The darkness of heaven (Nederlands)

Hoofdstuk 2

Gevoelens zijn als een kano op een snelstromende rivier. In de kano zit een persoon waartoe de gevoelens behoren. Het bootje volgt de stroming van de rivier en is afhankelijk van de omgeving en haar obstakels. De omstandigheden variëren altijd. Een mooie zomerse dag laat de kano op een rustig kabbelend watertje meevoeren, maar kan verwarring veroorzaken bij een onverwachte splitsing. Een moerassig bos kan mistige deken op het water creëren, waarbij de onzekerheid op aanvaringen met rotsen komt optreden. Een stroomversnelling kan een euforisch gevoel veroorzaken, maar wanneer een oneindig diepe waterval in zicht komt slaat de paniek toe. De boottocht zal altijd ervaringen met zich meebrengen

De uitdaging van de kano tijdens haar tocht door de landschappen is dat ze niet onder controle gebracht worden, maar wel worden bestuurd door de eigenaar. Door middel van de peddels heeft de persoon waartoe de gevoelens behoren de macht om de kano in de gewenste richting te laten varen. Het sturen van de kano is lastiger dan dat men denkt. De soms sterke stroming en de onstuimige golfslag kunnen ervoor zorgen dat het onmogelijk lijkt om overeind te blijven. Wanneer dan ook nog rotsen als dodelijke punten uit het water steken, voelt het einde bijna in zicht. Tegen de stroming in varen is geen optie, want daar is het water te sterk voor. Mee laten stromen met het water en reageren op de situatie is de enige keus die aanwezig is. Regelmatig worden verkeerde keuzes gemaakt en de volledige controle zal hier en daar wel eens verloren gaan. Desondanks neemt de rivier je mee door de meest adembenemende landschappen en je krijgt de kans om haar prachtige aard ervaren. 

Iemand die mij vaak genoeg heeft begeleid tijdens het besturen van de kano is Liam. Liam heb ik ontmoet in mijn tweede jaar van de Havo. Vaak genoeg denken we terug aan de eerste momenten dat we elkaar hebben leren kennen. Deze herinnering gaan altijd gepaard met een hoop gelach. Desondanks zijn wij beide nog steeds dankbaar voor het project dat onze biologie docent toen had bedacht. De docent had zelf tweetallen samengesteld. Liam kende ik op dat moment alleen nog bij naam en van verhalen. Op dat moment had ik nog geen uitgesproken mening over hem. Nadat ik een uurtje met hem had samengewerkt, was mijn mening duidelijk gevormd. Ik kon na die 60 minuten de haren stuk voor stuk uit mijn hoofd trekken. Bewijze van spreken natuurlijk.

Het was de bedoeling dat we een poster maakten over voorbehoedsmiddelen die tijdens de seks worden gebruikt. In mijn hoofd was de indeling van de poster al af en hoefde dat alleen nog in de praktijk gebracht te worden. Nadat ik haarfijn aan Liam had uitgelegd hoe het kunstwerk eruit moest gaan zien, begon hij met het knutselen. De taak die ik mijzelf had opgedragen was het schrijven van korte omschrijvingen, die later bij de plaatjes op de poster geplakt zouden worden. Van tevoren vertelde Liam dat hij af en toe zijn eigen toevoegingen zou geven aan mijn ideeën. Ik reageerde vluchtig met een 'ja' om geen discussie te veroorzaken. Niet wetend wat deze "eigen toevoegingen" zouden inhouden. Nadat ik klaar was met het typen van de stukjes tekst, besloot ik een blik te werpen bij Liam zijn creatie. Langer dan een seconde had ik niet nodig om te zien dat het grote vel papier helemaal was verpest. 'Wat heb je gedaan!' Met grote passen stormde ik op de tafel af waarop een bijzondere kleurencombinatie was ontstaan. Ongelijke hoofdletters waren verspreid over het papier en de achtergrond was opgevuld met krassen alsof een drie jarige kind zich volledig heeft uitgeleefd met de kleurpotloden die in zijn bereik waren. Puppy ogen en verontschuldigende glimlach keek mijn kant op. 'Ik wilde zelf ook wat toevoegen aan jouw ideeën. Het is alleen iets anders uitgepakt dan dat ik had gehoopt.' Met een bedachtzame blik bekeek hij zijn creatie en krabde kort met zijn hand door zijn haar.

Na school zijn we naar mijn huis gegaan om de poster opnieuw te maken. De docent zou ons werk overigens nog steeds beoordelen. Die dag ben ik erachter gekomen dat Liam nooit een kunstenaar zou gaan worden. Ook ben ik erachter gekomen dat onze karakters toch wat beter bij elkaar pasten dan dat ik had verwacht. In de weken daarna is onze relatie uitgegroeid tot een vriendschap en de jaren die daarna volgenden waren we onafscheidelijk. Met hem heb ik gelachen en gehuild. We hebben ruzie gemaakt en keer op keer de fouten die gemaakt zijn vergeven. Hij heeft mij voor het eerst dronken zien worden en ik heb hem geholpen met spijbelen toen zijn hart voor het eerst gebroken was. We zijn zelfs samen een weekendje van de radar verdwenen, omdat een nieuw bestaan leiden in een onbekend gebied ons de perfecte oplossing leek voor onze problemen. Na twee dagen moesten we opnieuw thuis eten halen, omdat we bij het vertrek niet meer konden vervoeren in onze rugtassen. Bij thuiskomst stond de politie ons stond op te wachten en kwamen we erachter dat we toch niet onsterfelijk waren. Bij elk avontuur dat we beleefden, werd onze band sterker.