Alpha Magus University | The Hidden Soul

Chapter 35

"I don't know how to pay you, I owe you a lot," aniya. Patuloy sa pagragasa ang luha sa kaniyang pisngi.

"The word 'thank you' are enough to pay a million of debt. Hindi na kayo iba para sa akin. Pamilya ko na ang turing sa inyo. Hangga't kaya ko ay tutulong ako ng buong puso," I clasp her hands.

I wipe her tears.

Walang sabing niyakap niya ako ng mahigpit. Naramdaman ko ang mainit niyang pagtanggap sa akin.

"Maraming salamat sa iyo, anak,"

"Walang anuman, tita,"

"Sobrang ganda naman ng mapapangasawa ng aking anak na si Clyde," natatawa niyang sabi habang inaayos sa pagkakatirintas ang aking buhok.

"Of course," I chuckled. Taas-noong saad ko. "Subalit balita ko ay kakulangan mayroon na siyang natitipuhan," nalulungkot na dugtong ko.

"Ako na ang nalulungkot para sa iyo subalit, mahal mo nga ba talaga ang anak ko?" Tila'y may bumara sa aking lalamunan sa kaniyang naging katanungan.

Minahal ko nga ba talaga siya?

Nakaramdam ako ng kakaiba sa tuwing kasama ko siya. Hindi ko maipaliwanag, wari'y umaapaw ang saya at kagalakan sa tuwing mababanggit ang kaniyang pangalan. Natutuptop ako sa kinatatayuan ng makitang nakatitig siya sa akin.

My heart throbbing so fast as it could. For that simple way, he made me laughed inside, he make me smile gradually, he even change my mood every time I saw him.

Just a simple way, I am happy to have him even he is not on my side.

Do I love him?

"Yes, I do." It seems I was forced to say it. Oo mahal ko siya. I don't know when did it started but I just woke up next morning, my heart flickered rapidly.

"Therefore, you have nothing to worry about," she responded with a smile flashing on her lips. She was glad hearing it from me.

"Mamahalin niya kaya ako kagaya ng pagmamahal niya sa babaeng iyon?" I wondered. Makuha niya rin kayang mahalin ako? "She really love that girl,"

"I can't say, let's wait and see."

"I will go now." I cleared my throat. I can't hold back my feelings, he still the content of my heart.

One sided love,

Tumayo na ako at nagpaalam. She nodded her head pathetically. She could feel me. I want to lift myself and keep going, nothing will change if I stay stumbled on the road.

Patay na ang ilaw. Naka sara na rin ang mga bintana ng makarating ako sa aking tirahan. Tahimik na ang loob. Posibleng tulog na sila.

Hindi man lang sila naglaan ng oras aa aking pagdating.

I immediately turn on the lights.

He was in shock when he saw me staring at him. Aligaga, natataranta siyang napatayo mula sa pagkakahiga sa couch.

Iniyuko niya ang kaniyang ulo, pagbibigay ng mga respeto sa akin. "Where is she?" Naiiritang tanong ko. Sinuyod ng aking mga mata ang bawat espasyo ng aking tahanan ngunit walang Sefiè akong nakita.