Zijn bezit

Het ziekenhuis

Bedankt allemaal voor de naam inzendingen❤️ Ik heb gekozen voor de naam: markende prinses van justagirlxx .

"Je hoeft het niet op te eten hoor. We halen onderweg wel even iets" zegt hij terwijl hij het bord voor me wegpakt. "Oke, laten we gaan."

Ik ben blij als we eenmaal bij het ziekenhuis aan komen. Snel stap ik uit. "Je rijdt als een maniak" roep ik terwijl ik de deur dicht sla. Zayden begint te lachen. Hij pakt mijn hand vast en samen lopen we het ziekenhuis in.

Opeens word ik aan de kant gebeukt. Bijna val ik op de grond, maar Zayden houdt me stevig vast. "Kijk uit, maloot" schreeuwt Zayden. Hij wil erachteraan lopen, maar ik houd hem tegen. "Laat hem maar gaan" zeg ik terwijl ik omkijk. De jongen zijn kleren zitten onder het bloed. Ik schud mijn hoofd en pak zijn hand iets steviger vast.

Ik word steeds zenuwachtiger naarmate we dichter bij haar kamer komen. Zayden knijpt zachtjes in mijn hand. "Het komt wel goed, prinses." Ik merk dat hij me aan het lachen probeert te maken, dus ik forceer een kleine glimlach.

Ik weet niet waarom, maar ik heb het gevoel dat er iets niet goed is. Dat er ieder moment iets mis kan gaan. Mijn hart begint sneller te kloppen.

Kamer 106, 108, 110, 112.Opeens is die daar. Kamer nummer 114. Ik houd mijn adem in. "Ben je er klaar voor?" Ik kijk Zayden aan. Hij ziet er zelfverzekerd uit. Hij maakt zich geen zorgen, maar ik wel. Onzeker knik ik.

"Zal ik jullie even alleen laten eerst?" Hij kijkt me vragend aan. Wild schud ik nee en pak zijn hand nog iets steviger vast. "Oke, rustig maar. Ik laat je niet alleen. Ik ben bij je" zegt hij rustig.

Voorzichtig duw ik de deur open. Ik zie 4 bedden, waarvan 3 lege. Voor de ander hangt een gordijn. Zayden gromt. "Ik had om een één persoons kamer gevraagd" mompelt hij. Ik weet dat vragen bij hem geen vragen is, maar dwingen. Alleen is het hem dit keer niet gelukt.

Twijfelend loop ik op het gordijn af. Ik pak het met een hand beet en trek het voorzichtig open. Er ligt een man met beide benen in het gips. Hij heeft geen tanden. "Ik wis nie da ik zo'n mooie mied op bezoeke krieg vondoag" zegt hij lachend. "Uh ik uh" stamel ik, niet goed wetende wat ik moet zeggen. Ik word achter het gordijn weggetrokken en val in de armen van Zayden. Ik kijk hem boos aan en wrijf over mijn arm.

"Had ik al verteld dat ik erg jaloers ben?"

"Op oude mannen van eind 60 die geen tanden hebben?" Ik kijk hem met grote ogen aan. Hij kijkt achter het gordijn en begint te lachen. "Oeps, mijn fout."

"Waar is Mireya?" Ik begin in paniek te raken. "Rustig maar, ik vraag het even aan een zuster."

"Verpleegster" verbeter ik hem. Hij kijkt me vragend aan. "Het is verpleegster" herhaal ik. "Sinds wanneer is het geen zuster meer?" Hij kijkt verbaasd. "Sinds de vorige eeuw" zeg ik terwijl ik hem een duwtje richting de deur geef. "Ja ja, ik ga al" mompelt hij terwijl hij zijn handen omhoog houdt.

Ik sta al een paar minuten zenuwachtig op mijn nagels te bijten wanneer Zayden eindelijk terugkomt. Hij ziet er geschrokken en boos uit. "En? Waar is ze?" Hij wrijft met zijn hand over zijn achterhoofd. "Is ze verplaatst?" Ja, dat moet het zijn. Hij zegt nog steeds niks. "Ze is er niet" antwoord hij. Nee, dit kan niet waar zijn. Ze is verplaatst. Dat moet.

"Welke kamer is ze dan wel? Laten we daar heen gaan. Ja, laten we dat doen" zeg ik terwijl ik ergens heen loop. "Allison!" Zayden houd me tegen. Ik voel dat er tranen over mijn wangen rollen. "Ze is weg. Iemand heeft haar meegenomen." Keegan. Het moet Keegan zijn. Opeens realiseer ik me weer dat Zayden Keegan gevangen houd.

Mijn hart begint nog sneller te klopen. Ik kan geen woord uitbrengen. Ik hoor een stem op de achtergrond. "Allison?" De stem klinkt bezorgd. Alles begint te draaien. Ik probeer een vast punt te vinden om naar te kijken, maar het lukt niet. Langzaam begin ik vlekjes te zien. En dan, wordt opeens alles zwart.