16 κεφάλαιο
Προσπαθώ, να μην τον κοιτάω στο πρόσωπο. Το βλέμμα μου στράφηκε πιο πίσω από αυτόν, ήταν η Kristin και κουνούσε το χέρι της πέρα δώθε για να την προσέξω.
Μουσκεμένη μπήκα στην αίθουσα που συνέχιζε να θερμαίνεται από τους ανθρώπους που δεν έλεγαν να σταματήσουν να τραγουδούν και να χορεύουν.
<< Γιατί ήσουν έξω στην βροχή;>> δεν μπορούσα να της απαντήσω λόγω του ότι και εγώ η ίδια σε κατάσταση να αντιληφθώ το τι μόλις συνέβη, προσπέρασα την ερώτηση όπως και τα κορμιά που ήταν τριγύρω μου.
Όταν φτάσαμε λίγο πιο πέρα η Kristin με παρότρυνε να πάμε στο ξενοδοχείο. Δεν καταλαβαίνω, αλλά μερικές φορές έχουμε της ίδιες σκέψεις και αυτό με τρομάζει από την μία αλλά από την άλλη μου φαίνεται τόσο φανταστικό, λες και ήμαστε αδελφές ψυχές.
Βρισκόμασταν στην αυλή, περισσότερο από 200 άτομα περιμένουν τις οδηγίες που θα ακολουθήσουν τις επόμενες τρεις μέρες, κάποιοι από αυτούς ήταν μισοκοιμισμένοι, δέκα άτομα φρεσκαρίζονται ανάμεσά τους και η Caroline, οι υπόλοιποι δεν έχουν συνείδηση το που ακριβώς βρίσκονται και το 20% είναι χαζοχαρούμενα συν και εμένα περιμένουν με ανυπομονησία να νιώσουν την φύση.
Η διευθύντρια Garisson καθόταν σε ένα σκαμνάκι και είχε μία επίπεδη στο χρώμα της ελιάς έδρα ακριβώς μπροστά της. Ο λόγος που ήταν εκεί ήταν γιατί έπρεπε να χωριστούμε σε ομάδες, όπου και μας είχαν χωρίσει πολύ πιο πριν έρθουμε στην Βραζιλία. Οι ομάδες χωρίζονται με τον εξής απλό τρόπο: το κάθε τμήμα που κανονικά δεν είχαμε αλλά αυτοί μας έβγαλαν τα τμήματα των μαθητών που κάνουνε όλοι τέσσερα ίδια μαθήματα και πραγματικά καταλαβαίνω πως το σκεπτικό αυτό το έκανε περισσότερο από όσο πραγματικά έπρεπε.
Ύστερα οι ομάδες θα αποτελούνταν από τρία άτομα και τέλος θα μοιράζονταν ένα χάρτη για να μην χαθούν και να διαλέξουν που ακριβώς θέλουνε να κατασκηνώσουν.
Η ώρα δεν έλεγε να περάσει με τίποτα, δεν μπορούσα να σταθώ στα σανδάλια μου που τώρα με εμποδίζουν πολύ και η ζέστη είναι αφόρητη, ακόμη και η λεπτή αμάνικη μπλούζα μου φαινόταν σαν παλτό, ακόμα και η διευθύντρια είχε ιδρώσει μέσα στο σκούρο σακάκι της με αποτέλεσμα να καταπίνει μισό λίτρου νερού σαν σταγόνα. Είχε αρχίσει να φωνάζει τα ονόματα, γρήγορα το ένα πίσω από το άλλο.
<< Edward, Gilson, Styles μαζί>> ωραία ο ήλιος με έχει βαρέσει τόσο που ακούω διάφορα ονόματα ή κυρίως δεν ξέρω τι μου γίνεται. Ελένα έλα τώρα, δεν μπορεί να είναι τόσο απαίσια απλά θα βρίσκεσαι περισσότερη ώρα με την Gilson και όχι με τον Harry, έτσι κι αλλιώς έχω ακούσει τα καλύτερα λόγια γι'αυτήν, ειδικά οι κόκκινες μπούκλες της την κάνουν αξιαγάπητη.
