3ο κεφάλαιο.
Χριστέ μου..! Πως λαγοκοιμήθηκα έτσι; Κοίταξα το ψηφιακό ρολόι μου που έδειχνε 12:00 το μεσημέρι, το πόσο πολύ είμαι κουρασμένη τελευταία δεν λέγεται. Τσέκαρα το κινητό μου που είχε πόσες αναπάντητες από την Kristin. Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου και μαζεύοντας ξεκίνησε ακόμη μια μέρα. Πλύθηκα, ντύθηκα άνοιξα την πόρτα του Jayμα δεν ήταν. Χα! Το περίεργο θα ήταν να ήταν σπίτι. Βγήκα από το σπίτι και στο δρόμο αγόρασα λουλούδια για να τα πάω στον τάφο της μητέρας μου και του πατέρα μου. Ήταν αρκετά μακριά ,αλλά κατέφτασα. Πήγα κοντά στην οικογένεια μου και κοίταξα τον μαρμαρένιο τάφο τους. Το μυαλό μου γέμισε αμέσως από όλες αυτές της αναμνήσεις! Ω! Βαριά αναστέναξα. Και άφησα τα λουλούδια πάνω τους, άναψα ένα κερί. Έκατσα στης άκρη του κρύου αυτού μαρμάρου και τα μάτια μου άρχισαν να υγραίνουν. Θέλω απλά να είναι δίπλα μου. Μόνο αυτό ζητάω, να σταματούσε ο χρόνος και να μην συνέβαινε τίποτα απολύτως. Σκούπισα τα δάκρυα μου και θυμήθηκα να λόγια που μου έλεγε η μητέρα μου. 'όλα γίνονται για κάποιο λόγο, τίποτα δεν είναι τυχαίο' . Σηκώθηκα και έφυγα από τα μνήματα. Ήμουν στον γυρισμό για το σπίτι και με ξαναπήρε η Kristin. Το σήκωσα
Κ- Μα καλά που είσαι;
Ε- εε μόλις τώρα πάω σπίτι
Κ- Καλά! Πες μου ότι θα έρθεις στον χορό
Ε- εε Ναι! Το σκέφτηκα. Και τελικά λέω να έρθω.
Κ- Ωραία θα τα πούμε στον χορό λοιπόν.
Είπε και έκλεισα το τηλέφωνο. Άλλα τα μάτια είδαν μια δυσάρεστη έκπληξη. Ήταν η Caroline μέσα στο αμάξι μαζί με τον Harry. Α! πολύ ωραία δύο ηλίθιοι σε ένα αμάξι. Άνοιξα την πόρτα του σπιτιού μου κρατώντας το κινητό στα χέρια μου έπειτα από την συζήτηση μου με τον Matολοκλήρωσα λέγοντας << Ναι Matπέρνα να με πάρεις γύρω στης 7:00 >> και έτσι τελείωσε η συζήτηση μας. Κανείς δεν ήταν σπίτι.
Πήγε κι'όλας 6:30 ήμουν μπροστά στον καθρέπτη και έκανα της τελευταίες μου ετοιμασίες. Είχα βάλει ένα μαύρο κοντό φόρεμα αποκαλύπτοντας πολύ ωραία το μπούστο και τα καλλίγραμμα πόδια. Έβαλα κόκκινα τακούνια, πίστευα ότι θα ταίριαζαν υπέροχα με το φόρεμα, εξάλλου χορός σχολείου είναι. Δεν βάφτηκα καθόλου, έβαλα μόνο μάσκαρα και άφησα τα μαλλιά μου ελεύθερα σγουρά. Άκουσα το κουδούνι να χτυπάει αα! Ο Matθα είναι. Χωρίς να τον κάνω να περιμένει. Κατέβηκα τις σκάλες και άνοιξα την πόρτα. Έμεινε άγαλμα, δεν ξέρω τι πραγματικά φταίει. Χαμογέλασα και είπα << Ε γιατί κοιτάς έτσι;>> << Ε- τίποτα είσαι πολύ όμορφη σήμερα>> << Ανοησίες>> είπα και έκλεισα την πόρτα. Ο Matήταν πολύ ευγενικός. Άνοιξε την πόρτα του αμαξιού του και μπήκα μέσα,ύστερα έκανε κι αυτός το ίδιο. Νεολαία παντού υπήρχε πολύς κόσμος έξω από το κτίριο, φαντάζομαι μέσα τι θα γίνεται. Κατέβηκα από το αμάξι και έπιασα το μπράτσο του για να μπούμε στην κύρια είσοδο του χορού. ΟΙ κουτσομπόλες του σχολείου καθόντουσαν κοντά στην είσοδο έχοντας πλήρη πρόσβαση στο ποιος ερχόταν.