Κεφάλαιο 1ο
Ακτίνες του ήλιου άρχιζαν να πέφτουν πάνω στα κλειστά μάτια μου από την μισό ανοιχτή κουρτίνα, άρχισαν να συνηθίζουν το περιβάλλον σιγά σιγά. Είδη είχα ξυπνήσει πάνω σε αυτό το κατά λευκό μαξιλάρι με τα άσπρα σατέ σεντόνια που το συνόδευαν. Κοίταξα με την άκρη του ματιού μου το ρολόι που μόλις έδειχνε 7:05. Έπρεπε να σηκωθώ, γύρισα και με της παλάμες μου άρχισα να τεντώνομαι πάνω στο κρεβάτι. Πήρα μια βαθιά ανάσα χαράς ,και η σκέψη 'Επιτέλους στο HolmesChapel' έκανε την καρδιά μου να χτυπά ακόμα πιο δυνατά. Πέταξα στην άκρη του κρεβατιού το πάπλωμα. Σηκώθηκα και αμέσως κατευθύνθηκα προς την κουζίνα. Κατέβηκα της ξύλινες σκάλες ξυπόλυτη, κάνοντας κάθε βήμα μου να τρίζει και ένα σκαλί. Μόλις το πεδίο ήταν ορατό, πήγα προς την κουζίνα με της ατσούμπαλες πιτζάμες μου, αντίθετα από ένα συνηθισμένο πρωινό,ο χώρος ήταν εντελώς άδειος, ένα άδειο τραπέζι ,ένας άδειος κόσμος. Αμέσως μια βαθιά πικρή ανάμνηση πέρασε από το μυαλό μου, πριν 3 μήνες, ακριβώς 3 μήνες αυτό το τραπέζι πλημμύριζε από γέλια. Αναστατώθηκα από αυτήν την ανάμνηση, ανατρίχιασα ολόκληρη 'Όχι Elenaόχι μην θυμάσαι τίποτα άστο παρελθόν πίσω' αυτή η σκέψη μου δημιουργήθηκε εκείνη την στιγμή. Με τα δάχτυλα μου τράβηξα τα ελαφρύ μελαχρινά ίσια μαλλιά μου κατά πίσω και άνοιξα το ψυγείο, πήρα μια βαθιά ανάσα και κοιτούσα το κενό, η όρεξη μου δεν τραβούσε τίποτα απολύτως. Έτσι το έκλεισα και ανέβηκα πάλι πάνω στο δωμάτιο ως στόχο να ετοιμαστώ για το σχολείο, με περίμενε μία ακόμα δύσκολη μέρα. Προχωρούσα πάνω στον άδειο διάδρομο και συνειδητοποίησα ότι η πόρτα του Jay ήταν ακόμα ανοιχτή με κλεισμένα τα παντζούρια καθόταν πάνω στην ξύλινη καρέκλα με τα ακουστικά στα αυτιά του. Έχει αλλάξει πάρα πολύ μετά το ατύχημα, είναι αδελφός μου οφείλω να του συμπαρασταθώ σε όλο αυτό, αλλά είναι τελείως ανώριμος, ότι και να του πω το ακριβώς αντίθετο θα κάνει, δεν μπορώ να τον καταλάβω πλέον. Αμέσως μπήκα μέσα στο δωμάτιο του γεμάτη οργή, προς το μέρος του και του έβγαλα τα ακουστικά φωνάζοντας <<Jay σήκω>>, δεν έπρεπε να φανώ τόσο υστερική αλλά ας καταλάβει και εμένα λίγο τόσο καιρό δεν κάνω τίποτα άλλο από το να του συμπαραστέκομαι. Αμέσως γύρισε και με κοίταξε με αυτό το βλέμμα που είχε μέσα στα σκούρα καθετή μάτια του '<<Elena βγες έξω>>δεν περίμενα καμία καλύτερη απάντηση. <<Jay σήμερα έχουμε σχολείο, άλλωστε εσύ ο ίδιος μου ζήτησες να επιστρέψουμε εδώ>> είδη κατέβασα τον τόνο της φωνής μου προσπαθώντας να τον