19ο Κεφάλαιο
Δεν ήταν απλά ένα κακομαθημένος μαθητής, τα μάτια του εγκλωβίστηκαν με πόνο, δεν με κοιτούσε, το κεφάλι του είχε γυρίσει από την άλλη. Νομίζω πως το παιχνίδι είχε πάρει το τέλος του. Παρατηρώ σχεδόν κάθε μέρα τον τρόπο που αλλάζει χαρακτήρες, αλλά δεν θα διαφωνήσω πως όσο τον πλησιάζω τόσο πιο πολύ αποδεικνύει τον πραγματικό του εαυτό, δίνοντας μια μικρή γεύση της ζωής του, μια πλευρά τόσο σκοτεινή που σε τραβάει όλο και περισσότερο πάνω του. Θέλω, θέλω πολύ να μάθω τις σκέψεις του, να μπορέσω να δω τον Harry, αλλά δεν ξέρω αν θα υπάρξει γυρισμός από αυτήν την επικίνδυνη ανασκαφή της ψυχής του. Όμως θέλω να το ζήσω, να δω τι πραγματικά θέλω να ζήσω στην ζωή μου, να βγω από το προστατευτικό μου καβούκι.
<<Elena κοιμήσου μαζί μου.....>> χτύπησε κοντά του.
Αυτό που πάω να κάνω είναι η αποκορύφωση στο να αυτοκαταστραφώ, όμως θέλω να είμαι μαζί του, να μου κρατάει συντροφιά στην απόδραση της πραγματικότητας. Ένα αυθόρμητο χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη μου και δίχως να χάσω κάτι βυθίστηκα στην αγκαλιά του ,έχοντας ξαπλωμένο το κεφάλι πάνω στο γυμνό στήθος του ακούγοντας τους σιγανούς χτύπους της καρδιάς του. Έχω παρατηρήσει μια συνήθεια που έχει, και αυτή είναι να παίζει με τα μαλλιά μου .Αφήνοντας ένα απαλό φιλί ,γύρισα κατακόρυφα κοιτώντας τον από το λίγο φώς που είχε εμφανιστεί μέσα από τα σύννεφα ,παρατηρώντας με την αντανάκλαση τον τρόπο με τον οποίο με κοιτούσε.
<< Είσαι το άνω κάτω στην ζωή μου... με φτάνεις ως τα άκρα την μέρα και τα βράδια αναζητώ την ηρεμία που μου προσφέρει η συντροφιά σου>>. Έδιωξε τις λίγες τούφες που έπεφταν στο πρόσωπο μου,
<< λες και η πανσέληνος λειτουργεί διαφορετικά με 'σένα>> το βλέμμα του είχε προσηλωθεί στα χείλη μου. Ήταν σαν μαγνήτης όσο ήθελα να απομακρυνθώ τόσο πιο πολύ με παγίδευαν τα σαρκώδης αυτά χείλη του, δεν μπορούσα να μην αντισταθώ.
Ήταν ένα απαλό φιλί, αγγίζοντας μόνο ο ένας τον άλλον, αλλά αυτό δεν αρκούσε και το ξέραμε πολύ καλά.
<<Άσε με να σε γευτώ..>> ήξερε πως δεν θα έφερνα αντίρρηση, συνέχισε δαγκώνοντας λίγο ,δίνοντας πρόσβαση σε ένα βαθύτερο, παθιασμένο. Ήταν αδύνατον να ξεφύγω από τα δίχτυα, το χέρι του εξερεύνησε το σώμα μου δίχως να κάνει κάτι το οποίο θα με έφερνε σε δύσκολη θέση. Ήταν αυτό το άγνωστο συναίσθημα που με συνέπαιρνε. Σταματήσαμε με την ανάγκη του οξυγόνου, είχα γυρίσει ήδη στην προηγούμενη στάση παλεύοντας με την αναπνοή μου, οι χτύποι τοις καρδιάς του είχαν επιβραδυνθεί από τα προηγούμενα λεπτά. Δεν ήξερα τι ακριβώς συνέβη ,αλλά και ούτε έχω την πρόθεση να σκεφτώ, πόσο μάλλον να μετανιώσω. Είχα είδη αρχίσει να αποκοιμάμαι σε ένα νέο-οικείο μέρος .
