The Tears in Uncertainty

When I Tell Him That He Loves Me

THE TEARS IN UNCERTAINTY
seremadea's Short Stories Compilation presents:

WHEN I TELL HIM THAT HE LOVES ME

MABILIS akong lumabas ng school dahil alam kong hinihintay na ako ni Harry. He's not my boyfriend, he's just my dearest friend. Pero alam kong mahal na niya ako higit pa sa isang kaibigan. Hindi niya man sinasabi ay nararamdaman ko. I also love him but I don't had the courage to say. Our bond was tied so tight that no one can ever set us apart.

Sinasabi ko lang ang nararamdaman ko sa pamamagitan ng mga kilos ko sa kanya. Pero hindi lang 'yon sa gano'n, dahil ang mga kilos na ginagawa ko ay normal lang sa kanya. Masakit. Walang malisya at kilos kaibigan lang talaga. Samantalang ang mga kilos niya sa akin ay pinapalipad ang puso ko sa putikan at doon lumulundag ng to the max.

A smiled formed on my lips when I was right of the idea of him waiting for me.  Sa ibang school siya nag-aaral. It's his parents will and he's not a rebel to disaffirm.

"Hey, Ken. How's school?" He asked.

He hugged me and I did the same, "Parang gano'n pa rin naman. Walang nagbago pero may mga gawaing dumagdag."

"Well, that's school." Tatawa-tawa niyang sabi.

I stared at him for a moment, kahit kailan talaga ay hindi ako nagsasawang titigan ang mukha niya. With or without any emotions, I love it…I love him.

"Talaga naman eh. Nagtanong ka pa talaga, psh." Pagsusungit ko.

He opened the door on the seat next to the driver's so I teased him a bit, "Sinabi mo na ngang may nadagdag, 'di ba? Sabihin na lang nating ang mga nadagdag na 'yon ang kinukumusta ko."

"Pilosopo!" Sigaw ko at tuluyang isinara ang pinto.

"Chill, Kendra! HAHAHA!"

He laughingly turned and seat to the driver's seat. Hindi pa rin mawala ang ngiti ko dahil ganito naman talaga kami eh. Pero ang saya lang sa pakiramdam kasabay ng lungkot. Ni hindi man lang namin masabi sa isa't-isa ang nararamdaman namin.

Panay ang buntong-hininga niya habang sinusuot ang seat belt. Ako naman ay tapos na, ayaw kong gumaya sa mga kwento na maglalapit ang mukha naming dalawa kapag siya pa ang magkakabit no'n. Baka manggigil ako't mahalikan siya, lechon talaga ako kapag nagkataon. Ang pula pa naman ng mga labi niya, ang sarap sipsipin.

Grrrrrrr. Nanggigigil talaga ako. Nakagat ko na lang ang labi ko at nag-iwas ng tingin nang mapalingon siya sa gawi ko. So cliché, it seems so awkward even though there's no occurring label between us.

"May gusto ka bang puntahan?" Tanong niya habang nakahawak sa manibela.

I automatically turned may eyes on him and strived for an answer, "Wala naman akong ibang pupuntahan kung hindi sa taong mahal ko." Mahina kong sagot.

He stiffened and mockingly throwed me a look, "Who's the guy?"

"For some time, not now." Nakangiti kong sagot.

His face glowed lights filled with seriousness and nodded three times in a light way. I saw his jaw tightened and brutally initiated the engine and drive. Palihim akong napangiti dahil sa naging tugon niya sa sinabi ko.

Kung sana lang alam niyang puso niya ang balak kong puntahan.

*****

I WAS doing my homework when suddenly my phone rang. Without looking, I didn't answer the call. Pardon to the caller but I don't had the time to entertain neither speeches nor news right now. I'm just too busy preparing for our practical exam next week.