje, kan je ons helpen hier uit te komen?'

'Hihi, noem me maar gewoon Sofie. Natuurlijk kan ik jullie helpen, alleen als jullie me zeggen hoe jullie heten en wat jullie hier komen doen.' zegt het meisje.

'Ik ben Colin en dit hier is mijn goeie vriend Guus. We komen hier de verdwenen kinderen uit Schemerhill zoeken.' leg ik uit.

'En ook zijn zusje Sally!' roept Guus overbezorgd.

'Mag ik dan meehelpen zoeken?' vraagt Sofie aan ons.

'Ne-.'

'Natuurlijk mag dat!' Ik geef Guus een stomp in zijn maag, die meteen zijn mond houdt.

'Yeah!' roept ze blij uit. Ik wend Guus een dodelijke blik, waarna ik weer naar Sofie kijk. Ze staat met haar rug naar ons toe en plots horen we een luide klik. We schrikken ons beide, maar dan gaan de tralies omhoog.

'Wacht eens, ben jij de dochter van de directeur?' vraag ik plotseling aan Sofie. Ze knikt met haar hoofd, maar wordt dan knal rood van schaamte. 'Waarvoor schaam je je Sofie?'

'Mijn vader is totaal de weg kwijt geraakt, nadat hij een boek heeft gelezen over een legende dat over Schemerhill ging. Welke legende weet ik niet!' legt Sofie uit.

'dan is je vader vast en zeker de kluts kwijt.' zeg ik.

'Je bedoeld de weg.' Ik zucht en geef Guus geen aandacht. Hij kan voor mij de pot op en dan willen Naud en Noah dat ik Sally aan Guus koppel, ze kunnen het bekijken. Voor mijn neus staat er iets leuker dan Guus en Sally.

'Oké, wat is het plan?' vraagt Sofie.

'Ik ga Sally zoeken!' Dan draait Guus zich om en rent de richting op, waar Sally heen gegaan is.

'En wij?'

'Wij gaan de verdwenen kinderen zoeken, waarna we de politie opbellen.' vertel ik aan haar. Ze springt vrolijk op en neer, waarna ze stopt.

'Ik weet waar hier de trap is. Kom volg mij maar!' Ze loopt voor me uit en we lopen de richting op, waar Sally en Guus ook heen gelopen zijn. Zal ik aan Sofie vragen hoe ze over mij denkt? Ik durf eigenlijk niet, maar ik ben wel super nieuwsgierig. Is het raar dat ik dat ineens zomaar vraag? Er ontstaat een twijfelend gevoel in mijn hoofd, maar in mijn maag voel ik iets kriebelen. Ik weet dat ik verliefd op haar ben, maar het gevoel in mijn buik snap ik niet helemaal. Wat betekend dat dan?

We komen aan bij twee trappen, de een gaat naar boven en de andere naar beneden. Tja en nu? Welke trap hebben Sally en Guus genomen?

'Wat nu? We weten niet of de kinderen beneden of boven verborgen vast zitten?' vraag ik aan Sofie.

'Laten we boven zoeken!' zegt ze en kijkt me aan. Ik knik met mijn hoofd en we lopen naar de trap die naar boven gaat. Wat gaan we boven vinden? Ik en wel benieuwd, al klopt mijn hart zowat in mijn keel.