Growing Attention (Pueblo Dulce #3)

Kabanata 22

Talk

"Since the first time I laid my eyes on you that night, I know I have to do something for you, Lauvreen. Mayroong pwersa sa akin ang gustong pawiin ang nakakubling sakit at takot sa mga mata mo..."

I looked at him as I let myself indulged towards the sincerity of his words through his eyes.

Right after I nod for agreement of what seemed like a question of inquiry for him to start telling me his intentions, I found us sitting right on the edge of my bed.

Gustuhin ko man na ayain siyang lumabas para maipagpapatuloy namin ang aming pag-uusap sana sa pergola, hindi ko na nagawa pa.

Tingin ko'y maaliwalas sana doon, pero napantanto kung kahit gaano kaaliwalas ang lugar, hindi pa rin ito mababawasan ang bigat ng aming dapat pag-usapan. Gusto ko na lang makinig sa mga bagay na karapatan niyang ipaliwanag sa akin at karapatan ko rin na pakinggan.

Kung noon ay ilang beses niyang hiniling sa akin na pakinggan ko ang mga dapat na sabihin niya, ngayon ako naman ang magpapakatatag para humiling sa kanya na sabihin niya na sa akin ang lahat-lahat ng dapat kong malaman.

I understand that he's way too afraid to trigger me again, but this is what I badly want and need.

Kaya ayaw kong wasakin ang sandaling ito. Hindi ganoon kadali ang naging proseso para maihanda ko ang sarili kong makinig, lalo pa at alam kong pagkatapos niya ay ako naman ang kailangan magsabi ng buong katotohanan sa kanya.

"Lauvreen, I wanna heal you from then on..."

Magkasalikop ang mga kamay namin ngayon at sa tuwina'y hinahaplos niya ang aking kamay na parang doon siya kumukuha ng lakas. Ramdam ko pa na sa bawat titig niya ay tinitimbang niya kung nais ko pa rin bang magpatuloy siya.

"I really wanna believe that it must be because of my profession why I have the will to heal you, but then I'd be lying to myself," saad niya.

"Alam ko sa sarili ko na may mabigat akong rason kaya gusto kitang pagalingin nang mga sandaling iyon..."

Napapikit ako nang marinig ko ang mga katagang iyon mula sa bibig niya.

I know that this is where it all start. Alam ko rin na ang mabigat na rason niya ay maaaring makapanakit sa akin, ngunit kailangan ko pa rin iyong dinggin.

Gusto ko kasama ko siya habang nagpapagaling ako magmula sa araw na ito. For me to make it happen, I need to endure the pain of hearing all of his honesty. My doubt for his true intention triggered me. Gusto ko na iyong lagyan ng tuldok ngayon.

Inalala ko na lang kung paano niya ibinigay ang buong atensyon sa akin. I remembered all of our encounters and his attention that saved me for so many times. Kahit nga noong siya ang naging paunang trigger ko sa gabing dumalaw ang mga bulong bilang bangungot ko'y siya at ang kanyang atensyon pa rin ang nagligtas sa akin.

Even from a blur moment, I know I catched a glimpse of his crying face while he's carrying me towards the hospital that night. My chest hurt so bad that I just wanna stop breathing. It was a sin because all I really want is to end me. Bumubula ang aking bibig at halos hindi ko na maidilat ang mata ko, pero ang pagmamakaawa ni Apollo ay hindi kayang balewalain ng mga tainga ko.

"Breathe, Lauvreen. P-Please don't leave your family. D-Don't leave me. Hindi ko kayang mawalan ulit. Hindi ko kayang mawala ka," he whispered painfully in a begging manner.

That was the only sentence I could remember. His pleading voice was the only thing that got stuck on my head the day I opened my eyes and found myself a survivor of a suicide attempt. He further save me when I chose to be in a blank state. Naging rason iyon kung bakit kahit gusto-gusto ko nang tumigil sa paghinga, ginagawa ko pa rin para sa kanya at para sa kanila Lola. Even when I knew that my heart died, it continued to live in a form of resurrection through him and his words.