Μελανός Κύκλος

3

Σεούλ, 5 Απριλίου 2019
23:37

Φτάνω σπίτι μετά από μια πραγματικά τρελή εμπειρία. Ο νεαρός παρκαδόρος με άφησε στην στάση του λεωφορείου λίγο πιο κάτω από το νοσοκομείο που 'νοσηλευόταν' ο πεθερός μου, ευχόμενος τα καλύτερα.

Νιώθω άσχημα στην σκέψη ότι κορόιδεψα κάποιον σαν αυτόν. Έναν τόσο καλό – αν και περίεργα ασυνήθιστο – άνθρωπο, μα δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς...

Βάζω τον κωδικό στην είσοδο και σπρώχνω με όση δύναμη μου έχει απομείνει την πόρτα για να ανοίξει. Πετάω την τσάντα στον καναπέ, ενώ σέρνω τα μαυρισμένα πόδια μου μέσα στις παντόφλες μιας χρήσης που έχουμε στην είσοδο για την καθαρίστρια. Νιώθω πτώμα...

Περπάτησα σχεδόν 4 χιλιόμετρα ξυπόλητη, δίχως GPS, καθώς το κινητό μου ήταν κλειστό από μπαταρία. Δεν γνωρίζω την Σεούλ! Δεν... Δεν την έχω γυρίσει ποτέ μόνη. Όσες φορές έχω βγει από το σπίτι είμαι με τον Σε Τζουν μέσα σε ένα αυτοκίνητο, σε ένα ξενοδοχείο, σε ένα εστιατόριο, σε μια εταιρία, σε μια βράβευση...

Θα σε πάει παντού. Θα γυρίσεις όλο τον κόσμο! Αχ, πόσο θα ήθελα να είμαι στην θέση σου. Είναι υπέροχος! Είναι... Είναι ήδη στο σπίτι...

Ξεροκαταπίνω. Τρέμω στην σκέψη πως ίσως έχει ήδη αντιληφθεί ότι δεν ήμουν σπίτι. Ακούω το νερό του μπάνιου να τρέχει. Πλένεται! Ίσως διώχνει τα ίχνη κάποιας άλλης από το σώμα του. Αφήνει το νερό να τον απαλλάξει από κάθε αμαρτία του. Αλκοόλ και κάθε νέφος κάπνας που έχει εισχωρήσει στο δέρμα του από το μπαρ στο οποίο ήταν. Όμως... Γιατί είναι ήδη σπίτι;

Κοιτάζω το ρολόι στον τοίχο στο μεγάλο σαλόνι. 23:43! Μπορεί... Να είναι εντάξει;

Κουνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά διώχνοντας κάθε σκέψη κατευθυνόμενη προς το δωμάτιο. Ξεκουμπώνω το φόρεμα και φοράω μια φαρδιά μπλούζα. Δεν θα πλυθώ ακόμα. Ίσως... Ίσως όχι σήμερα! Όχι όσο είναι αυτός εδώ...

«Αγάπη μου, γύρισες;» Επιστρέφει στο δωμάτιο πριν προλάβω να φορέσω την φόρμα της πιτζάμας μου. Παγώνω στην σκέψη. Με αποκάλεσε αγάπη του...

Μμ!» Γνέφω ήσυχα, δίχως να γυρίσω να τον κοιτάξω.

«Συγγνώμη που δεν σε πήρα μαζί μου. Δεν... Δεν ήθελα να ξεσπάσω πάνω σου!» Μουρμουρίζει καθώς πλησιάζει στο κρεβάτι και κάθεται πίσω μου, δίνοντάς μου την δυνατότητα να τον βλέπω από τον ολόσωμο καθρέφτη της ντουλάπας.

«Δεν πειράζει!» Απαντώ ήσυχα.

«Είσαι καλά;» Ρωτάει ανήσυχα. Έχει μία πετσέτα γύρω από τον λαιμό του. Τα μαλλιά του είναι ακόμα βρεγμένα. Και υπάρχει μία μεγάλη λευκή πετσέτα γύρω από την μέση του. Σταγόνες νερού γυαλίζουν πάνω στο σώμα του. Δεν απορώ γιατί ένιωσα να τον ερωτεύομαι όταν τον γνώρισα! Ήταν όμορφος και φαινόταν γλυκός. Ακίνδυνος! Τρυφερός...