Lise Belası 2

Bölüm 5."Anne!"

Yaprak

Sabaha ciddi bir şekilde uyanmıştım. Annem'in mezarına gidecektik. Babam tam on yedi yıldır o mezarlığa girmemişti. Sırf dün kavga ettik diye götürüyorda olabilirdi bilemiyordum. Vakti gelmişti ama ben , benim için hayatını feda eden kadının yanına gitmek istiyordum artık.

"Yaprak hazırmısın?"

Diye kapıdan seslenen Meriç Dayıma cevap verdim.

"Şimdi çıkıyorum Dayı"

Dedim. Boy aynamda son kez siyah kıyafetlerimi düzelterek odamdan çıktım. Meriç Dayım'da simsiyah giyinmişti. Babam neredeydi bilmiyorum. Sabah uyandıktan sonra kahvaltı masasındada yoktu.

"Dayı , Babam nerede?"

"O mezarlıkta şimdi bizi bekliyor"

Dediğine olumlu anlamda kafamı salladım. Belkide ağlamıştı ve benim görmemi istemediğinden erken gitmişti.

"Mira çok sevinecek . On yedi yıl oldu be Yaprak'ım"

"Bende sevinsem mi ? Üzülsem mi? Bilemedim."

Bana cevap vermedi ve kapıya doğru yönelerek arabasına bindi. Kapının önünde ayakkabılarımı giyerken , Ezgi Teyze'mi ilerde gördüm.

"Yaprak!"

Diye seslendiğinde hızlıca yanına gittim. Arabada Dayım bekliyordu.

"Bende gelmek isterdim ama gelemiyorum birtanem. Sadece oraya gittiğinde ağlama olurmu?"

Dediğinde kafamı salladım. Arabada arka koltuğa bindim. Bindiğim gibide Dayım sürmeye başlamıştı.

"Senin gözlerinde Mira'yı görüyorum"

Dediğinde kafamı aşağı eydim. Gözlerimin Annemle aynı olması kötü birşeymiydi bilmiyorum. Belkide Dayıma , Annemi hatırlatıp duruyordum.

"Sana Annemi mi hatırlatıyorum?"

"Bazen. Saçların sarı olsaydı benim için daha kötü olurdu."

Dediğinde cevap vermeyerek camdan dışarıyı izlemeye başladım.

Mezarlığa geldiğimizde kapısında durarak tereddüt ettim.

"Dayı hazırmıyım bilmiyorum?"

"Annen seni merak ediyor Yaprak girmelisin hadi"

Diyerek sırtımdan sıvazladı. Derin bir nefes alarak mezarlığın içine girdim.

İleride babamı gördüğümde mezarlığın orada olduğunu anladım adımlarımı hızlandırarak oraya gittiğimde mezar taşına baktım.

Mira Soykan D.G : 25.08.1995
Ö.G :08.07.2015

Hıçkırarak ağlamaya başladığımda Ezgi teyzemin dediğini hatırladım. Ağlamak yoktu.

"A-Anne"

Diyerek burnumu çektim. Ufakça gülümseyerek dizlerimin üzerinde çöktüm. Annemin mezarındaki çiçeklere bakarak konuşmaya başladım.

"Bugün ilk defa buluştuk. Biliyormusun her zaman senin hakkında birşeyler öğrenip aynısı yapmaya çalıştım. Seni hiç görmesemde özlüyorum. Ama sana binlerce kez teşekkür ederim Anne. Beni doğurduğun için bana bu şansı verdiğin için sen kocaman yürekli bir kadınsın. Seni seviyorum."

Diyerek göz yaşlarımı sildim. Acıyla babama baktığımda küçük dilimi yutacaktım. Babamı ilk defa ağlarken görüyordum. Sanki kalbime cam parçacıkları batmıştı. Kalbim öyle acıyordu. Babamı öyle görmek...tanrım çok kötüydü.