"Sevgilinizin sizi aldattığından şüpheleniyor musunuz?" Bu bir erkeğin sesiydi, sesini gülmemek için kontrol etmeye çalışıyordu. Arkaplandan gülme sesleri geliyordu.
"Sevgilim yok, kullanmıyorum." Dümdüz bir ses tonuyla cevap verdim. Ardından aklıma...
Tam bir hafta sonra, düğüne iki gün kala alışverişe çıkmak için hazırlanıyorduk. Nisan ve Elif kendi odalarında üzerlerini değiştiriyorken ben Aybüke'yi giydiriyordum. O ise bana bıcır bıcır bir şeyler anlatıyordu. Saçlarını ördüğüm esnada birden bire yüzünde bir gülümsemeyle sustu. "Belki orada bana baba buluruz." deyiverdi.
Teyzelerinin yeğeni.
"O nereden çıktı kız? Ne babası?" dedim. Bu kızın her bilmiş lafı beni şaşkına çeviriyordu, ne söyleyeceğimi bilemiyordum sayesinde. Omuz silkti ve gülümsemeye devam etti. "Elif teyzemle Çağrı dayı, Nisan teyzemle de Miraç dayı birlikte, sen neden yalnızmışsın?" Ağzım bir karış açık bir şekilde ona bakmaya devam ettim. "Ben böyle gayet iyiyim, yalnız da değilim ben. Sen varsın, teyzenler var. Yeter de artar bile güzelim."
Burnunu yavaşça sıktığımda yeniden omzunu silkti, bir süre sessizlik içinde saçlarını ördüm. Sonunda bittiğinde pembe, ayıcıklı tokalarla uçlarını tutturdum. Ardından ayağa kalkıp kendi makyaj masama oturdum. Yanaklarıma yanak allığı, dudaklarıma ise gloss sürdükten sonra kalktım. "Anne, bana da makyaj yapabilir miyiz?" diye sorduğunda başımı hafifçe salladım. Onu kucağıma oturtup onun için aldığım renkli dudak koruyucusunu sürdüm. "Teşekkür ederim anne!" Kucağımdan kalkıp yan odaya, Elif'in yanına koşturdu. Buradan ne söylediğini duyabiliyordum.
"Teyze bak, annem bana makyaj yaptı!" Kendi kendime gülümsedim. Cüzdanımı kontrol etmek için çantamı elime aldım ve içinden cüzdanımı çıkardım. İçindeki parayı kontrol ettikten sonra kredi kartımı içine koydum. Çantamın içine geri koyarken makyaj masasının kenarında duran araba ve ev anahtarını da içine attım. Ardından ceketimi üzerime giydim.
"Umay! Hadi seni bekliyoruz!" Nisan'ın sesini duyduğum anda ona cevap verdim. "Geliyorum!" Ardından bir ses daha geldi. "Hadi anne!" Gülerek merdivenlerden aşağıya indim.
"Ee kimin arabası ile gidiyoruz?" dediğim anda dışarıdan bir korna sesi duyuldu. Kapıyı açıp dışarıya baktığımda büyük siyah bir arabanın evin önünde durduğunu gördüm. Sürücü koltuğunda Miraç vardı, yanında ise Çağrı oturuyordu.
Aybüke'nin elini tuttum, kızlarla birlikte dışarı çıktık. Çağrı arabadan inip bizim kapımızı açmıştı bile. Biz arabaya binerken Çağrı, Nisan'ı durdurdu. "Nisan yeng..." Sonra durdu. "Yani Nisan bacım, sen öne geç, ben Elif'le... Demek istediğim Aybüke ile birlikte oturayım" dedi. Fırsatçı pezevenkler. Nisan hiçbir şeyden şüphelenmeden ön tarafa geçip otururken Çağrı, cam kenarına, tam da Elif'in yanına oturup aptal aptal gülümsedi.
"Çağrı dayı!" Elif'in kucağında oturan Aybüke Çağrı'nın kucağına geçti. Ona cilveli cilveli parmağındaki ojeleri gösterirken Elif'i gösterdi. "Bak senin aldığın ojeyi bana Elif teyzem sürdü." Çağrı onun alnını öptü ve Elif'e gülümsedi. "Elif teyzen dokunduğu her şeyi güzelleştiriyor. Senin minik ellerini de güzelleştirmiş."
Bu sözleri nasıl bulduğunu ben bile merak ediyordum. On iki yaşından beri yalnız olan Çağrı, Elif'e karşı romantik bir şaire dönüşüyordu ve ben bunu şaşkınlıkla izliyordum. Elif'in dudaklarının kıvrıldığını, gülümsediğini görünce ben de hafifçe gülümsedim. Çantamdan çıkardığım telefonu açtım ve gelen mesaja baktım.
Çınar:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
