Οι Συγκάτοικοι {GWattys}

Κεφάλαιο 16ο

Ένιωσα ένα απαλό σκούντηγμα στον ώμο μου. «Σιντ, είναι ώρα να ξυπνήσεις.» ψιθύρισε η φωνή δίπλα στο αυτί μου κάνοντας με να κουνηθώ λίγο από την θέση μου. «Χμμ..» μούγγριξα.

«Σίντνευ, προσγειωνόμαστε σε 10 λεπτά.» γέλασε ελαφρώς η φωνή. Προσγειωνόμαστε; Μα τι λέει; Που προσγειωνόμαστε; Άνοιξα με δυσκολία τα μάτια μου και προσπάθησα να προσαρμοστώ στο περιβάλλον.

Κοίταξα γύρω μου, βρισκόμουν σε ένα ιδιωτικό αεροπλάνο, με μπεζ δερμάτινες θέσεις και ένα άδειο μπουκάλι σαμπάνια μπροστά μου. Ο πονοκέφαλος με χτύπησε χωρίς να χάσει χρόνο.

«Καλημέρα όμορφη!» χαμογέλασε ο Κάιλ και με φίλησε στο μάγουλο. Μα τι στο....;

«Κάιλ;» στένεψα τα μάτια μου. «Που είμαστε;» ρώτησα με απορία.

«Σε λίγο θα βρισκόμαστε στο αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης!» μου έκανε νόημα να δω έξω από το παράθυρο του αεροπλάνου. Μα τι συνέβει; Αφού ήμουν σπίτι μου πριν λίγο...

«Πόσες ώρες κοιμάμαι;» ρώτησα τρίβοντας τα μάτια μου κουρασμένα.

«Επιβιβαστήκαμε, ήπιαμε σαμπάνια και μετά σε πήρε ο ύπνος γιατί ήσουν ξάγρυπνη. Άρα, κοιμήθηκες σχεδόν δύο ώρες.» ανταποκρίθηκε κοιτάζοντας το ακριβό ρολόι στο αριστερό του χέρι.

Είχα παγώσει στην θέση μου. Δηλαδή όλα ήταν ένα όνειρο; Ε, βέβαια, μόνο στα όνειρα μπορεί να είναι καλός ο Ίαν.

Κατεβήκαμε από το αεροπλάνο και εισέπνευσα τον αέρα της Νέας Υόρκης κλείνοντας τα μάτια μου. Με κοίταξε ο Κάιλ και γέλασε σιγανά.

Τον αγκάλιασα με ενθουσιασμό και εκείνος ανταπέδωσε. Ανέβηκα στις μύτες των ποδιών μου για να τον φιλήσω. Εκείνος έσκυψε και τα χείλη μας ενώθηκαν. Κινήθηκαν μαζί σε αρμονία και ένιωσα μία ζεστασιά να τυλίγει το κορμί μου.

«Το πρώτο μας φιλί.» αναφώνησε ακουμπώντας τα κούτελα μας μεταξύ τους.

«Το δώσαμε στο έδαφος της Νέας Υόρκης..» γέλασα αχνά.

Μπροστά μας σταμάτησε μία μαύρη μεγάλη λιμουζίνα. Ο Κάιλ έπιασε το χέρι μου, κάνοντας μου νεύμα να προχωρήσω. Γούρλωσα τα μάτια μου.

«Για μας είναι αυτό;» ρώτησα έκπληκτη. Εκείνος έγνεψε χαμογελώντας και είδα να βγαίνει ο οδηγός της λιμουζίνας, ντυμένος με μαύρη στολή και το συνηθισμένο καπέλο που φορούν οι σοφέρ στις ταινίες.

Πήρε τις βαλίτσες μου και τις έβαλε στο πορτ μπαγκαζ, χαμογελώντας σε εμένα και στον Κάιλ.