My Hero

My Hero: 1. Bölüm |Düzenlendi|

1.BÖLÜM:"İyi geceler prensim."

Biraz yürüdükten sonra benim bir vampir olduğum Elena'nın ise küçük bir çocuk olduğu gerçeği aklıma geldi, o yorulabilirdi. Neden çıkarken arabayı almamıştım ki?

Hemen Elena'ya dönüp "Yoruldun mu Prenses?" diye sordum. Gözlerini kaçırıp "Iıı... Biraz," dedi. Of ben yerim bu kızı, çok tatlı. Yorulduğunu söylemeye çekindiği için gözlerini kaçırması, hatta o ses tonu o kadar tatlıydı ki. Onu sevimli bulmamak imkânsızdı. Dayanamayıp "Ama ben seni yerim," dedim. Utangaçlığı bir kenara bırakıp sırıtarak "Biliyorum çok tatlıyım," dedi nereden geldiğini bile anlamadığım bir özgüvenle. Bayan kendini beğenmiş. Az önce utanan o minik kız gitmiş yerine şımarık bir kız gelmişti sanki.

Gülerek onu kucağıma aldım ve yanağını ısırdım. Kaşlarını çatıp "Yaa!"dedikten sonra üzerindeki kot ceketin koluyla yanağını sildi. Bu hareketi daha çok gülmeme sebep oldu. Acaba vampir olduğumu bilse seni yerim dememe ya da onu ısırmama ne der? Muhtemelen gözlerini kocaman açar ve çığlık atarak koşabildiği kadar hızlı koşar. O anı kafamda canlandırınca kahkahama engel olamadım. Kısa bacaklarıyla paytak adımlarla kösken düşünmek bile kahkahalarımın şiddetlenmesine neden oluyordu.

Elena kaşlarını çatıp yüzüme baktı ve "Sen neye gülüyorsun?" diye sordu. Kahkahalarımı bastırmaya çalışıp "Aklıma komik bir şey geldi ondan gülüyorum," dedim. Minik kaşlarını daha çok çatıp anında bir 'V' şekli oluşmasına sebep olduktan sonra "Bana mı güldün sen?" diye sordu. Şuan yüz ifadesi benim az önce hayal ettiğimden çok daha komikti ama aynı zamanda tatlıydı da. Burnunun etrafında minik çizgiler olmuşmuş ve dudakları büzülmüştü. "Hayır, sana gülmüyorum. Dedim ya aklıma komik bir şey geldi," diyerek onu geçiştirmeye çalıştım. Ama Elena buna inanmamış gibiydi çünkü bana aynı ifade ile bakıyordu. Bir de üstüne yüzünü buruşturmuştu. Bir süre daha öyle baktıktan sonra gözlerini kısıp "Annen sana yalancıları kimsenin sevmediğini söylemedi mi?" diye sordu.

Waow gerçekten bunu mu söylemişti? Bu kızın böyle şeyler söyleyebileceğini kim tahmin edebilirdi ki? Konuşmaya devam ettikçe içinden bir cadı çıkıyordu sanki. Ben şaşkınca ona bakarken Elena devam etti "Benim annem söyledi. Bir keresinde kuzenim Jennifer bize gelmişti ve beni çok kızdırdığı için bende o odada yokken boya kalemlerini kırmıştım. Sonra annemler kim yaptı diye sorunca ben yapmadım dedim ama babam beni görmüş ve anneme anlatmış annem de bana çok kızdı. Kalemleri kırdığım içi değil, yalan söylediğim için," dedi. Elena, hızlı hızlı konuşurken birden bire sustu.

"Annem bir daha bana kızamayacak ya da babam bir daha beni öpmeyecek. Çünkü onlar gitti."

Anlaşılan arabadakiler anne ve babasıydı ve öldüklerini yeni anlıyordu. Şokta olabilirdi. Ya da belki başını çarpmıştı ve olayları yeni yeni anlıyordu. Elena'ya baktığımda gözleri dolmuştu, dokunsan ağlayacak gibiydi. İçimde bir şeyler harekete geçip onu sakinleştirmem için bana adeta yalvarıyordu. Bir şeyler yapıp onun ağlamasını engellemeliydim. Daha önce hiçbir çocukla uzunca konuşmamıştım hatta neredeyse hiç bir çocukla konuşamamıştım. Dolayısıyla bir çocuk nasıl avutulur bilmiyordum. Aklıma tek bir şey geliyordu ama kararsızdım. Bunu yapmak doğru olmasa da onun acı çekmesine izin veremezdim.

Elena'nın gözlerinin içine baktım, onu ilk vede son kez olmasını umarak etki altına aldım. "Elena ben vampirim, kardeşimde öyle. Bizden korkmana gerek yok. Bu gece ailen öldü ama üzülmek yok ağlamak yok. Ben hep yanında olacağım," dedim.

Ben sözlerimi bitirince Elena tekrarladı. "Sen ve kardeşin vampirsiniz, sizden korkmuyorum. Ailem öldü ama üzülmüyorum, ağlamayacağım. Sen yanımda olacaksın." Elena susunca ona sıkıca sarıldım, ona sarıldığımda minik kollarını boynuma doladı ve kafasını boynuma gömdü. Bu çaresiz kızı yalnız bırakmayacaktım.