umursamaz adam ve aşığı, luqi.

2.2

Shuhua, sabahın en erken saatinde babasının çağırdığını söyleyerek gitmişti. Yememiştim, çünkü Shu, çağıran babası olsa bile sabahın köründe gitmezdi. Uykusu onun için her şeyden önemliydi. Bunu bilen birisi olarak bana yine bir şeyler uydurması hoşuma gitmiyordu.

"Napsak seninle acaba?" Oreo'yu kucağıma almıştım. Canım çok sıkılıyordu. Dışarı çıksam tek başıma daha da sıkılacaktım. Bu yüzden bende kedimle birlikte balkona çıkmıştım. 

Elimde kahvem, kucağımda yine Oreo vardı. Hava sıcaktı ama yine de rüzgar insanı titretmiyor değildi. Yavaş yavaş kışa geçiyorduk ve ben, soğuk havaları daha da seviyordum. Nedeni yoktu, seviyordum sadece. 

Titreyen telefonumu eşofmanımın cebinden çıkartıp arayana baktım. Shuhua'ydı.

"Efendim?"

"Bu akşam da sende kalmamı ister misin? İstemezsen sorun de-"

"Hayır, kalmanı istiyorum canım sıkılıyor zaten sen olmazsan temelli delireceğim."

"Tamam, bir şey ister misin? Ya da fazladan bir arkadaş daha kabul eder misin?"

"Bir şey istemiyorum ama arkadaş kim olduğuna bağlı."

"Gelince görürsün. Kapatmam gerek, kendine iyi bak."

"Sende."

Telefonu kapatmış, tekrar cebime koymuştum.

Normalde önceden Shuhua'nın gelmesini istemezdim. Kafamı dinlemek, biraz da olsa düşünmek isterdim. Şimdi ise, tek başıma durmak istemiyordum. Ayrıca belki Shu'nun ne sakladığını biraz daha öğrenebilirdim. Dün bir şeyler anlamıştım fakat, bunlar yetersizdi.

Yaklaşık bir kaç saat geçtikten sonra Shuhua, Mark ile beraber evime gelmişti. İlk başta şaşırmış ve kızmıştım ama bunu belli etmemiştim. Şimdi ise yemek masasında oturuyor ve onların gelirken aldığı hamburgerleri yiyorduk. Ortam sıkıcıydı, kimse  konuşmuyordu.

İşte bu da benim işime gelirdi. Fırsattan istifade olarak Lucas'ı soracaktım. Çünkü gereksiz uzatmaları canımı sıkıyordu.

"Lucas'tan haberiniz var mı?"

Ellerimi masaya koymuş, sorgulayıcı bakışlarımı onlara dikmiştim. Bu yemeği onlara rahat yedirtmeyecektim.

"Onu unutuyorsun sanıyordum."

"Sevdiğim birini nasıl unutmamı beklersin Mark? Daha geçen gün sebebi olduğunu söyleyen değil miydin? Ne saklıyorsanız söyleyin artık. Bıktım sizin konuyu dolandırıp, başa çevirmenizden. Resmen benimle oyun oynuyorsunuz. Shu ben senin arkadaşınım ama benden bir şeyler saklıyorsun, Mark seni de tanıyorum sende bir şeyler söyleyip kafa karıştırıyorsun. Beni salak yerine koyuyorsunuz. "

"Yuqi be-"

"Kes sesini. Bana ne karıştırıyorsanız yarına kadar söyleme şansınız var. Yoksa beni hayatınız boyunca göremezsiniz."

Sesimi olabildikçe yükseltmiş, ne kadar ciddi olduğumı göstermiştim. Yoksa bu işin biteceği yoktu, hepsi benimle bir oyuncak bebek gibi oynuyor, bir sağa bir sola gitmeme sebep oluyordu. Bir süre sonra da insan salağa dönüyordu.

Bir kaç dakika sonra ikisi de yarım kalan yiyeceklerine dönmüş, bense olduğum pozisyonu bozmadan ikisini izliyordum. Çocuklarının yemeğini bitirmesini bekleyen bir anne gibiydim. En azından karınlarının doymasına müsaade etmeliydim.

"Tamam, sana açıklamam için bize zaman ver. Bunlar bir anda olabilecek bir şey değil. Hepsi sana dönecek merak etme."

"Başka bahane bul Shuhua. Sana güvenemiyorum. Yarın size atacağım konuma gelin orda anlatacaksınız. Gelmeme şansınız yok." 

Yalancı bir tebessüm sunmuş, 5 dakika içinde ikisini de evimden göndermiştim. Daha fazla konuşmak zararıma olurdu.

Biraz koltukta debelenmiş, çöpleri toplamış ve evi birazcık temizlemiştim. Uzun zamandır ihmal ediyordum, telafi etmiştim şimdi de.

Kedimi kucağıma almış, geceliklerimi giymiş ve sabah konuşacağımız şeyleri düşünmeye başlamıştım. Acaba benden ne saklıyorlardı? Lucas'ın böyle yapma sebebi neydi?

Derin bir düşünceden çıkmış, uykunun kollarına bırakmıştım kendimi. Aksi takdirde bu düşünceler uzayıp gider, güzellik uykumdan mahrum kalabilirdim. Sonuçta yarın önemli bir gündü.

~
Bu bölümü ara bölüm olarak kabul edelim olur mu?
Ayrıca üzülerek söylüyorum ama kitabın yavaş yavaş sonlarına geliyoruz :(