Μελανός Κύκλος

Prologue

Σεούλ, 3 Μαρτίου 2017

Τα κλειδιά πέφτουν από τα χέρια του και τον ακούω να βρίζει. Η πόρτα είναι κλειστή όμως μπορώ να φανταστώ την μορφή του. Το ανοιχτό πουκάμισο με τα σηκωμένα μανίκια και το σακάκι στο χέρι. Το μεθυσμένο βλέμμα και τα ανάκατα μαλλιά. Το κόκκινο κραγιόν πασαλειμμένο στο πέτο και στον λαιμό του, δίχως να τον νοιάζει η αντίδρασή μου ως γυναίκα, άλλωστε... Ο γάμος μας έγινε απλά για να γίνει.

Τα χέρια μου τρέμουν! Η πόρτα ανοίγει με εκείνον να πέφτει πάνω στην ξύλινη επιφάνειά της και να γελάει πετώντας το σακάκι του στο πάτωμα.

«Γιε Να!» Φωνάζει το όνομά μου και εγώ ξεροκαταπίνω «Λι Γιε Να!» Ουρλιάζει και ξέρω πως αν δεν τρέξω κοντά του θα γίνει χειρότερο...

«Γύρισες;» Το παίζω νυσταγμένη. Χαμογελάει...

«Κοιμόταν το μωρό μου;» Ρωτάει γλυκά – ξαφνιάζοντάς με – και εγώ γνέφω σιωπηλά πλησιάζοντας δειλά.

«Δες βοήθεια;» Ρωτάω ήσυχα.

«Σε ξύπνησα;» Με κοιτάζει με το βλέμμα του να με καίει καθώς εξερευνά το σώμα μου. Το κοντό κόκκινο νυχτικό με την δαντελένια λεπτομέρεια και τα άτσαλα πιασμένα μαλλιά μου. Σκύβω κοντά του δίχως να απαντήσω, μαζεύοντας το σακάκι του. Το κολιέ μου κρέμεται μπροστά και με την άκρη του ματιού μου πιάνω το βλέμμα του να καρφώνεται σε αυτό και ύστερα, στον μπούστο μου.

«Πάμε να ξαπλώσουμε, μμ;» Ρωτάω δειλά, προσπαθώντας να βγάλω την σκέψη πως με κοιτάζει σαν αρπακτικό, μέχρι την στιγμή που το χέρι του αρπάζει το κολιέ μου και με σπρώχνει με δύναμη πίσω, ρίχνοντάς με στο πάτωμα.

«Να κοιμηθούμε; Θες να κοιμηθείς;» Ψιθυρίζει κοντά στο αυτί μου, καθώς σκαρφαλώνει πάνω. Η χροιά του βραχνή, η ανάσα του καυτή. Γλοιώδης! Το ελεύθερο χέρι του χουφτώνει το στήθος μου κάνοντάς με να μορφάσω από αηδία. Τον σιχαίνομαι...

Φιλάει τον λαιμό μου και τρίβει το χέρι του στο πόδι μου...

«Τι κάνεις; Σταμάτα!» Φωνάζω ενοχλημένη «Με πονάς!» Τον σπρώχνω μακριά μου. Εκείνος πέφτει πίσω, μα σηκώνεται προτού προλάβω να ορίσω το πονεμένο σώμα μου και να σηκωθώ.

«Σκύλα!» Ουρλιάζει φτύνοντας τις λέξεις καθώς το χέρι του γεμίζει αίμα από το χτύπημα.

«Μην με πλησιάζεις!» Τραυλίζω σέρνοντας το κορμί μου στο πάτωμα μέχρι που κολλάω στην τοίχο.

Και την πρώτη φορά ήταν έτσι. Την νύχτα του γάμου μας! Εκείνη την νύχτα που όλοι μου υπόσχονταν την απόλυτη ευτυχία έγινε η μέρα της καταδίκης μου.

Πάνε πέντε μήνες τώρα... Η μαμά ζητά από εμένα να σταθώ στο πλευρό του. Να μην μας πιάσουν στο στόμα τους. Ο μπαμπάς ζητά να φανώ δυνατή. Στο χέρι μου είναι να στεριώσει αυτός ο γάμος, λένε και οι δυό τους. Ο άντρας είναι το κεφάλι, μα η γυναίκα ο λαιμός. Το στήριγμα...

«Θα κάνω ότι θέλω!» Ουρλιάζει «Είσαι η γυναίκα μου!» Μου υπενθυμίζει γρυλίζοντας την κάθε του λέξη καθώς τραβά τα μαλλιά μου «Και μου ανήκεις!» Τονίζει λίγο πριν με χαστουκίσει, πετώντας με στο πάτωμα.

Γεύομαι την μεταλλική γεύση του αίματος που αιμορραγεί από τα σκισμένα χείλη μου και νιώθω το βάρος του σώματός του πάνω από το δικό μου. Με τραβά για να μπορώ να τον κοιτάξω και ύστερα, με χαστουκίζει ξανά...

Σκίζει τα ρούχα μου. Πετάει τα δικά του. Τραβάει τα μαλλιά μου! Σημαδεύει και εκμεταλλεύεται το σώμα μου. Με κακοποιεί! Με βιάζει και εγώ... Εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να το αποτρέψω. Είμαι αδύναμη! Είμαι γυναίκα! Είμαι μόνη... 

⨳⨳⨳⨳⨳

HOLA HOLA HOLAAAA!!

Σας καλώς ορίζω σε μια ιστορία που... Ομολογώ δεν ξέρω κατά πόσο θα αγαπηθεί. 

Το σκέφτηκα πολύ προτού ανοίξω ξανά το Wattpad και αποφασίσω να το ανεβάσω. Η αλήθεια είναι ότι έμεινε στο συρτάρι πάρα πολύ καιρό μαζί με όλες τις υπόλοιπες και... Ελπίζω να ήταν καλή ως επιλογή επιστροφής.

Σας περιμένω μαζί με τους χαρακτήρες στα σχόλια για να γνωριστούμε. Μην μας σνομπάρετε, por favor!!

Φιλάκια,
~EryLee♡