South Boys #2: Heartbreaker

Chapter 4

Sinubukan kong kunin sa kanya ang aking bag pero iniiwas niya iyon sa akin.

"Baka inaabangan ka pa nila sa labas, ihahatid kita sa inyo."

Umawang ang mga labi ko sa sinabi niya. "Ha?"

Tiningnan niya ako at kahit walang emosyon ang kulay tanso niyang mga mata ay ramdam ko na seryoso siya.

"Bakit mo ginagawa ito?" mahinang sambit ko. Naguguluhan kasi ako at nagugulat sa inaasal niya.

Nagkibit-balikat siya. "Because I am the student council president of this school." Pagkasabi'y nauna na siyang maglakad sa akin.

Oo nga naman. Bilang student president, concerned nga siya sa mga estudyante. Wala ng iba pang dahilan. 

Paglabas ng school gate ay hindi talaga ibinalik ni Jordan sa akin ang bag ko. Wala tuloy akong choice kung hindi hayaan siyang sumunod sa akin.

Pagsakay ng jeep ay kasama ko siya. Nasa harapan ko siya. Siya ang nagbayad ng pamasahe kahit pa tumatanggi ako.

Sa buong byahe ay nakayuko lang ako. Hindi ko alam kung saan napunta ang angas at tapang ko, nanliliit ang pakiramdam ko ngayon habang nasa harapan niya ako.

Hindi pa rin ako makapaniwala sa mga nangyayari. Siya, si Jordan Moises Herrera ay ipinagtanggol ako kanina. Nakipag-basag ulo siya, para iligtas ako. 

At ngayon, kasama ko siya sa jeep. Ihahatid niya ako at inilibre pa ng pamasahe. Parang hindi totoo, parang echos at panaginip lang ang lahat ng nangyayaring ito.

Sa paminsan-minsang pagsulyap ko sa kanya ay ilang beses kong nahuli ang pag-igting ng kanyang panga at pasimpleng pagpapatunog niya ng mga daliri  sa kanyang kamay.

Parang galit siya kahit pa kalmado naman na ang kanyang magandang uri ng kulay tansong mga mata.

Nang maglapat ang mapula niyang mga labi ay natiyak ko na nagtatagis ang kanyang mga ngipin. Hindi ko mapigilang hindi mapahanga.

Sa kabila ng kanyang pagpipigil ng emosyon ay napaka-perpekto pa rin niya. Wala akong maipipintas, kahit pa ang bahagya niyang nagusot na white school polo ay hindi nakabawas sa kanya maski kaunti.

Nang bumaba na kami sa amin ay saka niya lang ibinigay sa akin ang bag ko. "Fix yourself. Baka magtaka ang parents mo kapag nakita ka nilang ganyan."

Lumabi ako at pasimpleng hinagod ng kamay ang aking nagulong buhok. "Salamat ulit..."

Nakatingin lang siya sa akin. 

"Salamat saka sorry, napaaway ka dahil sa akin," nahihiyang sabi ko. "Pero sana wala ng ibang makaalam tungkol sa nangyari. Ayaw kong pag-alalahanin pa si Mommy. Ayaw ko rin na mapag-usapan pa ito sa school..."