"Dudakların Taeyong.. onlar benim için yaratılmış."
İstenmeyen çocuk olarak büyümüştü Taeyong. Hayatta kalması için genç yaşına rağmen çalışmak zorundaydı. Eve gitmek için bindiği metroda büyülenerek çizdiği adam aynı günün akşamı ona çarpmak üzerey...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Doyoung'un annesi birkaç ay önce böbrek nakli geçirmişti, her şey iyiydi başlarda ama daha sonrasında ayağa bile kalkamaz olmuştu. Evde biraz idare edebiliyorlardı ama bugün sanırım her şey başa dönmüştü. Endişeli bir şekilde Taeyong arkadaşının odadan çıkmasını bekliyordu.
Boynu bükük bir şekilde çıkmıştı Doyoung odadan Taeyong'da arkadaşını görünce ayağa kalkmıştı.
"Tekrar..tekrar makineye bağlanması gerekiyor. Gerçekten çok yoruldum neden her şey bu kadar kötüye gitmek zorunda!"
Bir taraftan ağlayıp bir tarftan sinirli sinirli konuşuyordu. Yaşadıkları çok zordu.
"Gerçekten diyebilecek hiçbir şeyim yok, yaşadıklarınız çok zor ama asla unutma sen ve annen çok güçlüsünüz her zaman yanındayım."
"Teşekkür ederim, Taeyong."
Saat 00.00'dı ve tekrar o karanlık yollardan tek başına geçecekti. Doyoung hastanede kalmıştı doğal olarak, Taeyong ise yarın okulu olduğu için eve gitmeliydi. Kulaklığında Lauv-Breathe çalıyordu. Şarkıyı dinlerken huzur buluyordu kalbini çarptıran, deli gibi ağlamak istemesine sebep olan bir şarkıydı. Kötü dönemlerden hep bu şarkıyı dinleyerek çıkardı içini tarif edilemeyen bir huzur, mutluluk aynı zamanda da acı kaplıyordu. Yağmur çiselemeye başlamıştı bir yandan, içinden söylenerek adımlarını hızlandırmıştı hava da iyice soğumuştu. Mavi kot ceketine sarılırken bir eliyle başını kapamaya çalışıyordu. Yağmurun hızlanmasıyla koşmaya başlamıştı beş dakikası vardı eve ulaşmak için koşarak ve önünü net görmeyerek sağa sapmıştı. Önüne çıkan siyah arabayı fark etmek için baya geç kalmıştı.
