Black Mafia 7: Austin Guillermo

CHAPTER 22

Cristel

It's been almost a week when the bomb incident happened. Alam na ng lahat kung ano ang nangyari kay Austin. Even his family and mine. Halos lahat yata ng nag-aabang ng kasal namin ay nanlumo dahil sa sinapit niya.

My family and his was worried over me. Pinapatatag ko lang ang sarili ko kapag kausap sila dahil kailangan ko. I need to fight too for our child. Wala pang alam sila mom at Tita dahil wala pa akong planong sabihin.

I'm still on his Island. Through skype lang kami nagkausap ni mom at Tita dahil hindi ko pa gustong umuwi.

I'm sure naman na hindi nila ako titigilan sa pagtanong kung ano ang nangyari. For now, I want to be at ease. Staying in his Island was good for me. Naboboryo nga lang ako minsan dahil wala akong magawa.

"How are you now? Kamusta naman ang katawan mo? Inaalagaan mo ba ng mabuti?"

Kausap ko ngayon sa phone si Shery. Nasa veranda ako ng kwarto habang nakatanaw sa magandang tanawin ng dagat.

It's just nine in the morning. Hindi pa naman umaabot dito ang sinag ng araw kaya dito muna ako tumambay.

"Of course. Inaalagaan ko talaga ng mabuti ang katawan ko. Ngayon pa na hindi na ako nag-iisa." Napangiti ako nang maisip ko si baby. Awtomatiko akong napahawak sa aking tiyan at hinaplos ito.

"Mabuti naman kong ganun. I can't help my self to get worried over you. Alagaan mo talaga ang katawan mo, okay? Baka mapano ang baby mo."

I chuckled on what she said. Maliban sa akin, siya palang ang nakakalam na buntis ako. Gulat na gulat pa nga siya ng malaman na buntis ako. Knowing her, excited na siyang maging ninang. Mas nagulat nga lang siya nang malamang hindi matutuloy ang kasal.

"Don't worry over me, okay? Palagi ko namang inaalagaan ang sarili ko. Alam mo yun. Hindi ko pababayaan ang isa pang mahal ko sa buhay."

"I can't help it okay?" Parang naiinis na aniya sa kabilang linya na mahina kong ikinatawa. "anyway, wala ka ba talagang balak na bumalik dito? Your family was worried for you too. Hindi lang ako ang nag-aalala sa kalagayan mo. Marami kami. Well, mas lamang lang ako dahil sa kaalamang buntis ka."

I sigh deeply on what she said. Napasandal ako sa kinauupuan ko. "Hindi ko pa alam kung kailan ako uuwi diyan. Siguro kapag kaya ko ng iwan ang mga alaala namin dito ni Austin. I don't Insan. Hindi ko talaga kayang iwan itong Isla. My instinct is telling me not to leave this place. Ikaw nalang ang bahala sa pamilya ko para hindi na sila mag-alala."

I worried too of my family because of my situation. Alam kong baka maging OA sila at aakalain nilang magpapakamatay ako sa nangayari.

That's what I want too pero may buhay na kailangan kong protektahan. And I'm sure kung nasaan man ngayon si Austin, hindi siya papayag sa gagawin ko. Kung naging multo siya, baka kanina pa niya ako nabatukan.

"Hindi kontento ang pamilya mo sa mga paalala ko sa kanila na okay ka lang. O kaya habang ka Skype ka nila. Mas mabuti talaga kung uuwi ka dito. But I don't want to force you anyway. Desisyon mo yan. Kung nakapag isip kana kung kailan mo balak umuwi dito, tawagan mo ako para masundo kita sa airport. Before I forgot, wala ka bang plano na sabihin sa kanila ang tungkol sa pagbubuntis mo?"

Isang malalim na buntong hininga ang naipakawala ko. I'm tempt too na umuwi na pabalik dahil gusto ko na silang makita. But I can't. Something was telling me to stay here for a mean time. Kung ano man yun, hindi ko alam. Basta kailangan ko pang manatili dito kahit panandalian pa.

"Kapag nakauwi na ako. Sasabihin ko sa kanila. Wala naman akong planong itago ang pagbubuntis ko. I just want a perfect time for that to happen. Isa pa, alam kong matagal ng gusto nila mom at dad na magka apo."