" Neden bu kadar çok üşüyorum anne ?"
Kızımın sesiyle başımı kaldırdım. Ne diyebilirdim ? Bana neden bu kadar çok üşüdüğünü soruyordu , oysa biz sokaktaydık bu normaldi . Üstüme örttüğüm ince şalı kızım Esen 'in üstüne örttüm sanki bu soğukta onu...
Herkese merhaba canımın içleri. Eğer hala buradaysanız sizlere çok kez defa teşekkürler ederim. Sizi çok ama çok seviyorum.
*Rojda, xeribabeyani* *Grup Demsal (Koma Demsal) , Baran Bari* *Ahmet Kaya, Nereden bileceksiniz?* *Metin- Kemal Kahraman, Deniz koydum adını* *Sezen Aksu, Herkes yaralı*
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Bu bizim mevcut savaşımız! İnsan savaşta gülemezdi , nefes alamazdı. Savaşın bitişinde olacak olanlardı bunlar. Kazanmak için savaşmak gerekirdi. "
BÖLÜM 11 / ACILAR GEÇER ZAMANLA
Yıllar önce bir yerde okumuştum ; " Hayat sol camdan etrafı izlerken sağ camdan izleyemediklerimizden ibarettir." Evet öyleydi, hepimiz için olmasa da hala bir yerlerde yıldızları seyreden , hala bir şarkı sözünü kendine bir ömür mühürleyerek ilerleyenler için böyleydi. Hayat dediğimiz baş düşmanımız her an bizi ters köşe yapabilir , hiç ummadığımız zamanda bizi gülümsetip , bir tebessümün sebebi edebilirdi.
Dünya dediğimiz evrende , bir yüze tebessüm olma hayali şüphesiz en güzel hayaldi.
Dikiz aynasından kendisine ara sıra bakan adama bir kere daha borçlu çıkartmıştı hayat Süreyya'yı. Ali Asaf sayesinde bugün kızına kavuşabilmişti. Esen , iki gözü gibi baktığı kızı, şuan kucağında uyuyorsa bu Ali Asaf sayesindeydi.
"Süreyya , dilersen güvenliğiniz için evin önüne koruma ayarlayabiliriz. "
Kafasındaki düşüncelerden adamın tok sesiyle sıyrıldı. Bu adamın merhameti Süreyya'nın vicdan azabından ölümüne neden olacaktı. Her şeye rağmen hala yanında olması genç kadına ağır geliyordu.
Adam , kadının ne düşündüğünün farkındaydı. İç sesi ona bas bas gerçekleri haykırırken onun aykırı bir düşünceyi söze ve eyleme dökmesi ruhunun çürümesi demekti. Bu yüzdendi merhameti. Sevgisi, ilgisi...
'Seviyorum kahretsin!'
" Barış'ın bir şey yapacağını sanmıyorum. İçerideyken bana ayıracağı vakti yoktur . Ama yine de düşüncen için teşekkür ederim. Her daim yanımdasın ve ben hiç durmadan sana teşekkür etmek istiyorum, sen bu dünyadan incelik adına geçen , tüm teşekkürleri hak eden insansın. öylesine söylemiyorum bunu sen hep varsın , iyi ki varsın."
Bunları Ali Asaf'a daha önce defalarca kez söylemişti. Ve elinden gelse tüm ömrünü bunları söyleyerek geçirebilirdi. Aşk küllerden doğmaktır çoğu zaman. Aşk mücadeledir, aşk direniştir, baş kaldırıdır, en çetin savaştır aşk . Bunu her ikisi de biliyor ancak her defasında reddediyorlardı. İkisinin de savaşacak, mücadele edecek gücü yoktu. Öyle var sayıyorlardı, dedim ya küllerden doğmaktır aşk. Kül olmak için yanmak gerekmiyor muydu? Küllerden doğmak, adım atacak halin yokken bile ayağa kalkmak demek değil miydi? Öyleydi. Önce yanmak gerekiyordu, yanıp kül olmak. Sonra yeşerirdi insan.