καταλάβω, <<Elenaδεν μπορείς να με καταλάβεις>> είδη τα μάτια του βούρκωσαν και η φωνή του έγινε πιο βαριά, είναι αρκετά ευαίσθητος με αυτό το θέμα μάλλον θα φταίει και η ηλικία του,ότι είναι ακόμα 16. Μόλις άκουσα αυτά τα λόγια του πήρα μια βαθιά ανάσα, έπιασα το κεφάλι του και τον έκανα να με κοιτάξει στα μάτια <<Jay έχεις εμένα κοντά σου, ακόμα και αν δεν έχουμε τους γονείς μας πρέπει να συνεχίσουμε την ζωή μας...>> και τον αγκάλιασα , μετά τον ξανακοίταξα και τελείωσα την πρόταση μου λέγοντας <<εντάξει;.. έλα τώρα ετοιμάσου γιατί θα αργήσουμε>> του χαμογέλασα και έφυγα από το δωμάτιο του αφήνοντας το δικό του χώρο για να ετοιμαστεί. Όσο ψύχραιμη κι αν φαίνομαι άλλο τόσο στεναχωριέμαι μέσα μου. Έκλεισα την πόρτα του δωματίου μου, και σκούπισα τα δάκρυα μου πριν ακόμα κυλήσουν. Πήρα μια βαθιά ζεστή ανάσα και πήγα προς το μπάνιο χωρίς δεύτερη σκέψη. Άνοιξα την βρύση, πήρα μια χούφτα παγωμένο νερό και το έριξα πάνω στο πρόσωπό μου, κοιτάχτηκα στον καθρέφτη του μπάνιου, δάγκωσα το κάτω χείλος μου και κοίταξα τον νεροχύτη ξανά, ήθελα να ξεφύγω από όλες αυτές της σκέψεις 'Μήπως έκανα λάθος που επέστρεψα;' Ανασήκωσα πάλι το κεφάλι μου 'Όχι δεν γίνετε να αποφύγω την μοίρα μου' έδειξα πολύ θάρρος στον εαυτό μου, έπρεπε να συνεχίσω να το κάνω.Πήρα την πετσέτα που κρεμόταν και σκούπισα το πρόσωπό μου. Βγήκα από το μπάνιο και πήγα κατευθείαν προς το δωμάτιο μου για να ετοιμαστώ.Άνοιξα την άσπρη ξύλινη ντουλάπα μου, δεν με ένοιαζε και πολύ τι θα βάλω ή το πώς θα είμαι την πρώτη μέρα στο σχολείο, συγκεκριμένα δεν είμαι καν καινούρια στο σχολείο, υπάρχουν άτομα που γνωρίζω. Έβγαλα μπροστά μου ένα ανοιχτό χρώματος τζιν,συνοδεύοντας το με μία κοντομάνικη κοραλλί χρώματος μπλούζα , και τα σταράκια μου, πήγα κοντά στον καθρέπτη και μάζεψα τα μαλλιά μου σε έναν κότσο,πράγμα που είναι αρκετά δύσκολο να διορθώσω μέσα σε λίγα λεπτά. Πήρα την τσάντα μου στους ώμους μου και το κινητό στην τσέπη μου. Κατευθύνθηκα στο δωμάτιο του μικρού μου αδελφού με την προϋπόθεση να πάμε μαζί στο σχολείο, μα τελικά το δωμάτιο του ήταν άδειο. Φώναξα Jay και καμία απάντηση δεν ακούστηκε, άρχισα να εκνευρίζομαι 'Μα καλά που πήγε τώρα αυτός;' αυτή η απορία μου δημιουργήθηκε στο μυαλό, βιαστικά κατέβηκα της σκάλες, έριξα μια ματιά στο σαλόνι και στην κουζίνα μα πουθενά 'Είμαι σίγουρη ότι θα έφυγε χωρίς να με ενημερώσει'.Τώρα μπορούσα να φύγω μόνη στο σχολείο, έσκυψα το κεφάλι μου κάτω στο τσιμεντένιο δρόμο κατευθυνόμενη προς τα εκεί .