Η θεωρία του μπαλκονιού

Κεφάλαιο 24

Βέβαια αυτό δεν σήμαινε πως αισθανόταν λιγότερο ανασφαλής κοντά της, όπως αποδείχθηκε τις επόμενες μέρες. Η Νίριμ ήταν ήσυχη, έλειπε τις περισσότερες ώρες, μιλούσε σιγανά στην Έσμε χωρίς να ξεπερνάει κάποια ανείπωτα όρια και πάντα μιλούσε ευγενικά στην Μηλινόη, χωρίς όμως να επιζητεί παραπάνω πληροφορίες για αυτή. Παρ' όλα αυτά, η Μηλινόη παρατηρώντας τον τρόπο που οι δύο κοπέλες συνυπήρχαν δεν μπορούσε παρά να μην καταλάβει γιατί η Έσμε κάποτε μοιράστηκε την ζωή της μαζί με την Νίριμ. Μπορεί εκείνο το βράδυ η Έσμε να της είχε μιλήσει για λευκά όνειρα, χάπια και βελόνες, τσακωμούς και κούραση και κλάματα, όμως πέρα από αυτά, η Έσμε και η Νίριμ ήταν ίδιες. 

Από τις συζητήσεις τους ήταν φανερό πως έβλεπαν τον κόσμο από την ίδια σκοπιά. Είχαν γνωρίζει και οι δύο την ζωή του μετανάστη με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο, ήξεραν τι σκέφτεται η Αθήνα για τις έγχρωμες κοπέλες (το είχαν ακούσει σε ψιθύρους και βρισιές και αιτιολογίες για αναιτιολόγητες συλλήψεις) και είχαν ζήσει την σιωπή της πόλης στην αρχή μίας απάνθρωπης βάρδιας. Τουλάχιστον αυτά ήταν τα πρώτα που παρατήρησε η Μηλινόη. Ύστερα ακολούθησε η κοινή αγάπη τους για την λογοτεχνία, ο ενθουσιασμένος για τα μελάνια στο σκούρο δέρμα τους, τα καυτερά φαγητά από τις πατρίδες τους, το ενδιαφέρον τους για την πολιτική, τις πορείες, την επανάσταση. 

Πάντα οι συζητήσεις περιλάμβαναν την Μηλινόη φυσικά, όμως με κάποιο τρόπο έβρισκε τον εαυτό της στην θέση του εξωτερικού παρατηρητή, στου ανθρώπου με την άσπρη στολή. Ίσως αυτό να ήταν για πάντα, ένας άνθρωπος που στέκεται πάνω από κάτι εξωπραγματικό και το μελετάει · μέχρι εκεί όμως, η συμμετοχή της φάνταζε αδύνατη. Και καθώς λοιπόν η Μηλινόη έβλεπε τον εαυτό της ως έναν θεατή σε μουσείο ο οποίος θαύμαζε έναν πίνακα ενώ δεν θα μπορούσε ποτέ να ανακατευτεί με τις μπογιές του, η ζήλια έσβηνε και αντικαθίστονταν με ανησυχία. 

Η Έσμε θα συνειδητοποιούσε αργά ή γρήγορα πως η Μηλινόη δεν ήταν εν τέλει αυτό που της ταίριαζε και ό,τι έκανε την Μηλινόη για πρώτη φορά να σηκώνεται με αγάπη θα τελείωνε άδοξα. Μετά από αυτό θα αφιέρωνε -πραγματικά αυτήν την φορά- την ζωή της στην επιστήμη, θα υιοθετούσε μερικές γάτες, θα ήταν απίστευτα δυστυχισμένη διότι είναι αλλεργική σε αυτές και θα πέθαινε μόνη της και μαγκούφα. 

''Ξέρεις ότι είναι βλακείες αυτά που σκέφτεσαι, έτσι;'' την έβγαλε από τις σκέψεις της μία αντρική γνώριμη φωνή ''Το οποίο είναι πραγματικά γελοίο διότι είσαι κυριολεκτικά ιδιοφυία''.