Beginning of the end

~19~

"ahahahaha bu mu yani hadi ama daha iyisini yapabilirsin!"

"Bu...daha... hiç...bir... şey..."

Kirishima yanıma geldi ve elini uzattı.

"Kalk seni hırslı kız başka zaman çalışırız biraz dinlen"

Terler içinde ve nefes nefese otururken elini tuttum ve ayağa kalktım.

"Sağol Kiri sonra görüşürüz"

Ah evet son 5 gün kalan spor festivali için yakın dövüş öğreniyordum yani geliştirmeye çalışıyordum,bunun içinde Kiri den yardım istedim düzenli olarak beni çalıştırıyor ve antrenman yaptırıyor.

Kiri yi yolcu edip eve geçtim Arata hala uyuyordu hafta sonuydu bende duşa girdim çok iyi gelmişti.
Yapacak hiç bir şey yoktu bende şort ve t-shirt giyerek dolaşmaya çıktım, kulaklığımı takıp yürüdüm hava gerçekten güzeldi...

Bir süre sonra karşı kaldırıma geçmek için durdum yeşil ışık yandı...

"A-arata ne işin var burda?"

Bir anda her yer kararmıştı3 saniye önce kaldırımda olan ben, şuan hiç bir yerdeyim gerçekten heryer karanlıktı sadece Arata duruyordu karşımda.

"Senin evde olman gerekmiyor mu?"

Neden konuşmuyor.

"Arata iyi misin?!"

Delice gülmeye başladı sadece gülüyordu eline baktığım da dönüşmeye başladığını gördüm,her saniye tüm vücudu dönüşüyordu....

"A-arata özgünlüğün..."

Elini kaldırıp beni gösterdi.

"Biliyor musun buna sen sebep oldun,senin yüzünden buradayım,senin yüzünden öldü herşey... hıh kahramanmış...o özgünlükle kahraman olabileceğini mi düşünüyorsun,ya da insanlarla anlaşabileceğini,herkes sana villian gözü ile bakıyor"

Ağlıyordum...dizlerimin üstüne çöküp ağlıyordum...bu...bu benim kardeşim olamazdı... neredeyse bir şeytana dönüşmüştü tüm vücudu...

"Ağlıyor musun bu mu değil kahraman bir villian olmayı bile hak etmiyorsun"

"S-sen n-ne diyorsun!?"

Ağlamaktan göremiyorum çok bulanıktı ama Arata'nin yanına iki kişi daha geldi.

"Her zaman ağlak oldun hâlâ da öylesin işte bu yüzden hiç bir şey olamazsın sen"

Bu sesi çok iyi tanıyordum.

"K-kapa çeneni yeter hiç biriniz gerçek değilsiniz!"

"Annen olarak seni sevmek istiyorum ama çok zayıfsın kardeşin harika bir potansiyele sahip"

Arata'ya baktım tamamen bir şeytandı.

"H-HAYİR OLMAZ! ARATA BANA BAK KENDİNE GEL SEN BİR KAHRAMAN OLACAKSIN BANA BAK!"

Ayağa kalktım ve koşmaya başladım her seferinde uzaklaşıyordu,elimi uzattım

"Hadi Arata her zaman ki gibi elimi tut"

Gittikce karanlıkta kayboluyordu.

"Üzgünüm kardeşim...ama yapamam... çünkü sen ona bile değmesin"

Kaybolmuştu... gitmişti... bırakmıştı beni... öylece bakıyordum gözlerimden akan yaşlar beni boğuyordu.

"H-hitoshi?"

Uzakta Shinsou belirmişti yerde yatıyordu, yaklaştım daha çok yaklaştım yaklaştıkça ayağım ıslanıyordu...bu...bu kandı...

Koştum en son hızımla koştum.