Με το που μπήκαμε μέσα στο κτίριο, βρισκόμασταν σε ένα παλάτι. Ομολογώ ότι το σπίτι της Carolineείναι πραγματικό παλάτι. Φώτα που αναβοσβήνουν, κόσμος που χορεύει και άλλοι που πίνουνε. Διάφοροι άλλοι ήταν πάνω στο καναπέ και φασονόντουσαν. Κυριαρχούσε ένα απόλυτο χάος. Έγειρα στο αφτί του Matκαι είπα ότι πάω να βρω την Kristin. Αυτός χαμογέλασε και συνέχισε την ομιλία του με τους φίλους του.Μέσα σε όλο αυτόν τον κόσμο είχα χαθεί ψάχνοντας την Kristin. Μα που είναι τέλος πάντων. Προσπαθούσα να περάσω από όλο αυτήν την νεολαία που χόρευε. Πήγα στον κήπο, αλλά τίποτα. Γαμώ έχει πολύ κρύο και πολύ κόσμο. Προχωρούσα χωρίς να ξέρω που πηγαίνω. Από της βιασύνη μου έπεσα πάνω στον Harry,όχι πάλι αυτός μπροστά μου, από όλους αυτός βρήκε να πέσει πάνω μου. Ε αυτήν την φορά θα κάτσει και θα τα ακούσει, δεν φταίω εγώ, περπατούσα κανονικά και αυτός τι επειδή βιάζονταν έπεσε πάνω μου,δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Με κοίταξε με αυτό το βλέμμα του έτοιμο να εκραγεί. Πάντα πέφτω μπροστά του. Και αυτός μπροστά μου πολύ ωραία. Έσμιξα τα φρύδια μου << Γαμώ τι έχεις μαζί μου; Θες να τσακωθούμε;>> είπα με αρκετά υψηλό τόνο φωνής. Με κοίταξε << Σου πάει πολύ το φόρεμά σου>> είπε έκπληκτος και έφυγε. Ένταξη έμεινα άγαλμα με σταυρωτά τα χέρια να κοιτάω το κενό που υπήρχε. Χαχ! Δεν ντρέπεται λίγο να μου τα λέει αυτά ενώ βγαίνει με την Caroline.Ωραίος ο τύπος. Ταρακουνήθηκα σιγά μην του δώσω σημασία, πιωμένος θα ήταν. Σκέφτηκα,όμως κάποιος μου κρατούσε τον ώμο.Ήταν η Kristinχαμογελώντας και κρατώντας στα χέρια της μια μπύρα << Ηρέμησε εγώ είμαι>>έδειχνε πως περνούσε καλά. << Πες τον Matότι έπρεπε να φύγω>> είπα βιάστηκα και έφυγα από το πλήθος και από όλους. Περπατούσα στο άδειο βρεγμένο πεζοδρόμιο με τα τακούνια μου στα χέρια μου.Αν κάποιος μπορεί να περπατήσει τόσες ώρες με αυτά,χρειάζεται ένα βραβείο. Δεν ξέρω ποιος ήταν ο λόγος που έφυγα, δεν είχα καταλάβει τι έπαθα. Ήμουν με το κεφάλι κάτω και περπατούσα ξυπόλυτη,σίγουρα έχουν πρηστεί τα πόδια μου. Μπήκα μέσα στο σπίτι μου, πέταξα τα κλειδιά πάνω στο τραπεζάκι και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου. Χωρίς να βγάλω το φόρεμα μου, χωρίς να πλυθώ λιγάκι. Δεν έκανα τίποτα απολύτως. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μου χάλασε όλη την διάθεση που είχα. Μα και φυσικά είναι δυνατόν να βλέπεις αυτήν την ενοχλητική φάτσα 'Styles' είναι σίγουρο ότι θα σου χαλάσει την διάθεση! Ας μην ρίχνουμε συνέχεια το φταίξιμο σ'αυτόν ,αλλά και πάλι φταίει.
