Chapter 27

533 27 5
                                    

Chapter 27


Private jet na pag-aari ni Thunder ang sinakyan namin pauwi sa Pilipinas. Since that day until now, I have tried my very best to avoid Thunder. Alam kong napapansin na niya, hindi lang siya nagsasalita tungkol doon or sumusubok na magtanong kung bakit.

Arriving made my heart feel more pain. This is it. We will part ways again. Balik na ulit siya sa mundo niya, to which I do not belong anymore.

I was pushing my rolling luggage out and was ready to call for a cab when suddenly, a hand held my wrist. It was Thunder.

He was looking at me with his brows furrowed. His eyes were asking as he shook his head and pulled me away.

"W-wait! Thunder, I'm going home," I demanded, trying to escape her grip, but he wouldn't let me.

May nakaabang na siyang mga tauhan sa kotse niya, sumenyas siya sa mga ito na agad nagsilapitan. They took our bags and luggage as he continuously pulled me. Nang makalapit kami sa kotse niya ay kaagad niya akong pinagbuksan ng pinto at pinapasok. Wala na akong choice kundi tahimik na sumakay, and I waited for him. Tumungo naman na ang mga tauhan niya sa isang SUV to follow us.

"Why?" Bungad ko nang sandaling makasakay siya. He started the engine, ignoring my question as he started to drive.

"Should I be the one asking that? Why are you avoiding me?" Seryoso niyang tanong habang nakatutok sa daan ang tingin.

"What do you want me to do then? Act like everything was fine already? Like we are still together and that nothing happened in the past? I don't know if you're okay already, but. . . I felt that acting like that was so inappropriate." I explained with honesty.

"I'm not," napasulyap ako sa kaniya nang sabihin niya iyon sa mababang boses. "I am not okay if you're thinking that I am."

My chest tightened upon hearing that from him. So he was pretending like he was already?

"Well, that's why I shouldn't be that close to you. Kaya iniwasan kita." Nabakas ko ang pagkabasag sa boses ko, kaya itinuon ko na lang ang mga mata sa labas ng bintana.

"I am not okay, but I will never be okay knowing you're too far already." I don't want to look at him. But I keep listening.

"Thunder. . . Please. Don't make me feel this. . . D-don't. . ." Hindi ko maituloy ang sinasabi dahil pakiramdam ko'y may bumara sa lalamunan ko. Not until he pulled over. Napalingon ako sa kaniya pero nasa labas ang tingin niya at sumenyas sa mga tauhan niya na mauna na.

Silence engulfed me for a moment before I heard him take a deep breath. His finger was tapping the wheel.

"I don't know what you want, Thunder. After everything I did, I don't want to trouble you anymore." I bit the insides of my cheek after I said that.

"But I can't go on in life without being with you, Heaven. I-I tried. Pero galit lang ako. Galit ako pero gusto ko pa ring makasama ka. Hindi ko kayang malayo sa 'yo kaya ipinahanap kita. I want us together. Gusto ko ako palagi ang nasa tabi mo. Fuck! Matalino akong tao e, pero pagdating sa 'yo, handa akong maging tanga makasama ka lang ulit. Galit ako pero mahal na mahal kita." I sucked my breath after hearing that.

Halos manlaki ang mga mata ko at napalingon sa kaniya, ngunit nanatili ang tingin niya sa unahan. Tears I was trying to hold started to rush as my breathing became heavy. I wasn't hoping for him to tell me that. Kung pwede lang ay sana mali na lang ako nang narinig, o kung sana hindi ko na lang 'yon narinig.

"T-Thunder. . . I. . . I can't! I don't deserve you! Hindi mo dapat ginawa ang mga bagay na 'yon para sa akin. Sana tuluyan mo na lang akong hinayaan. D-dahil, dahil dadalahin iyan ng konsensya ko! You should hate me. Don't do this, please. Don't be like this." Mas lalo lamang akong kinakain ng konsensya ko. Mas matatangap ko pa na magalit siya ulit. Ipagtabuyan niya ako ulit, kaysa iyong ganito.

Thunder's Affliction (Updating)Where stories live. Discover now