Nerd Noon Dyosa Ngayon (PUBLISHED)

Chapter Seventeen

Clare

Nauubos na ang tissue ko, pero hindi parin ubos ang luha at sipon na tumutulo. I don't even know why am I crying right now. Ginusto ko 'to.

How dare someone like me to assume that he will always say yes to everything that I'll ask. I remember, ako nga pala ang pumilit sa kaniya na tigilan ang kung anong relasyon ang meron kami.

Fake relationship? Ugh.

Now, I'm kinda regretting.

Nagsisisi ako ngayon. Hindi ko alam... Dahil ata marupok ako, kaya pabago-bago ang damdamin ko. Napaka gulo ko.

I'm crying now, even if I don't have the rights to.

Grabe. It's all because I assumed. Ang sakit sakit talagang umasa kahit kailan. Ang mahirap, alam ko na nga na masasaktan ako, patuloy ko paring ginagawa.

Kailan kaya ako matututo?

Humagulgol na naman ako at pinunasan ang sipon ko na muntik ko nang makain. Para akong bata. Bakit ayoko siyang mapalapit nang sobra sa akin, pero ayokong mawalay siya nang sobra?

I like him. Pero alam ko, hindi ko siya mahal. Hindi pa.

What kind of heart do I have? Napaka gulo. Am I crying because I was disappointed or because I was just plain sad just because he said no?

Ugh! I'm so confused. Love itself isn't confusing, but I'm stuck between my what if, what might, and what would I feel.

Itatapon ko na sana sa sahig ang tissue nang biglang nag-ring ang phone ko. Kinuha ko naman ito sa side table at tinignan kung sino ang tumatawag. It was Jaeo.

My heart is so happy.

"Hello?" sabay singhot ng sipon ko.

"Im sorry.. Sorry talaga. Sige na sorry na. Please?" walang katapusan na sorry ang sinabi niya.

"Aish! Okay na nga, 'diba? Tama na kaka-sorry mo!" dapat masungit ako 'no! Pinaiyak niya kaya ako.

"Baba ka na. Nasa dining ako. Dali na. Alis na tayo! Sorry na, ha.."

"WHAT?!" agad-agad?!

Agad akong nagpunta sa CR at naghilamos. Inalis ko ang lipstick ko at pinalitan ng ibang kulay. Naglagay ako ng light make up at dahan dahang bumaba para kunwari ay napilitan lang ako.

"Oh, anak? Ba't ganyan itsura mo? Sorry na nga daw, 'diba? Nako!" talak ni mommy sa'kin.

Ay nako! Botong-boto talaga siya kay Jaeo. Palibhasa'y ibinibenta ako. Nako. Buti nalang talaga, hindi ako nagtatanim ng sama ng loob. Kun'di, baka lumayas na 'ko 'pag nagkataon. Hindi ko nalang siya pinansin.

"Oh? Anong tinitingin-tingin mo diyan? Tara na! Gagabihin tayo niyan, eh." 'saka na ako dumeretcho sa labas.

"Alis na muna po kami saglit. See you later." sigaw ko mula sa labas.

"Your ate didn't change at all." sabi ni daddy kay Irvin na hindi naman malakas, pero narinig ko padin.

"Dad is right, anak. Inayusan lang ang ate mo, pero I know that deep inside... She's the old Eviana. My loving Eviana." mom said.

Mukhang tama si mommy. Looks might be changed, but the heart remains the same. "Let's go?" pinagbuksan niya ako ng pintuan.

"Are you still mad? Sorry.." pinagyuyugyog niya ang balikat ko.

Parang hindi siya si Jaeo. Anong nakain nito? Parang sinaniban siya ng isang seven years old na bata.

"Hey, Stop! Just drive. Okay na tayo." bigla namang nanlaki ang mga mata niya.