Escaping the Donor

Part 26.

I woke up the next day feeling so numb. Para siyang bumalik sa umpisa, ni wala nang luha pa ang lumalabas sa kanyang mata dahil naubos na iyon kagabi.

She was left alone again just like when she was just a child.

Hindi niya alam pano mag sisimulang muli ngayong durog nanaman ang kanyang puso.

Pinilit niyang bumangon at mag hilamos ng umagang iyon kahit ayaw man niyang iwan ang kama ay kailangan parin niyang gawin ang tungkulin bilang isang ina.

She look herself in the mirror, the light and happiness is no longer visible in her face. She have lost everything breaking her own heart for him.

Ilang sakit paba ang kailangan niyang maramdaman para lang matuto? Hindi naba natatapos ang ganito? Sa tuwing mag mamahal siya.. Sa tuwing bubuksan niyang muli ang sarili sa iba ay parati nalang may nangyayaring hindi maganda. Kelan ba magiging tama ang lahat para sa kanya?

She didn’t wish for any of this. I didn’t want someone to be with me then left me just like my own mother. I only want someone that stays. I’m so tired of being left over and over again. I didnt wished to be alone, to grew up in a church, to be a adopted child, to be this unwanted. A sad child whom can barely have friends before until I met Rose. Hindi na niya itatago na may trustissues siya dahil sa mga nangyari sa kanyang nakaraan pero unti-unti ay natutunan niya ring mag tiwala. Na hindi lahat ng tao mag kakatulad.

I help my self to survive that day even if I was close on dying.

Matapos kong ihatid ang aking anak sa eskwelahan ay agad rin akong umuwi sa bahay para mag pahinga. I felt so tired that I just want to close my eyes and forget what’s really happening in my life.

But ofcourse he was there when I get home.

Pag kasara niya ng pinto ay nag angat ito ng ulo.

Kita niyang parehas sila ng itchura ng mga oras na yon. Parehong walang matinong tulog at para bang pagod na pagod. Hindi parin maitatago ang itchura nito kahit gusot gusot ang suot nitong polo na halata mong nag madali lang isinuot. His beautiful eyes are no longer there. It change and become invisible and hollow.

“Hindi ko alam pano ko mag uumpisa o kung saan ko ba uumpisahan. Pero Patricia maniwala ka hindi ako ang humalik sa kanya.”

“Hindi na yun mahalaga Kim. Lahat.. lahat ng nangyari sa ting dalawa kalimutan mona.” sabi niya at saka nag lakad tungo sa kanilang kwarto.

“Kalimutan? Sa tingin mo ba ganun lang yun kadali para sakin? Na isang sabi mo lang mangyayari na?”

Hinarap niya ito. “Bakit ano pa bang gusto mong mangyari? Tapos na diba? Nakuha mona yung gusto mo. Pwede kanang umalis dahil wala nakong pakinabang sayo.”

Bumuntong hininga ito na animo sinampal ko siya ng mga kamay ko. I felt hurt on how his eyes looked at me like I’m a differrent person. “Ganyan ba tingin mo sakin all these time?” I hated how my own heart and eyes betrade me.

I blink the tears that’s forming.

“Hanggang ngayon iniisip mo parin na mag katulad kami ni Dans ganun ba? Na basta nalang rin kitang iiwan after what happened between us? Is that what you always thinking?”

Hindi siya maka sagot dahil totoo ang mga sinasabi nito. Kahit ilang beses niyang iparamdam, sabihin, hindi parin niya maiwasang pagdudahan ang pinapakita nito.

“I wouldn’t blame you for thinking that of me. Wag kang mag alala hindi lang naman ikaw ang nag iisang nag duda sakin. I used to be like him yes but that was before I met you. Nag kamali rin ako katulad mo, pero natuto nako at nag bago. Amanda is one of my mistakes, wala kaming relasyon pero may nangyayari samin. Wala na kaming kumunikasyon simula ng umalis ako para tapusin ang huling inasign na project sakin.