TUT ELİMDEN

21.Bölüm İYİKİ SEN

Bugün hastaneden çıkıp berna teyzelere gelmiştik. Bir süre burda kalmam için ısrar edip beni ikna etmişlerdi ve sonuç bora'nın odasında boş boş uzanıyordum.

Sıkıntıdan patlamamak için kendimle girdiğim iç savaştan sıkılıp yataktan kalktım.

Odadan çıkıp salona geldiğimde evdekiler hep birlikte sohbet ediyorlardı.

Beni ilk gören bora olmuştu ve gördüğü gibi kaşlarını çatıp kızgın bir şekilde bana bakıyordu.

"Hiç bakma bana öyle günlerdir sıkıntıdan patlamamak için kendimle savaştım resmen." Kızgın bir şekilde boraya söylenmeye başladığımda Berna teyze ve Halil amca beni görmüşlerdi.

"Bora bırak kız biraz nefes alsın oğlum." Berna teyzenin sözleriyle gülümsedim.

"Gel buraya cadı." Boranın sözleriyle yanına gidip oturudum.

Kollarını bana dolayıp beni kendine daha da yaklaştırdı. Utançla Berna teyzegile baktım.

Onların gülümseyerek bizi izlediğini görmek içimi rahatlatsa da utancımdan gözlerimi kaçırdım.

"Bugün sahile gidelim mi güzelim." Boranın sahile gitmek istemesine sevinmiştim.

Günlerce bir evde tutsak olmuştum ve çok kötü şeyler yaşamıştım.

Oradan kurtulduğum zaman ise hastanede üç gün kalmıştım ve dünden beride evdeydim.

Artık dışarı çıkıp nefes almak istiyordum.

"Gidelim ama bu açılarla nasıl olacak ki." Dediğimde bora sesiz kaldı.

Ben gidemeyeceğimiz için üzülmeye başlamıştım şimdiden.

"Asma hemen yüzünü gideceğiz ama bir şartla." Heycanla boraya baktım.

"Şartın ne ki ?"
Heyecanlı çıkan sesimden dolayı bora tebessüm edip saçlarımı öptü.

"Kendini yormak yok ve yorulduğunu hissettiğinde eve geleceğiz anlaştık mı ?"

Hevesle başımı salladım ve ayağa kalktım.

Ani bir şekilde kalktığım için canım yanmıştı.

"Asel daha gitmeden canını yaktın." Boranın konuşmasıyla yüzümü astım.

"İyi gitmiyorum bir yere o zaman." Gözlerim dolduğunda arkamı dönüp odaya gitmek için yürümeye başladım.

"Buraya gel Asel." Boranın sert sesini duysam da aldırış etmeden odaya girdim.

Yatağın yanına geldiğimde yavaşça yatağa uzanıp ağlamaya başladım.

Kapının sert bir şekilde açılmasıyla gelen kişiyi bildiğim için o tarafa bakmadan ağlamaya devam ettim.

Bora yanıma gelip uzandığında bile ona bakmamıştım.

Kollarını belime dolayıp beni kendine çektiğinde geri çekilmeye çalışsam da başarısız olmuştum.

"Kızma hemen seni düşünüyorum sadece." Dediğinde ona baktım.

"Sıkıldım artık kendimi iyi hissetmiyorum. Nefes almak istiyorum özgür bir şekilde."

İsyanla konuştuğum da bora saçlarımı öptü.

"Güzelim anlıyorum seni ama daha iyileşmedin bu yüzden de sana bişe olacak diye endişe ediyorum."

Kafamı olumlu şekilde salladım. Konuşmak istemiyordum herşey babam ve o adam yüzünden olmuştu.

Onlar olmasaydı bu halde olmayacaktım.
Aslında Melisa babamı gidip yerimi söylemeseydi böyle olmayacaktı.