22 Κεφάλαιο
Η δόνηση του κινητού μου έτριζε πάνω στο κομοδίνο και όσες φορές προσπάθησα να το αδιαφορήσω τόσο πιο σπαστικός γινόταν
<<ναι>> η βραχνιασμένη φωνή μου δεν είχε αλλοιωθεί ακόμη.
< Δεν νομίζεις πως είναι καιρός να έρθεις σχολείο>> η Kristin φαινόταν πολύ νευριασμένη, το χέρι μου μεταφέρθηκε στο μέτωπο μου, προσπαθώντας να αντιληφθώ τον γύρω χώρο <<καλημέρα και σε εσένα Kris, ευχαριστώ πολύ για την επιμονή σου να με πας από το σπίτι του Harry στο σχολείο>> ήταν ώρα να φύγω όσο ξενέρωτο φαίνεται έχει δίκιο, σχολείο είναι όχι ψυχαγωγικό κέντρο
<<ώστε σε έριξε και εσένα στα δίχτυα του>> λόγια γεμάτο υπονοούμενα
<< δεν νομίζεις πως σε συμφέρει λίγη κουβεντούλα με.... και λεπτομέρειες>> ήξερα πως δεν θα αντιστεκόταν
<<σε πέντε να είσαι κάτω>> την άκουσα όσο προσπαθούσα να φορέσω το παντελόνι μου.
Μπήκα μέσα στο μπάνιο του, προσπάθησα να μαζέψω τα μαλλιά μου σε μια αλογοουρά, έπλυνα το πρόσωπο μου, με την προϋπόθεση να ξυπνήσω, πήρα την οδοντόβουρτσα του Harry, η αλήθεια ήταν πως δεν υπήρχε λόγο να το κάνω αυτό αλλά ήθελα να είμαι ένα μέρος της ζωής του, και εφόσον δεν είναι και μεγάλη σκανδαλιά.
Δεν είχα και πολύ χρόνο, στην Kristin δεν αρέσει να αργεί κάποιος και αυτό το θυμάμαι πολύ καλά, προτού βγω από το δωμάτιο τον είδα μισό γυμνό με το πάπλωμα να είναι πεταμένο κάτω, κοιμόταν τόσο βαθιά που θα μπορούσες να ακούς τις βαριές ανάσες που έπαιρνε, ήταν ένα από τα ωραιότερα θεάματα που έχω δει, σαν ένας πίνακας που έκρυβε πολλά μυστικά μέσα του αλλά τόσο υπέροχο να το παρατηρείς. Τράβηξα το κάλυμμα πάνω του και του άφησα ένα απαλό φιλί στα ροζ του χείλη, που ήταν μισάνοιχτα, τον είδα να χαμογελάει αλλά ήταν δύσκολο να ξυπνήσει. Κατέβηκα τα σκαλιά κρατώντας τα παπούτσια στα χέρια μου, μπροστά μου βρέθηκε ο κύριος που δεν κοιμάται ποτέ ή απλά είναι πολλοί άνθρωποι με το ίδιο πρόσωπο
<< καλημέρα, μπορείτε να του πείτε πως κοιμόταν πολύ ωραία για να τον ξυπνήσω>> και ήταν αλήθεια σαν ένα μωρό μέσα σε άσπρα σεντόνια τόσο ειρηνικό τόσο γαλήνιο
<< μείνε ήρεμη γλυκιά μου>> μου χαμογέλασε την ώρα που έβαζα τα παπούτσια μου, πόσο πιο ντροπιαστικό, έκλεισα την πόρτα από πίσω μου
<< πρέπει να περάσω να πάρω από το σπίτι πρώτα >> την κοίταξα κατάματα , αυτό το κορίτσι βρίσκεται πάντα στην εντέλεια
<<αν είναι για να πάρεις κάτι για το σχολειό βρίσκονται εδώ>> έδειξε με τον δάχτυλο της το πίσω κάθισμα ,νομίζω το βραβείο προγραμματισμένου κοριτσιού πηγαίνει στην Kristin
