မင္း!...[COMPLETED]

•11•

"Hyung သက္သာၿပီလား....
ဘာလို႔အသံကအဲေလာက္ေတာင္
အားမ႐ွိရတာလဲ..."

"သက္သာေနပါၿပီ ဂ်ံဳလံုးရ....
Hyung ခုမွလွဲေနရာကထလာလို႔ပါ.."

"အင္း.. ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေနေနာ
Hyung...ခုညဂ်ဴတီေတြ႐ွိရင္လည္း
ခြင့္ယူခဲ့.....အျပန္က် ကြၽန္ေတာ္
လာႀကိဳမယ္...ဟုတ္ၿပီလား.."

"ဟုတ္ပါၿပီ ဂ်ံဳလံုးရယ္.....
Hyung ကေလးမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး.....အဲဒီေလာက္အထိမွာေနရ
ေအာင္..."

"အဲဒီလိုမ မွာရင္ hyung က
ညဂ်ဴတီမွာအားႀကိဳးမာန္တက္ေတြ
အလုပ္ႀကိဳးစားေနဦးမွာမလား......
က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွႀကိဳက္သေလာက္
ႀကိဳးစားပါ hyung ရယ္...
ေနမေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ေလးေတြမွာ
ေတာ့နားေစခ်င္လို႔ကြၽန္ေတာ္က
ေစတနာနဲ႔ေျပာေနတာ..."

"အင္းပါ အင္းပါ...ျပန္ခါနီးက်ရင္
Hyung ဖုန္းဆက္မယ္...
အဲေတာ့မွ လာႀကိဳ...ဟုတ္ၿပီလား..."

"ဟုတ္...ဒါပဲေနာ hyung.."

ဖုန္းကိုစားပြဲေပၚျပန္ခ်လိုက္ကာ
ေစာင္ကိုလည္ပင္းထိဆြဲျခံဳလို႔မ်က္လံုး
ေတြကိုမွိတ္ထားလိုက္သည္...။
ေခါင္းကပါကိုက္လာတာမို႔မ်က္လံုး
ေတြကိုဖိမွိတ္ရင္းအတင္းအိပ္ေပ်ာ္ရန္
ႀကိဳးစားေနမိသည္....။

°°°°°

နည္းနည္းေလးဟ ေနေသာနားေနခန္း
တံခါးေပါက္ကေနတစ္ဆင့္အတြင္းပိုင္း
သို႔ၾကည့္ေနေသာလူတစ္ေယာက္..။
ထိုလူရဲ႕ထူထဲတဲ့မ်က္ခံုးတန္းနက္နက္
ေတြကတြန္႔ခ်ိဳးကာစိုးရိမ္ေနဟန္...။

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဂ႐ုမစိုက္ဘူးလား...
ပုတုရာ....။
မေတြ႔ရတဲ့အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ
ဖ်ားသြားရတယ္လို႔....။
ပုတုကိုေတြ႔ခ်င္လြန္းလို႔သူေလးကခြင့္ျပဳ
မထားတာေတာင္မ်က္ႏွာေလးျမင္ရံု
ၾကည့္ရေအာင္လာခဲ့ျခင္းမွာ
ေတြ႔လိုက္ရတဲ့ျမင္ကြင္းက ရင္ကို
တဆစ္ဆစ္ျဖစ္လို႔...။
ျဖဴေဖ်ာ့ကာႏြမ္းဖတ္ဖတ္ျဖစ္ေနတဲ့
ပုတုဟာေခ်ာင္းေတြလည္း
တဟြတ္ဟြတ္ဆိုးေနေသးသည္....။
ေျပးကာေထြးေပြ႔ၿပီးဂ႐ုစိုက္ေပးခ်င္တဲ့
စိတ္ကိုမနည္းမ်ိဳသိပ္ေအာင့္အည္း
ထားရသည္....။
ခုနကဖုန္းေျပာတုန္းကဆိုမ်က္ခံုး
ေတြကိုတြန္႔ခ်ိဳးထားေသးတာေခါင္းကိုက္
ေနလို႔ထင္ပါသည္....။