The darkness of heaven (Nederlands)

Hoofdstuk 1

Zo ontzettend veel verschillende mensen in je omgeving. Dikke en dunne mensen. Lang en kort. Jong en oud. Extravert en introvert. Creatief en productief. Een waslijst van uiterlijk- en karaktereigenschappen kan opgenoemd worden. Dan komen de verschillen in cultuur en levensstijlen er ook nog bij. Traditiegericht of plukken wat de dag geeft. Wetenschap of het geloof in een grotere macht. Prestatiegericht of mensenmens. Samen met de omgeving zorgen deze factoren ervoor dat het karakter van een persoon gevormd wordt. Ook gebeurtenissen in het verleden veranderen het gedragspatroon van een persoon, zoals opvoeding, traumatische gebeurtenissen en euforische momenten. Doordat bij ieder persoon de invloeden op een persoonlijkheid varieert is elk persoon uniek. Daarom zal ook elk individu anders reageren op een specifieke situatie. Toch is iedereen verbonden met elkaar. Op wat voor manier dan ook. Een collega, een buurman of die ene vrouw in de supermarkt die jou met een vriendelijke glimlach voor laat gaan, omdat je maar 3 producten hoeft af te rekenen. Direct of indirect heeft elk persoon in de leefomgeving een connectie met elkaar.

Ondanks dat ieder persoon een andere persoonlijkheid heeft, heeft iedereen dezelfde benamingen voor gevoelens. Blij, wanneer het favoriete lied met behulp van de speakers de ruimte vult. Boos, wanneer die goede vriend voor de zoveelste keer zijn afspraak niet nakomt. Verdriet, wanneer de oh zo trouwe viervoeter zijn laatste adem uitblaast. Gevoelens kunnen erg variëren en bij elke nieuwe ervaring voelen ze anders. Gevoelens kunnen afgebeeld worden als een soort spectrum. Waarbij elk punt op het spectrum een hoge of lage frequentie van gevoel weergeeft. Aan de linkerkant van het spectrum een andere emotie dan aan de rechterkant van het spectrum, want emoties komen nooit alleen. Een voorbeeld: Wanneer je jouw grote teen stoot aan die irritante stoel poot. Frustratie komt naar boven borrelen, want dit is al de zoveelste keer dat die stoel niet is aangeschoven. Daarbij voel een stekende pijn in je teen die erger wordt naarmate de tijd vordert. Aan de linkerkant van het spectrum staat frustratie en aan de rechter kant van het spectrum staat pijn. Afhankelijk van de hoeveelheid frustratie en de hoeveelheid pijn die wordt ervaren, wordt een gemiddelde getrokken. De emotie die je voelt is een combinatie van pijn en frustratie.

Ondanks iedereen dezelfde gevoelens kan ervaren, waarom voelt het dan alsof mijn gevoelens uniek zijn? Waarom voelt het alsof niemand mij kan begrijpen wanneer ik zo veel verdriet heb dat geen lijm op deze aarde mijn gebroken hart kan repareren? Waarom lijkt het alsof anderen zich altijd te veel aanstellen, omdat ze niet weten wat voor gevoelens ik ervaar? Regelmatig is een draadje aanwezig in mijn hoofd dat geen goede connectie maakt, zoals mijn ouders mijn onverklaarbare emotieveranderingen of mijn extreme emotie uitingen noemen. Wanneer deze situatie zich voordoet, zegt mijn vader altijd hetzelfde: 'Vanaf 24 zal dit als het goed is over zijn, want dan ben je volgens de wetenschappers volwassen.' Een snelle rekensom verteld mij dat ik nog 4 jaar moet wachten als de wetenschappers gelijk hebben. Toch heb ik daar mijn twijfels over. Wanneer ik zie hoe "volwassen" mensen met elkaar omgaan, vraag ik mij af of de grens van volwassenheid ooit zal komen.

Afgelopen week hadden mijn ouders nog een discussie over de tandpasta die op was. 'Waarom hebben wij geen tandpasta in huis?' hoorde ik mijn vader met een luide stem vanuit de badkamer roepen. Ondertussen werden laden open en dicht geslagen en kwamen geluiden van onrustige voetstappen uit de badkamer. Snel deed ik mijn oortjes uit mijn oren om het spektakel vanuit mijn slaapkamer te kunnen meemaken. Doordat mijn slaapkamer achter de trap naar de zolder bevindt, had het discussiërende tweetal niet door dat mijn slaapkamerdeur wagenwijd openstond. Helaas kon ik om dezelfde reden niet zien wat er alleemaal gebeurde, maar de geluiden zorgen ervoor dat mijn verbeelding de juiste richting op werd gestuurd. 

Mijn moeder liep met grote passen haar slaapkamer uit richting de badkamer. Aan het geluid dat al eerder uit de badkamer kwam, maar ineens veel luider klonk, kon ik horen dat mijn moeder de deur wagenwijd open had getrokken. 'Ten eerste hoef je niet zo naar mij te schreeuwen!' Door de verheven stem van mijn moeder kon ik inbeelden dat ze met haar handen in haar zij stond en mijn vader met een doordringende blik aankeek. Ze is een stukje kleiner dan mijn vader, dus ze probeert hem altijd te intimideren met haar blik en haar stemgeluid. Het feit dat ze met een luide stem tegen mijn vader zei dat hij niet moet schreeuwen, gaf aan hoe volwassen ze zich gedroeg die ochtend. 'Ten tweede ben ik jouw bediende niet die alles gaat halen, zoals mijne heer de koning wenst!' De toon in haar stem verraadde dat ze gefrustreerd was. 'Ik heb afgelopen week nog aangegeven dat ik het erg druk heb en dat de tandpasta al bijna op was!' Doordat de geluiden van schuivende lades en de voetstappen waren gestopt, vermoedde ik dat mijn vader recht voor mijn moeder was gaan staan. Zijn toon was standvastig en relatief gezien kalm, maar wel luid. 'Dus?' De stem van mijn moeder sloeg over terwijl ze dit woord uit haar mond drukte. De verbazing in haar stem was zelfs te voelen in mijn slaapkamer. 'Dus...' De imitatie die mijn vader deed, was de slechtste imitatie die ik ooit heb gehoord. Ik deed mijn best om mijn lach in te houden. 'Dan houd je daar toch rekening mee wanneer je boodschappen gaat doen!' De kalme toon in de mannelijke stem begon plaats te maken voor frustratie. 'Dan moet je dat op het boodschappenlijstje schrijven! Je weet dat ik dat vergeet!' Het geluid van handen die vielen op een kledingstuk gaf aan dat mijn moeder haar handen even in de lucht heeft gehouden om een standpunt te maken om ze vervolgens met verslagenheid te laten vallen. 'Dus doordat jij iets simpels niet kan onthouden, kan ik niet mijn tandenpoetsen, voordat ik naar een belangrijk werk overleg ga!' Mijn vader had het punt bereikt waarbij hij echt geïrriteerd was. 'Ach Marc..'