The Class Muse

Chapter 51

Chapter 51

Ayokong magisip ng masama but I can’t help it. Hindi ko lubos maisip na darating sa ganitong point si Daddy, hindi ko pa nacoconfirm pero kinakabahan na ako. It’s rude to say but maybe Paraiso is in danger right now.

“What happened? Bakit ka ba ganyan? Tell me, there’s something wrong Roviann? May ginawa ba si Dad?” nagpabalik-balik ako sa paglalakad. Hindi ko na alam kung anong iisipin. Wala pa rin si Paraiso. Shit this feeling.

“I think you should come over Ate, please, just come over..” I can feel the need in Roviann’s voice. Hindi ko alam kung gagawin ko ang sinabi nya pero nagdadalawang isip na ako.

 

“Sabihin mo muna, bakit ako pupunta d’yan?!” napasigaw na ako. Kinakahaban na ako ng sobra.

“Ate, just please come over. Please.. ” I shut my phone and got myself ready.

Wala akong choice kundi suotin ang kagabi ko pang damit. I need to see my Dad right now, alam kong may ginawa na naman syang hindi tama.

Ang daming naglalaro sa isipan ko habang nagaayos ako. Inisip ko na baka kung ano na ang ginawa ni Daddy. Baka may nangyari na kay Paraiso. Baka sinasaktan na ni Dad ang lalaking mahal ko. I hate it, I hate to think and feel this pero kinukulit ako ng isipan ko.

I was about to go out the room when suddenly the door opened. Muntikan pa akong mabangga ng pintuan dahil sa pwersa ng pagkabukas nito. My heart pumped to so fast. Si Paraiso nasa harapan ko. Buhay sya, hindi pa sya nakukuha ni Daddy.

“Baby! Buti na lang bumalik ka! Akala ko napaano ka na, akala ko pinakuha ka na ni Daddy. Thank God you’re still here, hindi ko kaya kapag nawala ka. Paraiso ko,” niyakap ko agad si Paraiso. Mahigpit na mahigpit, matagal bago nya ako niyakap.

Tama, sya nga ang yakap-yakap ko ngayon. He’s still here with me, thank God talaga.

 

“Oh bakit mahal ko? Okay ka lang? Bakit nakabihis ka na? Kagabi pa ‘yan, I just bought you some clothes to wear kaya umalis ako ng maaga. Come on,” yes, sya pa rin ang Paraiso. Rinig na rinig ko ang boses nya.

Kumalas ako sa pagkayakap ko kay Paraiso but I still turned to him. He stared at me for a while, but he took it back. Tiningnan nya ang mga paper bag na hawak nya at binigay iyon sa akin. He smiled and let go of me.

 

“Change your clothes. Binili na kita ng susuotin mo, after nyan magbre-breakfast tayo sa labas,” Paraiso firmly sat on the edge of the bed.

Hindi ko alam pero parang may iba kay Paraiso. He’s strange and weird. Bago ako magpalit ng damit, nilapitan ko muna si Paraiso. It was not him when he’s not telling me what’s wrong. Hindi ako sanay ng may kakaiba sa kanya.

 

“Are you okay? Are we okay? Is there any problem?” hinawakan ko sa balikat si Paraiso. He did not look at me, nanatili lang syang nakatingin sa ibaba.