𝓑𝓵𝓪𝓬𝓴 𝓵𝓲𝓴𝓮 𝓱𝓲𝓼 𝓭𝓪𝓻𝓴𝓷𝓮𝓼𝓼

~Κεφάλαιο 12~

-Ντομινίκ ...; Ρωτάω επιφυλακτικά .
-Έχω καιρό να έρθω εδώ ...λέει μελιστάλαχτα.
-Το ξέρω ...Γυρίζει και με κοιτάζει απότομα .
-Η Στέλλα . Απαντάω στην ερώτηση που δεν μου κάνει αλλά σίγουρα απορεί πως το ξέρω ,γελάει λιγάκι .
-Πρέπει σοβαρά να κάνω μια συζήτηση με εκείνη . Λεει πειράχτηκα και χαχανίζω . Μου αρέσει αυτός ο ανέμελος εαυτός του . Του ταιριάζει να χαμογελάει . Μετά από αυτην την μακρύ και δύσβατη ζωή ...του αξίζει .
-Αλλά ,δεν είμαι έτοιμος ακόμα...ήταν καλή αρχή όμως . Λέει και χαμογελάω γλυκά . Χαίρομαι που τον βοήθησα λατρεύω να βοηθώ ανθρώπους και ειδικά ...εκείνον .
-Ευχαριστώ . Ψιθυρίζει μέσα από τα δόντια του . Ζορίζεται τόσο πολύ με κάποιες λέξεις .
Λυπάμαι που είναι έτσι .
-Ευχάριστη μου . Λέω και τα μάγουλα μου καίνε. Νιώθω σαν έφηβη που στέκεται δίπλα στο αγόρι που της αρέσει . Πηγαίνουμε μέσα . Σταματάω απότομα και τον κοιτάζω .
-Τι απέγινε εκεινος . Λέω και βουρκώνω αηδιάζοντας στην σκέψη του απάνθρωπου βιαστή μου .
-Μην ανησυχείς ,δεν πρόκειται να τον ξαναδείς . Λέει και γυρνάει πλησιάζοντας με . Ανακούφιση γεμίζει το σώμα μου αλλα δεν μπορώ να εμποδίζω τα δάκρυα ανακουφίσεις να τρέξουν στα μάγουλα μου .
-Ει ...μην κλαις . Λέει και με τυλίγει στην αγκαλιά του . Έχω καλυμμένα τα μάτια μου με τις παλάμες μου και κλαιω στην αγκαλιά του όπως έκλαιγα στο μπάνιο ,χωρίς να με νοιάζει . Είμαι εδώ ...μαζί του και νιώθω ασφαλείς . Με κρατεί ακόμα αγκαλιά χωρίς να μιλάμε απλά νιώθουμε την ζεστασιά των κορμιών μας καθώς ενώνονται . Με μόνο ήχο τις ανάσες μας σε αυτήν την πολύτιμη επαφή . Έχει χωμένη την μύτη του στα μαλλιά μου και με χαϊδεύει απλά την πλάτη κάνοντας μικρούς κύκλους με τα δάχτυλα του .
-Ντομινίκ...Δεν θέλω κάτι απλά μπυ αρέσει να λέω το όνομα του με κάνει να νιώθω ήρεμη γνωρίζοντας πως θα είναι εκεί για να απαντήσει .
-Μμμ;...Μουγκρίζει γλυκά και απομακρύνει το κεφάλι του για να με κοιτάει . Τον κοιτάζω με κατακόκκινα μάτια και δεν μιλάω . Γέρνει το κεφάλι του στο πλάι με απορία .
-Απλά ...μην με ξανα αφήσεις . Λέω και ρουφάω την μύτη μου .
-Ποτέ ...Κρίσταλ  . Λέει και λιώνω στον ήχο του ονόματος του όταν βγαίνει από τα χείλη του . Ακούγετε τόσο ποιο όμορφα .
-Έλα ,θέλω να σου διαβάσω κάτι . Λέει και απομακρύνομαι σαστισμένη .
-Να μου διαβάσεις ; Ρωτάω με μια αστεία ειρωνία . Γελάει και περνάει το χέρι μέσα από τα μαύρα μαλλιά του . Ανεβαίνουμε απάνω στο δωμάτιο μου και πηγαίνει στην βιβλιοθήκη . Πέρνει ένα λεπτό βιβλίο με ποιήματα του Καρυωτάκη θαυμάσιου ποιητή . Όταν βλέπεις έναν άντρα σαν τον Ντομινίκ να κρατεί ένα βιβλίο σαν και αυτό εγώ παραξενεύτηκα με την καλή έννοια όμως .
-Έλα ... Είπε και κάθισε στο κρεβάτι ακουμπώντας την πλάτη του πίσω . Κάθισα δίπλα του περιμένοντας με ανυπομονησία να αρχίσει να απαγγέλει . Άνοιξε σε μια συγκεκριμένη σελίδα . Το έχει ξαναδιαβάσει φαίνεται πολύ άνετος ξεφυλλίζοντας το . Σταμάτησε σε μια σελίδα και άρχισε να διαβάζει .
-Τελευταίο ταξίδι
Καλό ταξίδι, αλαργινό καράβι μου, στου απείρου
και στης νυχτός την αγκαλιά, με τα χρυσά σου φώτα!
Να 'μουν στην πλώρη σου ήθελα, για να κοιτάζω γύρου
σε λιτανεία να περνούν τα ονείρατα τα πρώτα.
Η τρικυμία στο πέλαγος και στη ζωή να παύει,
μακριά μαζί σου φεύγοντας πέτρα να ρίχνω πίσω,
να μου λικνίζεις την αιώνια θλίψη μου, καράβι,
δίχως να ξέρω πού με πας και δίχως να γυρίσω! Σταμάτησε και αναστέναξε βαριά . Τι ανάμνηση βασανίζει το μυαλό του; Ω μακάρι να μου έλεγε .
Η μαμά μου , μου το διάβαζε κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ . Όταν ...αρρώστησε . Μιλούσε πλέον με δυσκολία ,πονούσε ...πολύ .
-Της το διάβαζα εγώ ,κάθε βράδυ για να κοιμηθεί ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω . Έγυρα το κεφάλι μου στον ώμο του .
-Ευχαριστώ ... Είπα σιγανά .
-Γιατί ; Ρώτησε και με κοίταξε .
-Μου με εμπιστευτικές με κάτι τόσο σημαντικό ...για εσένα .
-Ήθελα να το κάνω . Είπε και χαμογέλασα γλυκά . Είχε βραδιάσει πλέον .
- Ερχομαη . Είπε και σηκώθηκε από το κρεβάτι . Φορούσα ακόμα τα ρούχα του . Σήκωσα την μπλούζα του και την έφερα στην μύτη μου . Ωχ ...ποσό μου αρέσει αυτό άρωμα . Μυρίζει καθαρό αφρόλουτρο και Ντομινίκ απλά ....Ντομινίκ . Επέστρεψε φορώντας πίτσαμες μετά από πέντε λεπτά . Σήκωσε τα παπλώματα και μπήκε μέσα . Χώθηκα βιαστικά και εγώ και ξάπλωσα το κεφάλι μου στο στήθος του . Ξαφνικά τεντώθηκε αλλά μετά από λίγο το συνήθισε και ηρέμησε . Κοιμηθήκαμε αγκαλιά και μπορώ να πω πως ήταν ο ποιο γλυκός ύπνος της ζωής μου .