Μην αφήνεις τον χρόνο να περνά

Chapter 11

4 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ.

'' Έτσι που λες μικρέ μου. '' τέλειωσα για άλλη μια φορά την ιστορία της ζωής μου. Ο μικρός θέλει να την ακούει κάθε μέρα πριν κοιμηθεί. Πάνω από το κρεβατάκι του υπάρχει μια φωτογραφία μου με τον Βαγγέλη. Την είχε βρει κατά λάθος και επέμενε να την βάλω πάνω από το κρεβατάκι του. Τον Βαγγέλη δεν θα σταματήσω να τον αγαπάω ποτέ. Μου έμαθε να αγαπάω, μου έδωσε ότι πιο σημαντικό έχω στην ζωή μου και με βοήθησε για να σωθεί. Μου έδωσε τον γιο μου ο οποίος είναι ίδιος με τον Βαγγέλη. Έχουν το ίδιο χρώμα μαλλιών, τα ίδια καστανά ματάκια και πάνω απ'όλα το ίδιο χαμόγελο και το ίδιο σκανταλιάρικο βλέμμα. 

'' Μαμά; '' είπε ο μικρός μου. Μ'αρέσει τόσο πολύ η φωνούλα του. Ειδικά όταν τραγουδάει. Έχει υπέροχη φωνή, σαν τον πατέρα του.

'' Τι είναι αγοράκι μου; '' τον ρώτησα και του χάιδεψα το κεφαλάκι.

'' Ο μπαμπάς με αγαπάει; '' με ρώτησε. Φυσικά αγάπη μου.

'' Ο μπαμπάς όχι απλά σε αγαπάει... σε λατρεύει. Και τώρα που μιλάμε μας βλέπει από τον ουρανό και μας προσέχει, εντάξει; '' του είπα. Το πρόσωπό του φωτίστηκε. Με αγκάλιασε σφιχτά και με φίλησε στο μάγουλο.

'' Το ξέρω μαμά. Μην ανησυχείς που δεν είναι εδώ ο μπαμπάκας. Εσένα θα σε προσέχω εγώ γιατί σε αγαπάω μαμάκα. Θα κοιμηθείς μαζί μου σήμερα; '' είπε. Τον έσφιξα στην αγκαλιά μου και χώθηκα κάτω από τα σκεπάσματα.

'' Σ'αγαπάω πολύ αντράκι μου. Καληνύχτα. ' είπα.

'' Καληνύχτα μαμά, καληνύχτα μπαμπά. '' είπε.

'' Καληνύχτα Βαγγέλη... '' είπα και αφέθηκα σε έναν γλυκό ύπνο με τον άγγελο μου αγκαλιά.

Αυτό ήταν το τέλος τους.
Ευχαριστώ πολύ που διαβάσατε την ιστορία μου. <3