Growing Attention (Pueblo Dulce #3)

Panimula

Segundo.

Paano mo nga ba mapapahalagahan ang bawat oras kung hindi mo man lang binibigyang pansin ang bawat minutong dumadaan? Ang mahalagang segundong minsan na ring iginuhit ng tadhana para sayo?

It takes a brief second to visualize, a split of minute to understand, an hour to interpret, and a whole settings of the clock to forget. It definitely takes much time to plant, patience to let it grow, and more efforts to harvest.

Ngunit, paano kung nakulong ka sa isang panahong hindi na mahalaga ang oras? Sa isang kwartong tanging liwanag ng araw lamang ang hudyat ng umaga at ang dilim ang hudyat ng gabi?

How odd, I always gaze at the round clock as I watch my weary reflection on the full body length mirror.

Today, I'm wearing a loose white and big shirt printed with a skull and its dark background. The sleeves hung on my shoulder freely. Kitang-kita ko ang marka ng pinaghalo-halong mga kulay ng pintura na nagmantsa sa suot kong ito.

I strengthen my posture as I watch the details of myself more.

My bangs is falling on my forehead like long vines curled to reach my eyebrows. The freckles are very visible on my cheeks like a sand scattered along the sea of tears from my eyes. My hair is messy, my face is dirty, and my hands are bloody.

Pulang-pula ang aking mga palad at daliri. Punong-puno ng kulay pulang pintura ang aking siko na hinaluan ng pulang dugo sa aking magkabilang palapulsuhan. Gaya ng Canvas na nagawa kong pintahan ng mga rosas ay nagawa ko ring gumuhit ng mga preskong marka sa aking sarili.

Kumirot ang mga sugat ngunit tila nasiyahan pa ako sa hapdi na aking nararamdaman ngayon. Namamanhid ang aking mga kamay sa kalmot ng aking kuko at sa hiwa ng blade sa aking pulso.

"Fabio," bulong ko. "Kill me too. I can't do this! I really can't!"

Humagulhol ako ngunit walang mailabas na mga luha ang mugto kong mga mata. Namaos na ako kakasigaw sa aking isip ngunit hindi pala bumubuka ang aking bibig. Nakaupo na ako ngunit bakit kita kong nakatayo pa rin ako sa repleksyong nasa harapan ko?

Everything is blurry, my head is spinning and my hands are all over my hair. Sumasabunot, nananakit, gustong makaramdam ng labis na sakit.

Here it goes again, the clock is stuck and its making me insane. Itinigil na naman ito sa sandaling nagiging halimaw ako, hindi na makilala ang totoong ako.

"Put them in the jail!" someone scream devilishly.

"Parusahan niyo!" the other one suggest mercilessly.

"Where should we start? Sa latigo o sa kutsilyo?" and the last one laugh ruthlessly.

Nakakapanindig balahibo. Nakakabaliw ang kanilang mga walang awang sigaw sa aking isip.

"Fabio Relazerna, 24, found dead on his condo unit. Suicide."

Napasigaw ako sa huling katagang tumatak sa aking isip. Binitawan ko ang blade at nag-umpisang manginig. Ramdam na ramdam ko ang pagtulo ng dugo mula sa aking daliri na nagmarka ng pulang tuldok sa guhit ko sa sketchpad na nakakalat sa sahig.

"Lauvreen! Buksan mo ang pinto!" sigaw mula sa nasa labas ng aking silid. "Please... help yourself... take the meds..."

Imbes na makinig ay tinakpan ko ang aking magkabilang tainga. Nakakaya ko ang mga sigaw at bulong nila, ngunit ang tunog ng latigo sa aking balat at ang hiwa ng kutsilyo sa aking likod ay hindi ko maatim. Ang mga sigaw ni Fabio, nagmamakaawa para pakawalan ako ay winawasak ako. Ginigitil ang buhay ko kahit na hanggang ngayon ay nagagawa ko pa ring huminga.