Gece 12'den sonra eve gelirdi. O geldiği zaman eve yoğun bir içki kokusu yayılırdı. En çok canımı yakan da boynunda hep kırmızı ruj izleri olurdu.
#luqi 1
#lucas 1 🥳
"Sende benim gibi yalnız mı kaldın?" hangi sokak olduğunu bilmediğim, ama denize yakın olduğumu bildiğim bir bankta oturuyor, kucağıma gelen kedinin gri renkteki tüylerini okşuyordum. Yumuşacıklardı.
Üstümde kısacık bir elbise vardı ve ben, hafif bir esintide bile titremeye başlıyordum. Ama umursamamaya çalışıyordum.
Bardan ayrılıp, kaçmaya başladığım andan beri ağlıyordum. Bu banka geldiğimde sanki kedi acımı hissetmiş gibi yanıma gelip bana sürtünmüştü. Bende dayanamayıp kucağıma alıp sevmeye başlamıştım. Sevmeye başladığım andan beri ağlamıyor ve Lucas'ı düşünmemeye çalışıyordum. Sanırım başarılı da olmuştum. Eğer eve gidersem bu kediyi kesinlikle yanıma alacaktım.
Yavaş yavaş ayaklanmaya başladım. Kucağımda uyuyan kediyi rahatsız etmeden bir bebek gibi tutmuş, taş yolda topuklu ayakkabıyla yürümeye başlamıştım. Her ne kadar zor olsa da bir zaman sonra alışmıştım. Nereye gittiğimi bilmeden sokaklarda ilerliyordum. Oysaki bir Güney Kore'de, özellikle gece vaktinde dar, ışıksız sokakta yürümenin ne kadar riskli olduğunu bildiğim halde.
Sesin olmadığı sokakta, topuklu ayakkabının çıkardığı sesler eşliğinde yürüyordum. Vücudum her ne kadar gerilmeye başlasa da önüme bakıyordum ama, arkamdan gelen ayak sesleri daha da geriyordu beni. Zaten ben ne zaman kendimi rahat hissetsem bir şey olur ya da biri yanıma gelirdi. Döngü içindeydim.
Bir anlık cesaretle arkama dönüp bakmıştım. Boşuna korkmuştum. "Mark?" karşımda siyah takım elbiseli, saçları yapılı bir şekilde duruyordu. "Neden hep yalnız kalmak istediğimde karşımda beliriyosun?" sesini çıkartmadan sakin adımlarla yanıma gelmişti. "Seni bu saatte yalnız bırakamam Yuqi. Bardan çıktığından beri takip ediyorum seni." kucağımdaki kedi, sese karşı gözlerini açmıştı. "Sapık mısın sen?" "Beni yanlış anlama. Sana karşı çıkarıcılığım yok. Seni korumak için takip ettiğimi söyledim. Az önceye kadar takip ettiğimi bile bilmiyordun." kafamı sallayıp yoluma devam etmiştim. Biraz sendelesemde hemen kollarımdan tutmuştu. "Tamam, iyiyim ben." diyerek umursamadan yürümeye devam etmiştim ama her 2 adımım düz olsa da 1 adımım yamuk oluyordu ve bu da Mark'ın hemen kolumu tutmasına sebep oluyordu.
En sonunda dayanamayıp ayakkabılarımı çıkartmış ve duvarın dibine atmıştım. Habire sendelenmektense, ayağımın acımasını tercih edebilirdim. Onun kadar acı vermezdi en azından.
Uzun bir süre ikimiz de konuşmamıştık. Beni evimin önüne kadar getirmişti.
"Bir şey demek istiyorum." bakışlarımı kucağımdaki kediden ona çevirmiştim. "Lucas'ın emin ol bir sebebi vardır Yuqi." tek kaşımı kaldırarak ona baktım. "Ne demeye çalışıyorsun?" tek nefeste konuşmuştum. "Sadece bunu bilsen yeter. İyi geceler." diyerek benden uzaklaşmış, arkasından kaç defa seslensemde beni dinlememiş ve uzaklaşmıştı. Peşinden koşmamıştım. Neden koşmadım bilmiyordum ama koşsaydım belki bir şeyler öğrenebilirdim.
Apartman kapısının açık olduğuna şükrederek içeri girmiştim. Yedek anahtarın içinde olduğu yapay çiçekten anahtarı alıp içeri girmiştim.
Kucağımdaki kediyi yere bırakıp banyoya koşmuşmuştum. Sıcak suda uzun bir süre durmuş, vücudumu rahatlatmıştım.
Banyodan sonra üstüme şortlu, üstünde puantiye desenleri olan geceliğimi giymiştim. Eve getirdiğim kediyide birazcık ıslatmış, az da olsa kirinin gitmesini sağlamıştım. Yarın onun için bir şeyler almam gerekiyordu. Bu da bana bahane olarak alışverişe çıkmamı sağlardı. Sonuçta kafamı kısa bir süre de olsa dağıtmam gerekiyordu.
Buzdolabından dondurmamı almış, dizi eşliğinde yemiş, biraz da olsa kediyle oynamış ve yatağıma gitmiştim. Onca şeyden sonra kısa sürede de uykuya dalmıştım zaten. En son gördüğümde, kedinin yanıma gelip kıvrılmasıydı.
~ Hikaye hakkında ne düşünüyorsunuz? Umarım sıkıcı gitmiyordur ❤️ Ayrıca yeni çıkan şarkıyı beğendiniz mi? Yuqi'nin saç kesimini çok beğendim tatlı duruyor bence 🥺
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
