MERDÜMGİRİZ (Tamamlandı-Düzenlenecek)

BÖLÜM 25

Herkese merhaba!

Çook uzunca bir süre sonra da olsa yeni bir bölüm ile ben geldim.

Umarım bölümü beğenirsiniz.

Herkese iyi okumalar.

🎈

" Seni seviyorum. "

Emir, bu söylediğim ile kendini geri çekmiş ve hala daha inanamak istercesine yüzümün her karesini dikkatle inceleyerek bana bakıyordu deminden beri.

Bu kadar mı imkansızdı onun için her şeyi hatırlamam veya onu yeniden sevmem?

" Be-bende seviyorum. " dedi kekeleyerek de olsa ve ardından ekledi. " Çok seviyorum. "

Gözünden akan yaşları tek tek sildim o an. " Ağlama. " dedim.

Bu esnada, açılan kapı ile gözlerimi hızla kapıya çevirdim ve kapının önünde bana şaşkınca bakakalan annem ve babamla karşılaştım.

Onlar da ağlıyordu.İyi de, onların buna sevinmeleri gerekiyordu, ağlamaları değil.

Kızgınca, söylendim. " Eğer ağlayacaksanız gider misiniz lütfen? Ben şu an ağlayan kimseyi görmek istemiyorum. "

Sözlerim ile ikisi, hatta biraz önce zor bela susturduğum Emir bile hem ağlarken hem de gülmeye başladı.

Ben ise onların tam tersine ciddi bir ifade takınıp, artık tüm her şeyi çözmeye odaklanmış şekilde, konuşmaya başladım.

" Şimdi, hepiniz beni dikkatle dinleyin. Küçük bir işimiz var, o yüzden lütfen kimseye ama hiç kimseye her şeyi hatırladığımı ne söyleyin, ne de ima edin. "

Herkes, bu söylediklerim ile anlamsızca bana bakınca, açıklama ihtiyacı hissettim.

" Bakın, Açelya'nın bizim arkamızdan iş çevirdiği doğru. Bu yüzden, hiçbir şey olmamış gibi davranacağız ki, ikisini de polise teslim edebilelim. " der demez yerinden fırlayan Emir, çok ciddi görünüyordu.

" Masal, sen delirdin mi!? " dedi. " Resmen, seni bile bile o psikopatların eline bırakmamızı istiyorsun. "

Bu söylediklerinde oldukça haklı olduğunu ben de biliyordum elbet.

Fakat, yine de böyle bir yol varken ve bu yolun sonunda onların suçlarının cezasını çekeceklerini bilirken, boş boş duramıyordum.

Yavaşça oturduğum yataktan kalktım ve Emir'in yanına yaklaştım.

Tam karşısında durdum bir müddet, sadece gözlerine bakarak...Gözlerinin en derinine bakarak...

Stresten dolayı buz tutmuş ellerini sıcacık avuçlarımın arasına aldım ve " Emir. " dedim oldukça uysal olmasını istediğim bir tonla.

Bana bakmamıştı. Bir kez daha seslendim. " Emir. "

Yine bakmamıştı. Hatta ellerini de ellerimin arasından çekip almıştı.

Yine de kendime onun haklı olduğunu hatırlatarak sakin kaldım ve iki yanına saldığı ellerini tekrar avuçlarıma hapsettim.

" Sevgilim, bakmayacak mısın bana? " Bu defa acı çekermiş gibi çıkmıştı sesim -ve evet gerçekten de acı çekiyordum-.

Niye bana bakmıyordu ki?

Gözlerimden akan yaşlara engel olamamıştım.

Benim ağladığımı anladığı anda hızla bana dönmüş ve yüzümü ellerinin arasına hapsetmişti.