For All Time

Update 13: Not Now, Maybe Next Time

Update 13: Not Now, Maybe Next Time

(A/N: Napagalitan ako ng isa kong reader. HAHAH! Masyado na daw cheesy. T_____T whattodoo. Pero isa lang masasabi ko sa knya, ito na toh. HAHAH. ito na ung kahit papano hinihingi mo. Salamat sa feedbacks.

Guys, comment kayo kung ano dapat iimprove. Alam kong hindi perfect ang gawa ko kaya libre ang critique. Wag lang sanang hate mails. HAHAH. yun lang.

Dedicated po kay Bunso, kasi nahulaan din niya. :D Ayun, enjoy!!)

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Danielle/Mei's POV

Medyo mabigat na yung pakiramdam ko. Nalulungkot ako, parang ayoko pang umuwi. Pero alam kong medyo pagod na si Pangs. Medyo pagod narin ako, pareho kaming galing varsity practice eh.

"M, let's go? Hatid na kita sa inyo, inaantok ka na eh." Siguro naramdaman niya yung patagong hikab ko. Hihi. Pero ayoko pa talagang umuwi. :( Magmumukmok na naman ako eh. Pero sige na ngaaa. "Hmm.. Sige tara na."

Simula nung nagpaalam si JV sakin, lagi nang si Topher ang kasama ko. He's been my comfort zone. Whenever I'm with him, it feels like nothing's gonna go wrong.

Sa kanya ako umiiyak kapag hindi ko na kaya. He's always been there for me. Sobra.

Inalalayan niya ako para makatayo ako, he lend me his hand. Such a gentleman.

Naka tayo na ako nang biglang...

O___________O

Teka! Loading sa utak ko. Wait! Kinuha niya ulit kamay ko. WAAAAAAAAAAAAAAAH!!! Teka teka teka!! Bakit!!

Nanigas ako sa ginawa niya. Yes, we've been talking, naghaharutan and all pero this? Parang iba ehh.

"Mei, I won't promise na hindi kita iiwan because some promises are meant to be broken. But one thing I can assure you, I will never ever leave your side kapag kinailangan mo ko. I'll be with you through pain, victory, sadness or happiness. I'll stay by your side as long as you want me to stay."

He said it with full sincerity. Napako na ata ako sa kinatatayuan ko eh. Hindi ko alam kung maiinis ba ako o ano eh.

Pero hindi ko alam kung bakit, hinayaan ko lang siyang gawin yun. Ni iiwas ang kamay ko o bawiin man 'to hindi ko nagawa.

Hindi ko rin alam kung bakit, pero sa pagkakahawak niya sa kamay ko mas nangibabaw yung comfort at assurance niya sa akin na lagi siyang andyan lang para sakin.

Hindi ko na napigilan, napaluha ako. Nakaramdam ako ng sakit dahil naalala ko na naman yung araw na yun.

Naramdaman kong tatanggalin na niya yung pagkakahawak niya sa kamay ko, pero pinigilan ko. Hindi ko din alam kung bakit pero feeling ko habang hawak niya yung kamay ko, safe ako.

Niyakap ko siya na mukhang ikinagulat niya. "I know. I know that you'll always be my Superman. I know that you'll always gonna be there for me, Christopher."

Humiwalay siya sa pagkakayakap sakin at pinunasan ang luha ko. Nginitian niya ako, that smile. Yung ngiting yun yung una kong napansin sa kanya nung nakilala ko siya. Minsan lang lumabas sa mga labi niya yung mga ngiting yun, at yun yung mga bilang na pagkakataon kung saan totoong kaligayahan ang nararamdaman niya.

Biglang naging awkward yung sitwasyon. Wala saming dalawa ang nagtangkang gumalaw. Hindi ko kaya 'to, ayoko na ng drama. "H-hoy! Andrama! HAHAHA! Takte! Andrama natin Pangs! HAHAAHA! U-uwi na nga tayo." Awkward talaga. Pero natatawa din ako sa ginawa ko.