Kan ik je helpen?

hoofdstuk 22

Charlotte:

Dan maar met de jongens mee, de kans dat ik verdwaal en ergens terecht kom weet ik veel waar en dus al helemaal niet thuis geraak is best wel groot mij kennende, dus dan maar de korte pijn. Ik loop mee met Cassius naar de andere jongens die staan te wachten aan de auto. Ze kijken me aan maar zeggen niets, maar beter ook. Ik kijk subtiel naar Samuel en zie dat hij rode ogen heeft. Rode ogen? Zou hij gehuild hebben? Nee vast niet misschien een allergie ofso, waarschijnlijk zal het zo wel iets zijn. We stappen in en weer zit ik aan het raam maar nu Kaj naast. Samuel zit in de bijzittersstoel en dus schuin tegen over me, heel de rit zie ik hem stiekem naar me kijken maar ik probeer er geen aandacht aan te geven, ookal is dat verschrikkelijk moeilijk. IK kom misschien nu over als een bitch, maar ik ben al genoeg gekwetst geweest om weer over me heen te laten lopen. Als hij me dan toch zo leuk vind zoals Cassius zegt zal hij ook moeite moeten doen. Of op zen minst me vertrouwen als hem iets dwarszit, maarja blijkbaar is dat dus niet het geval. Achja beter dat ik het nu weet dan dat we 'officieel' zouden zijn zeker.

samuel:

Het was men bedoeling niet om zo bot te zijn tegen Charlotte en tuurlijk nu is ze boos op mij. Ik had ook niet anders verwacht. Dan vind ik is een meisje echt leuk leuk en dan verpest ik het. Tuurlijk er zijn nog andere meisjes geweest, maar ik weet niet, bij Charlotte is het anders. Ik begrijp trouwens ook niet hoe die Sven aan mijn nummer is gekomen. Sinds gister krijg ik de hele tijd berichten van hem over Charlotte en vandaag echt aan een stuk door, over dat zij de slet was en dat zij al die dingen ook wilden en dat hij haar niet verkracht heeft enzo. En het ding is ik weet gewoon niet wie ik nu moet geloven want hij klonk best overtuigend moet ik zeggen, maar andere kant geloof ik er ook helemaal niks van want ik zie in Charlotte echt geen slet of dergerlijke. Ik probeer haar aan te kijken door het kleine spiegeltje maar ik krijg geen blik terug en als het een is is het boos maar ik zie in haar ogen dat het haar pijn doet. Goed bezig, Samuel goed bezig, het meisje waar je verliefd op bent heb je pijn gedaan, echt goed bezig! pff wat moet ik nu toch doen? Ik stuur Cassius misschien kan hij me helpen, ookal weet ik wat hij gaat zeggen 'praat met haar' precies of dat zo makkelijk is. Ze word sowieso boos als het niet op Sven is dan op mij, omdat ik volgens haar aan haar zou twijfelen. Ik zou eigenlijk helderziende moeten worden, ik weet atijd wat er gaat gebeuren als ik iets doe, misschien als bijberoep ofso. Samuel Laurens Leijten: zanger/ helderziende het idee alleen al haha.

We komen aan bij Charlotte haar thuis, ze neemt afscheid en stapt uit. Ik blijf zitten, "bro zou je niet achter der aan gaan" vraagt Cassius, ik naar hem in het spiegeltje. Misschien heeft hij wel gelijk, ik stap uit en loop achter der aan "Bel maar als we je moeten komen halen!" Roept gio, ik steek men duim in de lucht en loop snel verder. "Charlotte wacht!" roep ik, ze staat stil en draait zich om. Ik zie tranen over haar wangen rollen, shit, als ze ziet dat ik het ben draait ze zich snel weer om en loopt ze weer verder alleen veel sneller als daarnet. Ik versnel men pas en haal haar in. Ik leg men hand op der schouder en draai der om, nog steeds rollen de tranen over der wangen. Ik neem der in men armen, "sorry" fluister ik, ze duwt me van der af "waarom deed je zo?" vraagt ze snikkend. Moet ik haar nu zeggen dat die Sven naar me stuurt? Moet ik nu echt zeggen dat ik misschien wel twijfel? LIEFDE WAAROM BEN JE ZO MOEILIJK?

"Sam?" Ik schrik op van men gedachtes "kunnen we misschien ergens anders dan hier aan je voordeur praten?" vraag ik, ze knikt en neemt me mee naar binnen. We lopen naar haar kamer. Ze doet de deur achter ons dicht en gaat op haar bureaustoel zitten. Ik sta eerst akward in de kamer maar ga dan op haar bed zitten "Wel, ik wacht nogsteeds op een antwoordt op mijn vraag" zegt ze dan. Ik zucht diep en neem men telefoon ik zoek het gesprek op en geef hem daarna aan Charlotte. Ze kijkt me eerst niet begrijpend aan en begint dan het gesprek te lezen. Haar gezicht toont geen enkele emotie ze blijft het gesprek maar lezen ik denk zelfs dat ze het opnieuw leest want het duurt best lang.

Als ze uitgelezen is kijkt ze me aan "geloof je hem?" vraagt ze rustig, ik schud men hoofd "Samuel, geloof je hem?" vraagt ze nu iets luider, "Nee, ik geloof hem niet oke, maar het best wel rot als je zulke dingen over het meisje waar je van houdt leest denk je ook niet!" het werd stil in de kamer en ik leg men hoofd in men handen. Ik voel dat Charlotte naast me komt zitten "Sam?" zegt ze zacht "Meen je dat wat je net zei? Dat je van me houdt?" Ik kijk haar aan en knik, een kleine glimlach verschijnt op haar gezicht en in haar ogen zie ik weer die kleine fonkeltjes die ze had zoals bij onze eerste kus. Onze hoofden komen dichter bij elkaar "maar goed dat je van me houdt want ik hou ook van jou" zegt ze als onze lippen elkaar bijna raken. We moeten beiden glimlachen en dan kwam het, de kus die volgde was een kus die ik niet snel zal vergeten daar ben ik wel zeker van. Alle problemen die er tot nu toe al waren, waren gewoon weg. Haar lippen gingen van de mijne af, en nu wist ik het gewwon zeker ik moet het haar nu vragen of anders komt het er nooit van. "Charlotte, mag ik je alsjeblieft officieel men meisje noemen?" ...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

tamtamtaaaaam wat gaat het worden ja of nee... plaats maar in een comment wat jij denkt ;)