Efsaneye göre her şey krallıkların ve halkın bir cadı tarafından lanetlenmesiyle başladı. Laneti yok etmek için bir çözüm arayan krallıklar tek çarelerininin asırlardır türüne rastlanmamış bir kader yazıcı olduğunu öğrenince umutları günden güne tük...
Oy ve yorumlarınızı bekliyor olacağım. Düşüncelerinizi paylaşmadan geçmeyin lütfen. Bu bölümü yazarken heyecandan yerimde duramadım. Umarım siz de beğenirsiniz.💜
Keyifli okumalar dilerim. 🌟
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
9.ADALET ÇEMBERİ
Bazen insanın işlediği suçlar ona normalmiş gibi gelirdi. Doğru ve yanlışı ayırt edemeyen kişiler kendisini hep haklı görürdü. Hataları yüzüne vurulmadığı sürece sorun yoktu ama onu istemedikleri şeylerle yüzleştirdiklerinde içlerindeki öfke daha da büyürdü. Kimileri için kötülük durduk yere yapılmazdı, ardına sığındıkları geçmişleri şu anda yaptıklarını doğru kılardı.
Bazıları hak etmedikleri bu hayat yüzünden suçlayacak şeyler arardı.
Sevilmediği için kırardı, sahte yakınlaşmalar yüzünden güvenini yitirir, bir daha kimseye inanmamak üzere hem hayata karşı hem de kendisine karşı bir küskünlük yaşardı.
Güçlerinin bir sınırı olmayan kişiler bile sevgisizliğe karşı yenilirdi.
Belki de Azerya'nın öfkesi de bu yüzdendi; denemişti... sevmeyi, bağlanmayı, bir şeylere sahip olmayı... Ama yine hüsran yine hayal kırıklığı olmuştu. Kendisi ve duyguları için savaşırken yenilip durmaktan sıkılmıştı. Artık kimseyi sevmeyecek ve duyguları tarafından yenilgiye uğramamak için her şeyi yapacaktı.
Kimse ona hükmedemeyecek ve kendisi herkesin hükmedicisi olacaktı.
Azpakar kutusu ona kimseye acımaması gerektiğini çok güzel öğretmişti.
Şimdi ise işte buradaydı.
Hun başarılı olmuştu.
Tam şu anda karanlığa hapsolan bedeni ışıklarla dolu bir odada aydınlığı karşılıyordu.
Gözleri ışıktan dolayı sızlasa da ruhundaki ve zihnindeki acının yanında bu sızı hiçbir şeydi. Odadaki homurdanmaları ve onu pür dikkat izleyen kişilerin kim olduğunu anlayabilmek için kendisine biraz zaman tanıdı. Ne de olsa acelesi yoktu Azerya'dan çok onların kendisine ihtiyacı vardı. O kutuya girdiğinden beri bu anı beklemişti. Eğer o kutuya girmeden önce konuşma şansı olsaydı, değil onu o kutuya sokmak tek kelam etmek için bile iki kere düşünürlerdi.
