My Runaway Groom (Published under PSICOM)

Chapter 30

Chapter Thirty

Lance's POV

Maaga akong nagising pero si Elle, still sleeping. Tumayo na ako to prepare breakfast.

Halos patapos na ako nang makarinig ako ng yabag. Paglingon ko, si Elle.

"Good morning." bati ko rito. Tahimik lang ito habang nakatayo sa pinto ko banda at nakatingin sa akin.
"Anong ginagawa ko rito?" unang tanong nito. Tapos na ako maghain. Pinuntahan ko naman ito saka hinila paupo sa dining area.
"You remember last night?" tanong ko sa kanya. Agd naman siyang yumuko. Inangat ko namang ang mukha nito.
"Don't ever scare me like that again." Maya-maya pa ay nag-umpisa na itong lumuha.
"I'm so sorry."
"But still thank you for saving me, Lance." inangat na nito ang mukha niya.
"Kung hindi dahil sa'yo —— I don't really know what will happen..." sabi niya pa.
Hinawakan ko naman ang kamay nito.
"It's okay Elle. Walang nang pwedeng may makasakit sa iyo." hindi ko na napigilang yakapin ito para aluhin. Natakot ako. Sobrang natakot ako na baka nahuli na ako. Babawi pa ako sa kanya, sa nga pagkukulang ko.

Maya-maya pa ay lumayo na ito sa akin. Hindi na ito umimik pero humarap na ito sa plato niya. Hindi na rin ako nagsalita kahit balak ko sana ibalita na ipinakulong na namin 'yung mga nagtaka sa kanya pero baka hindi maging maganda ang mood nito at bumalik ang nangyari kagabi.

Ihahatid ko na siya sa kanila. Napatingin naman siya sa suot niya pero hindi na siya nagtanong pa. Pero ako na ang nagsalita.

"Sorry, I have to change your clothes. Nadumihan kasi 'yung suot mo kagabi."
"Gusto mo bang dumaan sa doctor? Napansin ko kasi 'yung sugat mo sa braso baka kailangan ipa-check." sabi ko pa rito.
"It's okay. Scratches lang naman. Gagaling rin 'to." tinawanan lang ako nito pero I know deep inside nag-aadjust pa rin siya. Sakto naman nasa tapat na kami ng bahay niya. Pababa na sana siya nang hilain ko siya.
"I'm so sorry, Elle. For everything...especially I want to take you back." sabi ko rito pero hindi ito umimik at diretso lamang lumabas. Hindi na rin ito lumingon.

Elle's POV

Papasok ako nang bahay at sobrang bilis nang tibok ko. Napahawak tuloy ako dahil baka may makarinig. This is wrong. Totally wrong.

Baka naman guni-guni mo lang 'yan, Elle.

"Good morning,hon." bati ni William na ikinagulat ko.
"W-Will!!" nagulat kong tawag sa kanya. Napakunot noo naman ito pero agad ring ngumiti.
"Sorry if nagulat kita. Hinatid ka ba nila Steph? Hindi na ako nakapagpaalam sa kanila. Nagtext rin kasi ako sa kanila kagabi pero wal—-"
"I'm so sorry, Will." sabi ko sa kanya.
"Why? It's okay,hon. Maybe nag-enjoy kayo kagabi kaya hindi na kayo nakaphone." Sobrang understanding ni William na minsan naabuso ko na. He doesn't deserves this. Sobrang gaga ko. Naiiyak na napaluhod na ako sa kanya.
"I'm sorry. I'm sorry." nagpanik naman ito saka ako pinantayan.
"Hey, Elle. What happened? Did—-something happened?" medyo nag-alangan pa siya sa tanong niya.
Ako naman ay lalong naiyak.
"Elle..." he's waiting for my answer.
Hindi ko na rin napigilang sabihin.
"Something happened last—night. Muntik na—muntik na ako marape kagabi." nanlaki naman ang mata nito.
"What the—-!!"
"But don't worry. Naligtas naman ako ni Lance." putol ko sa reakyon niya. I don't want him to worry pero syempre as my boyfriend nag-aalala rin siya. Ayaw ko mang sabihin but he deserves to know.
Natahimik siya after kong mabanggit si Lance.
"Sorry for making you worry." umpisa ko.
"I also want you to know na si Lance ang naghatid sa akin kanina. I also slept in his room —- but nothing happened!" kwento ko sa kanya.
"I'm telling you this because you deserve to know everything. I can't take to hide everything to you. You're my boyfriend and you have to know. Sorry, hon." tuloy tuloy kong sabi sa kanya at nanahimik lang siya.
Nakatingin naman ako sa kanya at natatakot sa mga susunod na pwede niyang gawin. Baka magalit siya sa akin. I've never seen William get angry with something. Sobrang bait niyang tao kumbaga too good to be true.
Inaabangan ko naman ang gagawin nito pero bumuntong hininga lang ito sa akin.
"My heart's hurting..." tatlong salita pero ramdam ko 'yung sakit. Ilang sandali pa ay umiiyak ito.
"I don't know, Elle but I'm scared."
"I'm scared that anytime you'll take him back." hindi ko na napigilang yakapin siya at naiyak rin.
"I'm so sorry, Will. I'm so sorry."
"I'm sorry dahil ito 'yung nararamdaman mo. Sorry for hurting you. Hindi ko gustong saktan ka but we didn't do anything, promise." pag-aamin ko sa kanya.
"I—I love you, Will. Mahal kita. Ikaw lang ang mahal ko." sabi ko sa kanya pero ngumiti lang ito at pinunasan ang luha.
"But I still owe him a thank you for saving you." Binalewala nito ang sinabi ko. Lumapit ito sa akin saka ako hinalikan sa noo at niyakap.
"I'm willing, Elle. I'm willing. Just tell me even it hurts." yakap nito saka lumayo at ngumiti. A broken smile.