Asker

Binbaşı

Yayladağ'ına geldiğimizde sınırdaki askerlerlerimiz bizi karşıladı. Hepsinin böyle görevlerinin başında olduklarını görüp bilmek gurur kaynağıydı. 

"Yüzbaşı, ben Binbaşı Kayhan Kırılmaz. Albay bizi gereğince bilgilendirdi. Sınıra kadar size ben eşlik edeceğim. Sonrasında sizin için ayarlanan minibüs ile buraya üç yüz kilometre uzaklıkta olan bir köye bırakılacaksınız. Devamı ise sizde." dedi.

"Sağ olun Binbaşı." dedim. 

"Görevimiz." derken gözü Yeliz'e ilişti. 

"Yeliz?" dedi sorarcasına. 

Yeliz gülümseyerek "Binbaşı." dedi. Bu ikisi de nereden tanışıyor? Adam ile de arasında otuz yaş vardır, neyine gülümsüyor?

"Hiç arayıp sormuyorsun. Özlettin kendini." dedi Binbaşı. 

"İşler yoğun be. Yoksa tabii ararım." dedi Yeliz.

"Mahsuru yoksa nereden tanışıyorsunuz?" diye sordum. 

"Daha önce yapılan bir rehin alma davasında bize yardım etmişti. Ayrıca oğlum ile arkadaşlar." dedi Binbaşı.

"Sarp nerede şimdi? Atanmış diye duymuştum." dedi Yeliz. 

"O da burada. Bekle çağırayım." dedi Binbaşı ve askeriyede oturanlara bakarak "Yüzbaşı yanıma gelin." diye bağırdı. 

Bir seksen boylarında sarışın bir adam yanımıza gelirken Mehmet yanıma geldi ve fısıldayarak "O da yüzbaşıymış. Sanki senden daha uzun. Birde sarışın. Gözleri de boncuk boncuk." dedi. 

Bu beni rahatsız ederken Yeliz "Seni çok özlemişim." dedi ve Sarp'a sarıldı. 

"Birde çok yakınlar. Bence bu işe bir el at. Yoksa kız elden gidecek." dedi Mehmet. 

"Yeliz hatırlatmama gerek yok diye düşünüyorum ama şu an görevdeyiz. Bu kadar samimi tavırlara gerek yok bence." dedim.

"Dediğiniz gibi hatırlatmanıza gerek yok yüzbaşı. Bu arada bana emir veremeyecek bir rütbede olmadığınızı size hatırlatmak isterim." dedi Yeliz. 

"Yanlış anladın. Benimki emir değil. Sadece meslektaşınız olarak size ufak bir hatırlatmada bulunup yardım etmek." dedim. 

"Yardım için sağ ol yüzbaşı ama lüzumu yok." dedi Yeliz. 

Yeliz adamın dibinde durmaya devam ederken dayanamadım ve kolundan tutup kendime doğru çektim.