Πράγμα που είναι αρκετά κοντά ή έτσι μου φαίνεται λόγο παλιάς συνήθειας. Μέσα σε ένα τέταρτο ήμουν κιόλας στην μεγάλη διπλή εξώπορτα. Η αλήθεια είναι πως ξαφνιάστηκα που έχει τον διπλάσιο ίσως και τριπλάσιο αριθμό μαθητών από όταν έφυγα. Ανασήκωσα το ένα μου φρύδι και ανέβηκα στην μαρμαρένια σκάλα που στόλιζε την είσοδο, πήρα το διάδρομο προς την αίθουσα της διευθύντριας, από όσο θυμάμαι δεν θα πρέπει να έχει αλλάξει,και μόλις επαληθεύτηκε,ήθελα να βεβαιωθώ ότι είδη είχαν φτάσει τα χαρτιά μου από το προηγούμενο σχολείο, χτύπησα την πόρτα <<Περάστε>> ακούστηκε και άνοιξα απότομα την πόρτα, έχοντας την θέα έναν ψηλό με σγουρά μαλλιά και ταττου στα χέρια που έκαναν την εμφάνιση τους, δεν μπορούσα να δω το πρόσωπο του διότι ήταν γυρισμένος και απευθυνόταν προς την διευθύντρια <<Πολύ ωραία Stylesθα είσαι την πρώτη ώρα στην αίθουσα Ιστορίας>> θέλοντας να φύγει κατευθύνθηκε προς το μέρος μου εφόσον εμπόδιζα αυτήν την επιθυμία, χωρίς καν να μου ζητήσει να πάω λίγο πιο πέρα, έσπρωξε το ώμο του απομακρύνοντας με .'Μα καλά είσαι τρελός δεν βλέπεις μπροστά σου;' πράγμα που το είπα τόσο σιγά που δεν την άκουσε κανένας πέρα από εμένα και την συνείδηση μου.Το δολοφονικό βλέμμα δε έφερε και πολλές αντιδράσεις,αφού κανένας δεν έχει μάτια στην πλάτη του . 'Είναι λίγο παράξενος' είπε η κ. Garrison,που πλέον είχε την προσοχή μου,ανασήκωσα τους ώμους μου, <<Παράξενος μη παράξενος, οφείλει ένα συγνώμη>>. Γέλασε με έναν ιδιαίτερο τρόπο και κοίταξε στα χαρτιά που βρισκόταν πάνω στο γραφείο της <<Μάλλον θα πρέπει να κάνεις υπομονή, από ότι βλέπω είστε στα ίδια μαθήματα αυτού του τριμήνου>>. Πήγα κοντά στο γραφείο της και πήρα το πρόγραμμα που μου είχε προσφέρει. Κάνοντας την έξοδο από τον εφιάλτη πολλών μαθητών, εμφανίστηκε μπροστά μου η Kristin,αυτό το κορίτσι,δεν έκρυψα την χαρά μου που την συνάντησα, μα ούτε αυτή γεμάτη έκπληξη και οι δύο μας αγκαλιάσαμε η μία την άλλη <<Πάνε 4 χρόνια από τότε που έφυγες>> μου ψιθύρισε στο αφτί. Την ξανακοίταξα με τα μάτια μου πλέον πια να μιλάνε πιο δυνατά από την φωνή μου. Πλάγιασα από συγκίνηση <<Ναι..>>. Μου ξανά χαμογέλασε, η εμφάνιση του αδελφού μου δεν πέρασε απαρατήρητη από μπροστά με την κουκούλα να κρύβει το πρόσωπο του και να προχωρεί σκυμμένος προς την ασημί ντουλάπα του διαδρόμου. Φαινόταν πως πάλι κάτι τον προβλημάτιζε ή μάλλον δεν μπόρεσε να αντισταθεί . <<Περίμενε εδώ,έρχομαι>> είπα βιαστικά στην Kristin. Και χωρίς να περιμένω απάντηση πήγα πίσω από τον αδελφό μου να μάθω τι τρέχει. Άνοιξε την ντουλάπα του για να βάλει τα βιβλία του μέσα,δίνοντας μου πρόσβαση να βρεθώ δίπλα του κλίνοντας το ντουλάπι του με φόρα. <<Μαστούρωσες έτσι δεν είναι;>> η φωνή της υστερικής είχε αντικατασταθεί.