" Neden bu kadar çok üşüyorum anne ?"
Kızımın sesiyle başımı kaldırdım. Ne diyebilirdim ? Bana neden bu kadar çok üşüdüğünü soruyordu , oysa biz sokaktaydık bu normaldi . Üstüme örttüğüm ince şalı kızım Esen 'in üstüne örttüm sanki bu soğukta onu...
Herkese merhabalar! Biz sonunda gümbür gümbür geldik, buyrun sizi bölüme alalım.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Her şey bir tepkiyi hak etmez."
BÖLÜM 12 / ALİ ASAF KAYA!
İnsanoğlu alışır derdi Dostoyevski, aşağılık insanoğlu her şeye alışır derdi. İnsan perdeleri kapalı yaşamaya bile alışabilir miydi? İnsan gülümsememeye alışabilir miydi? Ümitsizliğe kapılmayı nasıl kendine yapıştırır, onunla ilerlemeyi tercih ederdi? Maviyi unutmayı kim öğretti bizlere? Bizi kimler yaralı bıraktı böyle ?
Biliyorum, hepinizi bir şekilde birileri bazı zamanlarda sizi yaralı bırakıp maviye küstürdü. İnsan maviye bir kere küstü mü bir daha renklerden bahsetmek istemezmiş. İnsan bir kere uçurumlardan düştü mü hep düştüğü yerden devam etmek istermiş. Babaannem derdi, sen hep ama hep bir şeyleri kendin halletmek zorundasın çünkü kimse senin için bir şey yapmayacak.
Cahildik , dünyanın rengine kandık hepimiz değil mi?
Bir tercih yapmasını bekleyen adamı öldürmek istiyordu Süreyya. Bir insandan nasıl mavi gökle mavi denizi ayırt etmesi bekleniyordu. Bu adam pisliğin tekiydi. Pisliğin önde gideniydi.
Aslan'ın sabrı taşıyordu. Bu kadın bir an önce ona cevap vermezse apartmandan birileri onu şikayet edecekti.
"İki dakikan var Süreyya Aslan. Sadece iki dakikan!"
Genç kadın huzursuzlukla bulunduğu yerden bir adım geriye gitti. Aslan geri adım atmayacak kadar öfkeliydi. Hiç şüphesiz dediklerini yapardı. Ama göz göre göre bir kadını daha ateşlere atamazdı. Önce kızının titrek sesiyle fısıldayışını duydu. Sonra çok çok yakınlardan gelen siren seslerini..
"Anne!"
Kızı ve kardeşiyle göz göze geldiğinde ne olduğunu anladı. Ali Asaf gelmişti. Gerçek aşkı hak eden o adam gelmişti. Her başı sıkıştığında yanında olan o adam gelmişti. Bu hikâyenin esas adamı gelmişti. Sadece sustu o an. Ona bağıran , ona kırılan vicdanını susturamıyordu. Bu adamı bir başına bırakıp gitmişti Süreyya, ama o adam hala ona geliyordu. Süreyya ne yaparsa yapsın ona geliyordu. Esas adam oydu. Hayali kurulan adam Ali Asaf Kaya'ydı. Beklenen adam oydu. Gelmişti ve bu oyun burada bitmişti.
Aslan küfürler ederek adamlarına emirler verirken bir yandan da kadına bağırıyordu. Bu kadın ona oyun oynamıştı. Lanet olası kendini zeki sanıyordu!
" Nasıl oyun oynarsın bana Süreyya! Seni kendi ellerimle boğacağım."
Kadının boğazına yapıştığında duyduğu silah sesiyle olduğu yere kilitlendi. Şok içinde karşısında öksüren kadına baktı. Tavandaki delikle ikisininde vurulmadığını anladı. Kollarından kelepçelenmesiyle neye uğradığını şaşırdı. Koca bir aşkın onu böyle yenik düşüreceği aklına gelmezdi.
