Can Kırıkları

1. Ben kimim?

Gözlerini açtığında kendini bile tanımıyordu.
Çünkü hafızası kayıp.
Bu durumda ne yapacaktı! kendini bile tanımazken başkalarına nasıl güvenecekti? Peki bu adam kim?
Bu adamın söyledikleri ve yaptıkları ne kadar doğru.

Bilincim ara sıra açılıp kapanırken kulaklarıma bir kaç ses geliyordu
Gittikçe soğukluk tenime işliyor ürperiyorum.

"Çabuk olun "

"Uyandı"

"Narkoz  fayda etmiyor"

" İç kanama başladı"

Bileklerim çok acıyor, bir mumya gibi yıllardır aynı pozisyonda durmuş gibi hissediyordum. Yerimden kıpırdamak neredeyse imkansız.
kalkmak istiyorum kıpırdamak istiyorum.
bütün kalıplarımı kırıp beni sımsıkı tutan, hareket etmemi engelleyen cisimden kurtulmak istiyordum. Arkadan gelen sesleri secemiyirdum  gözlerim hafif açıldığında etrafımda bir kaç kişi vardı yüzlerinde maske ve mavi önlük vardı. Elimde tutugu metali bana doğru uzatıp İsa bir süre bana bakıp "Ameliyatın çok riskli uyu. İşimizi zorlaştırma."  Dedi ve bir seyekr yapmaya devam etti.

Ne olduğunu kestiremiyordum canım çok açıyordu. Arkadan gelen cihazlardan gelen sesler bir yandan çıkan fısıltılar bu anda yok oldu, karanlık ile baş başa kaldım.
Karanlıktan kısa bir süre sonra.Kirpiklerimin arasından irislerime doğru beyaz bir ışık akın ediyor.O kadar keskindi ki! gözlerim yando âdeta.

Elmacıklarımdan aşağıya damlacıklar akın ediyor.
üzerime ağırlıklar çöküyor eziyor geçiyor canımı yakıyor.
İçinde bulunduğum durumu idrak edemiyorum. İdrak edebildiğim tek şey , bedenime uygulanan baskı!
Beni tek parça olamayacakmışım gibi parçalara bölüyor.
Bir an dilimle kanlı dudaklarımın tadına baktım.Tıpkı susamış bir çöl gibi kupkuru.

Göğsüme oturan yumruk nefes almama izin vermiyor, haykırmak istiyorum var olan gücümle, ama yapamıyorum!
Üstümdeki battaniyeyi avuçlarımın arasına alıp sıkıca kavradım. Yerimden doğruldukça karnıma dehşet sancılar hücum ediyor.

Kalkmak isiyorum yapamıyorum
tüm vücudumun ağırlığını sol koluma yükleyerek, zor da olsa kalkabildim.
Güçlükle etrafıma bakınmaya başladım.
Bulanık gözlerle bir şey anlamak pek de mümkün değildi.

Başım çatlayacak, kafamın içinde kurtlar dönüyor beynimi kemiriyorlar. Bu hiss beni mahfediyor.
Elimle terli boynuma yapışmış saçlarımı ittim damarlarım etimden kopup fırlayacakmış gibi gerildi.Buzun altında kanım kaynıyor.kendimi bulamamak canımı acıtıyor.

Ah! yapamıyorum neredeyim?.güçlükle yatağın kenarında doğruldum bacaklarımı yavaş yavaş yataktan aşağıya doğru sarktım.
Bir süre öylece kaldiktan sonra  ayaklandım. Üzerimdeki kıyafetleri incelemeye başladım çok hafifti ama sanki omzumda tonlarca ağırlıktaydı.

Sonunda ağır hareketlerle ayağa kalkabildim. Kendimi o kadar yükseklerdeymişim gibi hissettim ki, sanki ayaklarımın altından uçurumlar kayıp gidiyor. Ah neredeyim? Ne oluyor bana böyle?
Yatağın baş ucundaki sehpaya tutunarak ayakta durmayı başarabilmiştim.
Ta ki sol ayağımla attığım adım, beni
tutunduğum sehpa ile birlikte zemine sererek zeminde yankılar bıraktı.

Hışımla kapı aralandı içeriye emin ve okadar da hızlı adımlarla bana oğru birileri geliyordu. Başımı hafif kaldırıp kapının olduğu yöne baktım, uzaktan bir sima endişeli, hızlı ve öfkeli bir şekilde geliyordu.

Kalkamıyorum buz zemine dayadığım yanağımı hissedemiyorum.
Başımı hafifçe kaldırıp yüzüne baktım öfkeliydi sesi çok otoriter bir şekilde kulaklarımı tırmaldı. "Kahretsin!"
diye tıslayan seslerin gittikçe  bana doğru geldiğini hissedebiliyordum.