Λευκό και Κόκκινο #WCBC2324

~ Το μυστικό του Χένρι Φρις

Το πιο σημαντικό συμπέρασμα που έβγαζε ο Σάιμον ήταν πως ο Φρις δεν ήταν τελικά απλώς ένας παράταιρος Άγγλος. Είχε βάλει το χέρι του στην αλλαγή του ρωσικού καθεστώτος, αν και ξένος, ή τουλάχιστον φαινόταν να την υποστήριζε και να είχε δείξει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον γι’αυτήν, τόσο μεγάλο που είχε συναντηθεί με έναν από τους πρωτεργάτες της. Γι’αυτό τον είχε προσκαλέσει ο οικοδεσπότης ανάμεσα στους άλλους. Μαζί του, οι κόκκινοι και οι λευκοί γίνονταν τέσσερις και τέσσερις. Και στη μέση ο Σάιμον Χαρτ. Τι ρόλο είχε έρθει λοιπόν να παίξει; Να ανακατευτεί σε μια βεντέτα προσπαθώντας να την τερματίσει, σαν τον Πρίγκιπα της Βερόνας στον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα; Να ριχτεί σε μια ζώνη πυρός και να επιχειρήσει να βάλει τέλος στις ριπές των όπλων ελπίζοντας να μην χτυπηθεί; Αυτό δεν ήταν μυστήριο, ούτε περιπέτεια• αυτό ήταν σκέτη τρέλα! Την τρέλα νόμισε ότι έβλεπε και στο χαμόγελο του νεαρού Φρις και αναποδογύρισε βιαστικά το απόκομμα νιώθοντας την τρίχα του να σηκώνεται.

Πέρασαν λίγα λεπτά ακόμα πριν πιάσει με την άκρη του ματιού του τον κόμη Ντόροχοφ και τον Μαξίμ, που τον κοίταζαν και οι δύο ανήσυχοι• μάλλον γιατί δεν είχε βγάλει λέξη τόση ώρα και νόμιζαν ότι τον είχε πιάσει καμιά παράξενη σιωπηλή κρίση. Ίσως και να ήταν έτσι. Η σκέψη του είχε μπλοκάρει και ήξερε ότι για να βγει από το μπλόκο αυτό υπήρχαν δύο δρόμοι: ή θα σταματούσε να το σκέφτεται ή θα μάθαινε την απάντηση. Για τον Σάιμον Χαρτ ο πρώτος από τους δρόμους αυτούς ήταν εκείνος που ποτέ δεν θα ακολουθούσε, όπως ένας στεριανός ποτέ δεν θα προτιμούσε να κινδυνεύσει πηγαίνοντας από τη θάλασσα κάπου που μπορούσε να φτάσει με άνεση και από την ξηρά. Οπότε φρόντισε να ξεχάσει την ταραχή του γρήγορα ώστε να έχει σε εγρήγορση τις αισθήσεις του.
«Ντετέκτιβ, είστε καλά;» τον ρώτησε ο Ανατόλι Ντόροχοφ κάνοντας ένα βήμα πιο κοντά του. Ο Σάιμον σήκωσε τα μάτια του και τον κοίταξε με ένα ύφος από τα πιο σοβαρά που είχε τύχει να μεταχειριστεί ποτέ.
«Όσο καλά θα μπορούσα να είμαι μετά από αυτό, κόμη» απάντησε και έδειξε το απόκομμα της εφημερίδας στους δύο άντρες. «Είναι απίστευτο, έτσι;» ρώτησε. «Ήξερε. Ήταν μπλεγμένος κι αυτός στη διαμάχη, βάζω το χέρι μου στη φωτιά. Και να σας πω κάτι;»
Η παύση τους άφησε σε αγωνία. Ο Σάιμον αναστέναξε.
«Έπρεπε να το είχα καταλάβει πιο νωρίς, έστω τη μέρα που έμαθα για σένα και τον Βάνια» είπε κοιτάζοντας τον Μαξίμ. «Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι εδώ μέσα είχατε όλοι έναν ρόλο, αλλά ο ανόητος εξακολουθούσα να πιστεύω ότι η παρουσία του δόκτορα Φρις ήταν ανεξήγητη. Έπρεπε να το είχα σκεφτεί ότι κάπου θα χωρούσε κι αυτός στον πόλεμό σας. Να η απόδειξη τώρα»