Getting Over You (Over, #1)

1st Chapter

**revised chapter**

***

“Ano ka ba Lei? Maauubos na yang straw sa kakangatngat mo eh.”

“Pake mo ba?” sabay ngatngat ko ulit sa straw ng coke ko.

“Hay naku, ewan ko sa’yo. Kumain ka na nga,” tapos inirapan niya ako kaya alam kong malapit na siyang mainis.

“Fine. Fine. Fine.” Napilitan akong kumain para tumigil na siya sa kaka-lecture sa akin at para hindi rin siya tuluyang mainis.

Pero kasi, paano naman ako kakain ng maayos? My boyfriend broke up with me yesterday! Utang na loob lang! Siya yung first boyfriend ko. At bwisit lang dahil kakacelebrate lang namin ng first anniversary namin last week. Tapos makikipagbreak siya? Sinong hindi maiimbyerna, maloloka at masasaktan sa ginawa niya?!

  

“Francine, text mo nga si Andrew. Sige na,” pagmamakaawa ko kay Francine habang kumakain kami dito sa may canteen.

“Eh! Ikaw na lang. Magalit pa sa akin yun.”

Kahit gustuhin ko man siyang itext, alam ko namang hindi siya magrereply. Kagabi ko pa kaya siya tinatadtad ng text! Pero dahil hindi talaga ako mapakali, tinext ko ulit siya.

  

Ui, break na ba talaga tayo? Pag di ka nagreply, ibig sabihin HINDI PA.

Nakakainis. Bakit kasi hindi siya nagrereply? Hindi niya lang alam kung gaano na kalaki ang eye bags ko kakahintay sa reply niya kagabi pa! Pag talaga hindi pa siya nagreply--

Naramdaman ko naman yung pagvibrate ng phone sa lamesa kaya agad-agad kong chineck kung sino yung nagtext. At pakingshet! Si Andrew! OMG! Nagreply si Andrew! Para naman akong tangang nanginginig-nginig pa habang inoopen yung message niya.

Oh eto na reply. Break na nga tayo. Kulit mo.

Pagkabasa ko nun, magkahalong sakit at inis ang naramdaman ko. Makulit pala ha? Fine! 

  

Bakit ka ba kasi nakipag-break? Huhuhu ok nmn tayo ah?

Sinend ko sa kanya agad yun at after one minute, nag-reply naman siya.

 

Hindi na kita mahal. At pwede ba? Wag ka na magtext. May klase ako.

Pagkabasa ko nun, feeling ko ay maiiyak na ako. Pero pinigilan ko dahil ayaw kong makita na naman akong umiiyak ni Francine. At isa pa, nakakahiyang umiyak dito sa canteen. Madami masyadong tao.

Lei: Hindi mo na ako mahal pero pinaabot mo pa ng anniversary?!

 

Andrew: Masama ba? Pra naman masaya at naka-one year rin tayo kahit papaano.

 

Lei: Ang sama mo! Bwisit ka Andrew! I hate you! ARRRGHH! Pero, mahal pa rin kita. 

 

Andrew: And I don’t.