Η αποφυγή του βλέμματος μου ήταν αφορμή να τον πιάσω από το πιγούνι στρέφοντας τον τώρα πάνω μου. Φαινόταν ότι είχε μαστουρώσει,βρισκόταν στον κόσμο του χαρούμενου-μίζερου. <<Πάλι ξεκίνησες τα ίδια έτσι δεν είναι;>> ο υψωμένος τώρα τόνος της φωνής μου έκανε πολλά βλέμματα να πέσουν πάνω μου. <<Άσε με γαμώ>> τραβήχτηκε από κοντά μου, γύρισε την πλάτη του και έφυγε. Ακούμπησα την πλάτη μου πάνω στο ντουλάπι για στήριγμα πιάνοντας με τα χέρια το πρόσωπό μου και αργότερα τα μαλλιά μου. Με πλησίασε η Kristin,δείχνοντας πόσο είχε στεναχωρηθεί και η ίδια βλέποντας το θέαμα που υπήρχε, πήγε να μιλήσει, να μου πει κάτι αλλά το κουδούνι την διέκοψε. Ξανά φόρεσα την τσάντα που είχε πέσει στο πάτωμα και με ένα ψεύτικο χαμόγελο <<Πρέπει να πάω στο μάθημα>> <<Καλά θα τα πούμε αργότερα>> είπε και έφυγα στον τρίτο και τελευταίο όροφο, περπατούσα στο διάδρομο ψάχνοντας να βρω που ακριβώς είναι η αίθουσα που είχα την πρώτη ώρα, το βλέμμα αρκετών συμμαθητών μου από τα προηγούμενα χρόνια δεν άργησαν να στραφούν κατά πάνω μου. 'Αίθουσα Γ1 ιστορίας' Α! ορίστε εδώ είμαι. Ήταν αρκετά μεγάλη η αίθουσα και παρατήρησα τον στρουμπουλό καθηγητή που καθόταν στην έδρα με το άσπρο πουκάμισο του και τα στρόγγυλα γυαλιά του. Μου δημιούργησε αίσθηση καρτούν αυτή η εικόνα. Προτού παρατηρήσει τίποτα κάθισα στην τρίτη θέση της δεύτερης σειράς έχοντας ορατότητα σε κάθε γωνία της τάξης. Άφησα την τσάντα μου κάτω στο πάτωμα βγάζοντας απλά ένα πρόχειρο τετράδιο και ένα στυλό πάνω στο θρανίο όπου καθόμουν. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, και αφού όλοι προσήλθαν στο μάθημα εγκαίρως, ο καθηγητής σηκώθηκε από την έδρα <<Λοιπόν..>> ξεκίνησε μα δεν πρόφτασε να σταυρώσει λέξη και μπήκε μέσα ο σγουρομάλλης ανάγωγος. Μπήκε μέσα χωρίς να πει κουβέντα αυτός και οι άλλοι όμοιοι φίλοι του θέλοντας να πω ότι και οι φίλοι είχαν πάνω κάτω τα ίδια χαρακτηριστικά. Τι γελοίο Θεέ μου!. <<Λοιπόν κ. Styles μπορείτε να μου πείτε τους λόγους για τους οποίους αργήσατε>> είπε ο καθηγητής με στραμμένο το βλέμμα του κατά πάνω του<< κ. Andes άμα σας πω τους λόγους πιστέψτε μου θα με αποβάλουν από το σχολείο>> είπε με ειρωνικό και χαμογελαστό ύφος.
